Anna Karolina #335: 'Stiekem vond je het maar al te lekker'

'Ik wil weg.' Smekend kijk ik Nadia aan, maar haar blik lijkt de mijne expres te negeren. Als een serveerster in een overvolle kroeg, die je ongeduldige drukke handgebaren maar niet wilt zien, en zonder de bestelling aan tafel op te nemen haar weg vervolgt richting de keuken.

'Ga niet in een fucking slachtofferrol zitten Anna, jij hebt dit allemaal zelf gedaan. Je kan niemand anders de schuld geven behalve jezelf. Jij hebt hem geneukt toch?' Isabella is duidelijk op een bitchy tour en smult van het feit dat Sebastiaan en ik uit elkaar zijn. Het mes dat ze zonet in mijn hart heeft gestoken draait ze nu met een snode glimlach in langzame tergende rondjes.

'Je hebt geen idee hoe het was. Je hebt niet in een huis met die man samen geleefd. Je weet niet wat voor beest het is. Hij is onder mijn huid gaan zitten. Ik had geen kracht. Ik wist niet hoe.'

'Zeg het nou maar eerlijk. Je genoot ervan. Stiekem vond je het maar al te lekker dat het gevaarlijkste beest van heel Mexico jou gepaald heeft,' Isabella schudt met haar hoofd en neemt een slok van haar wijn, zonder ook maar een seconde mijn blik los te laten. Dan vervolgt ze, alsof ze niet al genoeg schade heeft aangericht. 'Je had zijn blik moeten zien. Ik ben blij dat-ie mijlenver van je vandaan zit. Daar is hij veilig voor die smerige praktijken van jou.'

Ik kan niet geloven wat ik hoor. Ik kijk naast me. De blik van Nadia verhardt. Ze bijt haar kaken op elkaar.

'Kunnen jullie nu even ophouden over dat geneuk,' haar stem klinkt duidelijk geïrriteerd en zwaar, 'het belangrijkste is dat we allemaal weg zijn daar. Kunnen we even over iets anders praten dan over die gasten?'

'Wat heeft hij jou aangedaan?' Isabella kijkt Nadia nu onderzoekend aan, en ik ben blij dat haar blik eindelijk de mijne heeft losgelaten.

'Wat zeg ik net? Ophouden. Nu.' De manier waarop ze snauwt doet mij rillen van angst. Alsof een andere kant van Nadia over haar heen valt. Ik heb dit eerder gezien. In het huis op de rots. Soms leek ze wel een robot. Levenloos en verlamd van enige emotie. Toen we hierheen reden was ze menselijk, zacht, bijna amicaal, maar bij het horen van de verhalen verstijft ze en is ze weer de meedogenloze huurling, iets wat ik nog steeds moeilijk kan bevatten.

Ik leg mijn hand op haar knie en knijp er een beetje in. Verbaasd kijkt ze neer op mijn handeling. Ze zucht diep, zakt ietwat in haar stoel en begint op haar voedsel te kauwen.

'Prima. Als jullie over koetjes en kalfjes willen kletsen, kan dat. Wat vinden jullie van die twee heren daar aan de bar? Sinds ik binnen ben staren ze al, maar nu jullie aangeschoven zijn kunnen ze hun hongerige sneue blikken maar niet van ons afhouden.' Isabella glimlacht een meisjesachtige lach.

Verschrikt kijk ik om, uit angst dat het de mannen van Alejandro zouden zijn, maar bij het zien van de jongensachtige blije toeten kalmeer ik vanbinnen. De blonde van het stel heft zijn glas omhoog en gebaart naar de ober. Binnen een paar minuten wordt er een fles champagne naar onze tafel gebracht.

'Dit hebben wij niet besteld,' zegt Nadia met haar norse stem.

'Klopt. De fles wordt u aangeboden door de mannen aan de bar. Om precies te zijn, door de blonde meneer aan de bar. Zijn naam is Dex. Hij is mede-eigenaar. Dat moest ik erbij zeggen. Geniet ervan.'

De ober heeft totaal geen interesse in wat zich afspeelt op zijn werkvloer en stapt weer terug richting de bar.

Isabella neemt haar laatste hap, veegt met haar servet onzichtbare restjes saus van haar lippen, duwt haar heupen omhoog en kijkt ons smeulend aan.

'Van al dat gepraat over seks krijg ik ineens zin,' ze gooit haar donkere haren naar achteren, en ik haat mijn gedachten op het moment dat ik me besef wat Sebastiaan ooit in haar heeft gezien. Ze is beeldschoon. Ik slik en voel paniek.

'Isabella, doe niet zo raar. Ga zitten,' ik grijp haar bij haar pols, maar ze rukt zich krachtig los.

'Jij hebt geen recht van spreken. Jij hebt mij heel wat ontnomen. En we waren klaar met al dat zware gepraat, toch? Gewoon doorademen en leven dan maar. Komen jullie ook zo?'

Wordt vervolgd.