Na jarenlang klussen verkocht Vera haar droomboerderij: 'Torenhoge offertes, inbrekers, ratten in de muur, elke keer ging er wat mis'

Vera (36): 'Mijn man en ik droomden van een eigen boerderij met veel land eromheen. Iets waar we een ontmoetingsplek voor mensen konden creëren. Een camping, een voedselbos, een boomgaard of juist een natuurzwembad. Onze plannen waren nog niet concreet, maar onze ideeën en dromen waren te groot voor een huis met een kleine tuin. Toen we vier jaar geleden een boerderij uit begin 1900 in het meest noordoostelijke puntje van Groningen op Funda tegenkwamen, waren we dan ook opslag verliefd.

Ja, het was best spannend dat het huis niet bewoonbaar was. Zeker omdat we op dat moment een tweejarige dochter hadden. Er was geen stromend water, geen elektra en geen internet. Er was helemaal niks. Ons koopcontract tekenden we met knikkende knieën, we wisten dat het pittig ging worden, maar we waren vastberaden om onze schouders eronder te zetten en parkeerden onze camper op de oprit. Als je zo'n grote droom hebt, moet je het minstens een keer proberen. Zelfs als het eng is en je niet weet hoe het gaat lopen. Vanuit onze familie en vrienden kregen we veel support, maar ze vonden het ook dapper en spannend dat wij helemaal zelf zo'n groot project aangingen. Al moet ik zeggen: dat zei iedereen die een stap bij ons op het erf zette.'

Lees ook: Fee heeft het Ramsay-Hunt syndroom: 'Ineens kon ik de linkerhelft van mijn gezicht niet meer bewegen'

Tegenslag na tegenslag 'Het eerste jaar waren we vooral bezig met het grote opruimen om het huis enigszins bewoonbaar te maken. Of nou ja, bewoonbaar.. Daar zijn de meningen over verdeeld. We hadden geen badkamer, geen keuken en het huis was niet geïsoleerd. Als we wilden douchen, moesten we ergens anders heen. Je wilt niet weten hoe vaak ik gebruik heb gemaakt van mijn jaarkaart bij de sauna om de hoek. Toch deden we er alles aan om een stabiele plek met een huiselijk gevoel te creëren, vooral voor onze dochter. Uiteindelijk hadden we een kamer van zo'n dertig vierkante meter met een kachel en gordijnen die redelijk bewoonbaar was. Het was niet ideaal, maar we konden erin leven. We hadden immers een jaar lang in die camper voor de deur gewoond en daarvoor gereisd per camper. Comfort was voor ons een relatief begrip.

Mijn man en ik wilden zoveel mogelijk zelf verbouwen, maar al snel kregen we te maken met tegenslag na tegenslag. Het begon al met een verkeerd financieel advies waardoor we een jaar extra moesten wachten op ons bouwdepot. Enorm zuur, maar er waren genoeg dingen waar we wel mee vooruit konden. Toch bleven er elke keer dingen misgaan: torenhoge offertes omdat alle prijzen stegen door corona, inbrekers, ratten in een muur die net was geïsoleerd, een doorgezakte dakbalk.. Het ding is ook: als iets misgaat in zo'n groot huis gaat het ook meteen goed mis en ben je gelijk een hoop geld kwijt.

Toch heb ik lang de handdoek niet in de ring willen gooien. Mijn man en ik hebben vanaf het begin tegen elkaar gezegd dat we zouden stoppen als de één het niet meer zag zitten, maar ik dacht altijd: ach, het komt allemaal goed. Ik ben soms een beetje een optimist met oogkleppen op. Ik zie overal het positieve van in. Dat is vooral heel fijn, maar het heeft natuurlijk ook nadelen.'

Lees ook: Carolien heeft een voorstadium van vulvakanker: 'Niemand zegt dat je met een spiegeltje je vulva moet controleren'

Doorbuffelen 'De keuze om de boerderij uiteindelijk te koop te zetten, was moeilijk. Ik heb nog nooit zoveel geluk gevoeld op een plek, maar tegelijkertijd ook nog nooit ergens zoveel ongeluk ervaren. Ergens had het z'n charme, het brengt toch een bepaalde romantiek met zich mee, maar het was ook gewoon écht bikkelen. Vooral in de winter als we moesten afwassen terwijl het vroor in de keuken. Op die momenten kon ik alleen maar denken aan een badkamer met een groot, warm bad.

Uiteindelijk hebben we ergens in de winter de knoop doorgehakt. Ik weet nog dat mijn man zich afvroeg of we niet op het punt beland waren dat het sterker zou zijn om los te laten dan eeuwig stug door te zetten. Het was inderdaad dapper dat we dit project waren aangegaan, maar ik begon me te beseffen dat doorbuffelen inmiddels de veilige optie geworden was. De echte moed zat 'm in de handdoek in de ring gooien.

Onlangs hebben we het huis te koop gezet en zijn we verhuisd naar een huurhuis, dichtbij onze familie en vrienden. Enorm dubbel, maar het voelde ook als een opluchting. Er rust een taboe op, toegeven dat je verbouwing niet is gelopen zoals je gehoopt had, maar voor ons voelt het niet als opgeven of een mislukt project. We hadden gewoon een punt bereikt waarop we niet meer wilden, we werden er niet meer gelukkig van. We willen het huis weer doorgeven en dat is volgens mij met 80 kijkers en 31 biedingen gelukt. Ondanks alle tegenslagen had ik dit nooit willen missen. Ook niet met de kennis die ik nu heb. Ik vind het overall heel cool dat we dit hebben aangedurfd.'