Anna Karolina #337: een nieuw onderkomen

Hij heeft de man letterlijk binnen vijf tellen op de grond. Het lichaam blijft bewegingsloos liggen.

'Maak je geen zorgen. Ik heb hem slechts voor een paar minuten uitgeschakeld.'

Alle drie kijken we hem met open monden aan. Zelfs Nadia, die zelf niet vies is van een potje worstelen, kijkt alsof ze een geest heeft gezien.

'Verdomme, hoe hebben ze ons gevonden?', briest ze, waarna ze het wapen uit de hand van de kerel grijpt, en hem een flinke schop in zijn buikgebied verkoopt.

Hij geeft geen kick, en zegt vervolgens: 'Jullie gaan met mij mee. Achterom. Kom.'

Dex loopt voor ons uit en wij volgen hem. Ik had verwacht dat minstens één van de twee zou protesteren, maar de champagne zal ons inschattingsvermogen duidelijk hebben aangetast, nu we als makke schapen achter de vreemde gast lopen. Wie weet heeft hij dit alles in scene gezet. Niemand is te vertrouwen. Zelfs niet een redder in nood. Maar voor ik mijn twijfel kan uiten voel ik de frisse buitenwind over mijn gezicht waaien en voelt alles beter dan daar binnen. Zijn blik ontmoet de mijne:

'Het waait altijd hard hier op IJburg. Mijn auto staat hierachter.'

Ik trek Isabella aan haar mouw en sis naar Nadia.

'Ik weet niet of het wel slim is om in te stappen bij die gast. We weten helemaal niks van hem. Dit kan ook zomaar een manipulatief spelletje zijn dat met ons gespeeld wordt. Ik kijk nergens meer van op.'

'Anna, ik voel het wapen nog steeds tegen mijn slaap aangedrukt, en geloof me, ik weet wie wel of niet aan de goede kant staat. En Isabella werkt ook al jaren voor de politie. No offence, maar jij hebt je ingelaten met lui die niet te vertrouwen zijn: jouw bestie Julia en haar vriendje Joost, Alejandro... Sebastiaan laten we maar even in het midden.'

Ik trek mijn handen van allebei af.

'Hey, jullie denken toch niet dat ik jullie wel vertrouw he? Want dan hebben jullie het mis.'

Ze kijken me allebei fronsend aan. Een zwarte SUV stopt naast ons en de deur gaat open.

'Dames, ik zei een paar minuten,' de stem van Dex klinkt ongeduldig en streng. Hij beschikt over een timbre dat overwicht geeft aan ieder woord dat uit zijn mond komt. Alsof ik weer op de middelbare school zit en op het matje geroepen wordt bij de directeur. Sommigen hebben dat, een bepaalde manier van spreken dat geen tegenspraak duldt.

Zonder woorden stappen we alle drie in, en net op het moment dat het laatste autoportier dichtvalt zien we nog net de man naar buiten hollen. Al snel wordt hij onderschept door de mannen die samen met Dex aan de bar zaten. De banden slippen over het gladde terrein en met een flinke vaart rijden we de grijze lucht tegemoet.

'Het is niet ver. Maak je geen zorgen.'

En wederom ontmoeten zijn ogen de mijne via de achteruitkijkspiegel. Er is iets met deze man. Ik voel het. Ik heb hem eerder gezien. Maar waar? En waarom duikt hij nu weer op in mijn leven? Ik geloof niet in toeval en niks aan wat hier gebeurt geeft me een rustig gevoel.

Ik moet alert blijven. Als de anderen kiezen dat niet te doen, prima, maar ik heb nog een normaal leven te verliezen, een leven dat ooit de mijne was, en dat geef ik niet zomaar uit handen.

Dex rijdt op volle snelheid richting Amsterdam Centrum. Ik kijk achterom, maar heb niet het idee dat we worden gevolgd.

'Ik neem jullie mee naar een plek waar je veilig zult zijn. Vertrouw me.'

Bij de woorden alleen al gaan al mijn haartjes overeind staan, en ik heb het idee dat er geen licht meer komt na de naderende tunnel.

Wordt vervolgd.