Danushika viel in handen van een loverboy: 'De oude kerel lag op me, terwijl mijn vriendje beneden wachtte'

Danushika Friederichs viel in handen van een loverboy. Zowel als tiener als in haar volwassen leven werd ze meerdere keren slachtoffer van seksueel geweld en uitbuiting. Het is een wonder dat ze het heeft overleefd. Voor &C's julinummer deed ze haar verhaal.

Danushika (32): ''Ik heb grof geld voor je betaald, je kunt niet zomaar weg,' zei een van de laatste loverboys tegen me. Dit was het moment dat bij mij het kwartje echt viel: ik was slachtoffer geworden van mensenhandel, ik was gewoon doorverkocht!

Als baby ben ik in Sri Lanka te vondeling gelegd, ik werd door Nederlandse ouders geadopteerd. Ik kwam terecht in een stabiel en warm gezin. Bij ons thuis was het altijd harmonieus en fijn. Huisje-boompje-beestje. Zomers altijd op dezelfde camping, dat idee. Om aan te geven dat het niet altijd meiden uit moeilijke en gebroken gezinnen zijn die in handen vallen van een loverboy. Ik was wel altijd op zoek naar een bepaalde spanning. Die zocht ik vanaf de middelbare school buitenshuis. Achteraf is het een wonder dat ik die zoektocht er levend van af heb gebracht.'

Kop in het zand 'Het begon allemaal op het moment dat ik tegen een groepje populaire leeftijdgenoten aanhing, op mijn vijftiende. Ze spijbelden, rookten en gebruikten en dealden softdrugs. Ik vond het stoer en wilde erbij horen, zoals zo veel kinderen van die leeftijd. Zij brachten me in contact met een man van een jaar of dertig voor wie ze de softdrugs verkochten en ik ging dat ook voor hem doen. Hij dwong me met geweld tot seksuele handelingen en liet dat vrienden tegen betaling ook met me doen. Het was voor mij de harde les dat volwassenen niet altijd goed zijn voor kinderen, zoals ik in mijn beschermde leven wel altijd dacht. 

Ik heb het nooit aan iemand verteld, omdat ik me ervoor schaamde, maar het heeft me wel beschadigd. Ik veranderde in korte tijd. Mijn kleding werd bloter, ik reageerde kattig op mijn ouders, ik begon met roken en mijn vader plukte me een keer dronken van straat. Ik liep van huis weg en begon te stelen. Uiteindelijk heb ik mijn ouders toch verteld wat er gebeurd was en kwam ik bij een therapeut terecht. Ik schaamde me en was in de war, daardoor wilde ik niet echt in mijn gevoel duiken en 'diepgaan'. 

Lees ook: Dina-Perla ontsnapte uit een gesloten geloofsgemeenschap: 'Ik ging liever dood dan dat dit mijn leven was'

Als ik op deze hele periode terugkijk, denk ik dat dit voor mij lange tijd een manier was om met de dingen om te gaan. Kop in het zand en vooral niet te diep laten zinken. Verwerkt heb ik het dus nooit. Het misbruik zorgde ervoor dat de toon bij mij gezet was: seks koppelde ik niet aan liefde of intimiteit. Ik zocht in die tijd de seksuele contacten en de grenzen op. Ik dacht dat mannen seks wilden en vond het interessant dat ik ze dat kon geven. Totaal verknipt natuurlijk, maar ik haalde er mijn spanning en waardering uit. Met een vriendin sprak ik af met wildvreemde mannen van internet, met alleen dat doel. Als ik erop terugkijk was dat natuurlijk levensgevaarlijk. Als we na zo'n afspraakje in de tram terug zaten, zaten we te trillen als een rietje. Wat hadden we nu weer gedaan?'

Oude kerel 'Op mijn negentiende leerde ik via internet een jongen – laten we hem bij zijn bijnaam Saffie noemen – kennen, die me liet zien dat het ook anders kon. En dat het niet alleen maar om dat ene ding draaide. Hij overlaadde me met lieve berichtjes, hij nam me mee naar zijn moeder en zijn zus en liet me zo'n andere kant zien dan ik gewend was van mannen. Ik vertrouwde hem, ik kon mijn verleden bij hem kwijt en werd stapelverliefd. Hij gaf me de liefde waarnaar ik zo hunkerde. In het begin stuurde hij me iedere ochtend een berichtje: 'Goeiemorgen, prinses!' Ik was in de wolken als ik bij hem was en dacht echt dat ik de relatie van mijn leven had gevonden. 

