Met een peuter in huis zijn de prikkels niet te missen. Van het ochtendlijke koor van 'Mama, uit!' als ze aan de dag wil beginnen en uit bed getild wil worden, tot aan de laatste marathon van Slaap, kindje, slaap voor het slapengaan, zijn mijn dagen eerlijk gezegd één moddervette prikkel. Mij hoor je niet klagen. Wel rationaliseren, dat kan niet anders. Want te midden van deze peuterlijke chaos, verlang ik soms naar een moment van stilte.

Een kans om mijn gedachten te ordenen en misschien een glaasje ijskoffie te drinken zonder dat er speelgoed door de kamer vliegt of er wordt gevochten met de kat. Ja, dat is een droom. Niet dat ik niet van haar gezelschap hou, hoor. Maar heel vaak voel ik me als een introverte koala die gewoon behoefte heeft aan een beetje me-time in haar eigen eucalyptusboom. Of in mijn geval: mijn bank, met een serie of wat hersenloos gescrol.

Dus waar anderen hun dagen vullen met sociale verplichtingen en avonturen buitenshuis, omarm ik vaker de kalme sereniteit van mijn eigen huis. Want als er iets is wat de pandemie, het moederschap en het leven me hebben geleerd: ik hou van mijn huis. Ik hou ervan om thuis te zijn, afspraken af te zeggen, boodschappen in te kopen zodat ik dan minstens twee, drie dagen de deur niet meer uit hoef. Ik hou van binnen zijn. Dus als ik dan ergens lees dat prikkels gezond zijn, dat we de paden op moeten, de lanen in. Dan denk ik: nee hoor. Hoeft voor mij allemaal niet.

Natuurlijk, wat lichaamsbeweging zou goed voor me zijn, maar ik zit hier voor nu wel effe prima. Dus eerlijk, soms vind ik mijn toevlucht in mijn telefoon, hopend dat de digitale wereld minder real-life-prikkels biedt. Ik ben ook maar een doodgewone vrouw die niet continu paraat staat met montessori-approved activiteiten om een persoontje te entertainen dat de aandachtsspanne van een aap na een blikje Red Bull heeft.

Nee, dan verlang ik niet naar een potje yin yoga of een boswandeling. Dan verlang ik naar een kinderfilm die vijftig minuten duurt zodat ik vijftig minuten kan uitpuffen. Het zijn de kleine dingen in het leven die je kunnen opbeuren. Dus ja, thuis. Op de bank. Soms actief, soms uitgeteld. Het is misschien geen glamoureuze, verantwoorde of Instagram-waardige keuze, maar voor mij is het precies waar ik moet zijn – in mijn comfortabele cocon, omringd door de geluiden van het leven dat ik liefheb, en af en toe, heel af en toe, met een telefoon als mijn trouwe metgezel, om de real-life-prikkels even te ontvluchten.