Judith (46): 'Al mijn hele leven ben ik gek op achtbanen en de kick die ze geven. De snelheid die door je lichaam raast en je frustratie eruit gillen vind ik heerlijk. Toen ik ongeveer vier jaar geleden met mijn gezin en schoonfamilie naar de Efteling ging, keken mijn destijds tienjarige dochter en ik er al helemaal naar uit om in de Python te gaan. Met een man of tien huurden we een huisje in de Efteling, wat betekent dat we eerder het park in mochten. Je kunt jezelf natuurlijk wel voorstellen dat we gelijk naar het Ruigrijk renden. Bij die achtbanen staan normaal gesproken behoorlijk lange rijen.

Lees ook: JoAnna krijgt vandaag euthanasie: 'Ik ben euforisch'

Samen met mijn dochter, zwager en neefje ging ik in de Python. Het eerste rondje was ontzettend gaaf en omdat er geen rij stond, opperde ik enthousiast om voor een tweede ronde te gaan. Dolblij zaten we in de achtbaan totdat de karretjes bovenin ineens stilvielen. Ik voelde meteen dat dit niet goed was, dit had ik nog nooit meegemaakt. Ik merkte dat ik in paniek raakte en sprak mezelf streng toe: 'Kalm blijven Judith, je dochter zit naast je. Als je gaat stressen, wordt ze straks bang en wil ze nooit meer een achtbaan in.' Minutenlang zaten we stil, maar voor mijn gevoel duurde het dik een uur.

Op een gegeven moment kregen we te horen dat de rit werd vervolgd en toen ben ik out gegaan zonder dat ik het doorhad. Van mijn dochter kreeg ik achteraf te horen dat ik afscheid nam van haar vader en daarna flauwviel. 'Doei Raimond, dag Raimond, ik hou van je', heb ik volgens haar meerdere keren herhaald. Dat is natuurlijk hartstikke eng voor zo'n meisje. Als ik hier aan terug denk, borrelt dat nare gevoel gelijk weer op. Zelf ben ik heel erg van geschrokken van het feit dat ik ineens out ging. De spanning was blijkbaar zo hoog dat mijn lijf zich opnieuw ging resetten.

Lees ook: Eline (33) adopteerde drie kinderen tegelijk: 'Ze wilden terug naar Hongarije'

Na ons ritje hoorden we dat de Python voor de rest van de dag werd gesloten. Dat was een behoorlijke klap. In de achtbaan dacht ik vooral aan mijn dochter, maar toen ging ik nadenken over wat de gevolgen konden zijn. Je moet er niet aan denken dat je helemaal bovenin uit een karretje wordt gehaald of dat de beugels ineens losschieten.

De schrik zat er die dag goed in, maar gelukkig hebben we er nog wel een gezellige middag van kunnen maken met z'n allen. Mijn zwager, neefje en dochter gaan inmiddels weer in alle achtbanen, maar voor mij hoeft het niet meer. Jammer, want ik mis die kick wel een beetje. Het zal vast gebeurd zijn met een reden, maar ik houd het voortaan liever bij Carnaval Festival.'