Maar geleidelijk veranderde hij, en zijn gedrag ten opzichte van mij ook. De lieve berichtjes werden minder. En hij deelde steeds vaker zijn enthousiasme over drugs. Zijn verhalen over de leuke momenten onder invloed en de lachkicks maakten me zo nieuwsgierig dat ik het zelf ook wilde proberen. Dat was geen enkel probleem. Ik kon met Saffie mee naar het huis van een oudere man van zestig jaar. Daar was het een zoete inval van anderen die ook wilden gebruiken. De drugs waren volop aanwezig en ik kon helemaal los. Ik vond het leuk en spannend. Toen ik onder invloed was van een pilletje, hoorde de oudere man me klagen over geld. Hij had wel een oplossing: 'Ik heb een aanbod voor je,' zei hij. 'Als je met mij naar bed gaat, dan betaal ik je tweehonderd euro en ben je van je zorgen af.'

Ik was zo de weg kwijt, dat het me op dat moment een prima plan leek. Saffie vond het ook een goed idee. Als ik hierop terugkijk, zie ik mezelf afglijden. Hoe er werd gedaan alsof ík degene was die de beslissingen nam en zelf hiervoor koos. Het was heel manipulatief allemaal. Een week later zat ik met mijn vriendje in de tram onderweg naar die man voor mijn seksdate. Hij checkte nog even of ik het zeker wist en nog steeds wilde en ik durfde niet terug te krabbelen. Daardoor voelde het alsof ik instemde, maar natuurlijk ging ik hier een dikke grens bij mezelf over. Pas toen we voor de deur stonden, deed ik mijn mond open en zei ik: 'Ik wil dit niet.' Maar toen was ik al te laat. Saffie had de bel ingedrukt en de man opende de deur en nam me mee naar zijn slaapkamer boven in het huis.

Ik herinner me nog hoe ik compleet verstijfde omdat ik niet kon bevatten wat er gebeurde. Daar lag ik dan, met zo'n oude kerel boven op me, terwijl mijn vriendje beneden op me zat te wachten. Achteraf hoorde ik de man tegen Saffie zeggen: 'Dit moet de volgende keer echt beter, want ze is het geld niet waard.' Verdwaasd dacht ik nog: een volgende keer? Dit was toch eenmalig? 'Het komt goed,' zei Saffie tegen de man. Ik kan me verder alleen nog herinneren dat ik me vies voelde en in de tram terug geen woord met Saffie heb gewisseld.'

Emotioneel afgestompt 'Dit was het begin van vele keren dat ik met deze man tegen betaling naar bed ging. Al snel stond er tijdens een van die keren een andere vent in de slaapkamer die beweerde dat Saffie had gezegd dat hij ook met me naar bed mocht. Gek genoeg liet ik het allemaal maar gewoon gebeuren. Ik speelde de rol van de gekke wilde meid die drugs gebruikte in het huis en het allemaal wel prima vond. Soms nam ik van tevoren wat shotjes of een pilletje en verdoofde ik mezelf. Ergens wist ik natuurlijk wel dat dit alles niet normaal was en hield ik angstvallig geheim waarmee ik bezig was. En slachtoffer? Nee, dat voelde ik me eigenlijk niet. Dit was kennelijk mijn rol en daar leefde ik naar. Het werd allemaal steeds normaler, zo kan ik dat het beste beschrijven.

Lees ook: Het kind van Anne overkwam het allerergste: 'Mijn vijfjarige zoon werd door een veertienjarige misbruikt'

Ik hield mezelf voor dat het allemaal prima was wat ik deed. Ondertussen leefde ik in een roes en liet ik mijn gevoelens niet echt toe. De luchtigheid waarmee ik er nu over praat, was ook daadwerkelijk hoe ik het toen voelde. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ik merk nog steeds dat er grote delen uit mijn geheugen hierover weggaan. Wellicht voor mij een manier om dingen te blokken en er niet mee om te hoeven gaan. Ik heb later van meer meiden met een mensenhandelverleden gehoord dat ze dit zo ervaren. 

Het bleef niet bij die ene nieuwe man, al snel kwamen er steeds andere mannen die betaalden voor seks met mij. Als de oude man me belde, kwam ik zo snel als ik kon naar het huis om mijn taak uit te voeren. Saffie kreeg het geld steeds. Soms waren het wel vier of vijf mannen, op de dagen dat ik 'werkte'. Tot mijn andere leven met school en mijn ouders kreeg ik steeds meer afstand. Hoewel ik met mijn vader en moeder had afgesproken dat ik drie dagen per week thuis zou zijn, kregen ze geen vat meer op me. Ik stompte emotioneel af, ik zat met mijn hoofd bij Saffie en mijn andere leven. 

En ik was onbetrouwbaar, want als ik had gezegd dat ik thuis zou komen, kwam ik vaak niet. Dan was ik nog wappie van alle drugs en appte ik dat ik een dag later pas kwam. Het stomme was: er werd in het huis nooit gezegd dat ik mijn mond moest houden, maar het werd me wel duidelijk gemaakt. De oude man mishandelde me met een riem wanneer ik iets had gedaan wat volgens hem niet oké was. Als ik bijvoorbeeld aan zijn drankflessen had gezeten of als ik het naar zijn mening niet goed had gedaan met een klant. Ook dat vond ik inmiddels 'normaal', het was het gevolg van mijn eigen gedrag. Ook heb ik meerdere keren gezien dat anderen zo compleet werden afgetuigd in dat huis, dat hun gezicht bloedde. Dan werd er doodleuk gezegd: 'Die houden te veel van praten.' Ik heb het niet eens als angstige momenten ervaren. Ik stond 'uit', leefde in een roes, gevoel kwam er niet bij kijken.'

Roddels Er waren ook weleens andere meiden in het huis. Je zou misschien denken dat er tussen ons een 'bondgenootschap' was, maar het was juist het tegenovergestelde. We voerden een concurrentiestrijd wie door de mannen het meest gewild was. Er werd aan alle kanten geroddeld. Over mij ging een keer het verhaal dat ik ooit een man was geweest en me daarom zo dik opmaakte. Toen een van die meiden zo zwaar verslaafd was dat haar haar uitviel en er vaak geen land met haar te bezeilen was, werd ze na een woordenwisseling met mij het huis uit geflikkerd. Dat voelde als een overwinning.

Mijn ouders hebben zo vaak geprobeerd uit te vinden wat er met me aan de hand was. Ze hadden het beste met me voor en probeerden dan: 'Danus, praat met ons.' Maar dat deed ik niet. Ik hield mijn lippen strak op elkaar en dacht alleen maar: wanneer kan ik weer terug naar mijn andere leven? Er was in mijn hoofd geen ruimte voor het leven thuis met mijn ouders, ik kon niet meer omschakelen. Dat heb ik twee jaar zo volgehouden, totdat de oude man na een inval door de politie werd opgepakt. Terwijl Saffie bleef doen alsof hij mijn vriendje was en ik samen met hem een team vormde, was hij er totaal niet meer voor me. Ik voelde me door hem in de steek gelaten, al kon ik er niet om janken. 

Als ik hierop terugkijk, was ik een ander persoon. Ik kan nu amper bevatten dat ik het zelf ben die dit alles heeft meegemaakt. Dus toen een neef van de oude man me vroeg of ik voor hem in Antwerpen wilde werken, stemde ik daarmee in. Naar huis wilde ik niet meer, na een verhitte discussie met mijn ouders had ik de deur achter me dichtgesmeten om nooit meer terug te komen. Ze hebben me nog gemaild en gezegd dat de deur voor me openstond. Ik las het anders en dacht dat ze ook mij niet meer wilden zien. Het doet pijn dat ik ze zo veel verdriet heb gedaan in die tijd.'

Met hangende pootjes terug 'Ik was inmiddels begonnen met het roken van crack en had geen slaapplek. Zwaar verdwaasd besloot ik mijn eerste nacht op straat door te brengen. Zo gebeurde dat in de periode daarna nog wel vaker, dan sliep ik in een parkeergarage of in een garagebox omdat ik nergens terechtkon. Het ene moment dacht ik: ik moet hieruit en mijn leven op orde krijgen. Dan belde ik mijn nieuwe pooier en zei ik dat ik niet meeging naar  Antwerpen. Het volgende moment bleef dat leventje me toch weer trekken en ging ik met hangende pootjes weer naar hem terug. Uiteindelijk vond hij me zo lastig en wispelturig dat hij me aan een volgende heeft doorverkocht, aan een 'dumpplek'. Daar kwam ik pas een tijd later achter. 

Lees ook: Maya overlijdt binnenkort: 'Hoe kan ik ooit 'Lieverd, mama gaat dood' hardop zeggen?'

Daar werd ik vier dagen binnengehouden, altijd onder bewaking. Ik ben er zwaar mishandeld, verkracht en werd zelfs aan een hondenketting gelegd om me te vernederen. Ik was er bijna niet meer geweest. Dit opende mijn ogen. Ik besefte toen dat het echt niet goed met me ging. Ik was zo kapot dat ik alleen maar kon denken: wie zou het eerste doorhebben dat ik hier dood op de grond lig? Ik dacht niet dat ik die hel zou overleven.'

Herbelevingen 'Toch vond ik na drie dagen de kracht om weg te komen. Ik pakte mijn tas en wilde rustig het pand verlaten. Toen die man tegen me zei: 'Je kunt niet zomaar weg, ik heb grof voor je betaald,' viel bij mij het kwartje. Ik was doorverkocht, verhandeld als een stuk vee. Ik was zo de weg kwijt dat ik niet eens meer bang kon zijn. Ik liep naar buiten en heb me niet meer omgedraaid. Dan komen ze me maar halen, dacht ik. Mijn beste vriendin sloeg uiteindelijk alarm bij mijn ouders. Ze kwam erachter dat ik geen slaapplek had toen ze me belde. Samen met een goede vriend, die later mijn vriendje werd, deden zij een interventie.

Dit was het moment waarop ik brak. Mijn ouders wilden er voor me zijn en we gingen samen op zoek naar hulp. Inmiddels had ik last van herbelevingen, nachtmerries en voelde ik me soms zo depressief dat ik een einde aan mijn leven wilde maken. Ik kwam uiteindelijk bij een ggz-instelling terecht, op een gesloten afdeling. Het ging daar snel slechter met me. Ik belandde tussen mensen met waanbeelden en andere persoonlijkheidsstoornissen. Een plek waar ik niet hoorde. Het maakte me verdrietig en zo boos dat ik op een isoleercel werd geplaatst. Of geschopt, beter gezegd, want het ging er hardhandig aan toe, nadat ik eerst door acht man was uitgekleed en platgespoten. Niet echt de manier om om te gaan met iemand die slachtoffer was van groepsverkrachtingen, lijkt me. Voor mijn gevoel was ik weer in een situatie beland waarin ik zelf had ingestemd, maar die niet goed voor me was. Net zoals in mijn verleden gebeurd was. Ik werd er zo gesloopt, dat ik zelfs terugverlangde naar de tijd met mijn loverboy.'

Praten als wapen 'Ik zat er twee maanden en kwam toen gelukkig in contact met Anita de Wit, een ervaringsdeskundige die meiden in een soortgelijke situatie opvangt in haar stichting. Bij haar opvang kreeg ik de rust die ik zo nodig had. Ze leerde me iets heel belangrijks: 'Praten is jouw wapen.' Door te praten, leer je dingen een plek te geven en maak je ruimte in je hoofd. Je zet een deur open om anderen je te laten helpen. Uren en uren sprak ik met haar en volgde ik therapie. Alles kwam aan bod. Al mijn verknipte gedachten, gewoonten en patronen. Ik heb ook EMDR-therapie gehad. Anita kwam naast me te staan en deed er alles aan om me weer overeind te krijgen. Ze vormde een team met mijn broer en ouders. Uiteindelijk lukte het en werd ik steeds meer mezelf. Ik bracht vijf jaar bij Anita door. Ik was al die tijd gefocust op mezelf en heb heel hard gevochten en gewerkt om er weer bovenop te komen. Ik ben deze vrouw eeuwig dankbaar.

Ik heb uiteindelijk zelf de opleiding tot ervaringsdeskundige gevolgd, zodat ik ook andere meiden kan helpen. Ik schuif aan bij hulpverleners en geef lezingen. Mijn bedrijf heet Speak-out en dat zie ik als een eerbetoon aan Anita, die mij dat heeft geleerd. Praten is nu ook het wapen van andere vrouwen. Ik ben ongelooflijk dankbaar dat ik de kracht heb gevonden om de opleiding te doen en om mijn bedrijf te starten. Het is afschuwelijk wat ik heb meegemaakt, maar het voelt nu in elk geval alsof het niet voor niets is geweest. Ik kan nu van iets negatiefs, iets positiefs maken.'

Dit verhaal komt uit &C's julinummer.