Mareike (40): ‘Natuurlijk wist ik dat hij zich bezighield met zaken die niet helemaal koosjer waren. Hij verdiende niet wit, dus we hadden veel cashgeld. Hij had geen bankrekening, pleegde geheimzinnige telefoontjes en moest soms opeens weg. Dan liet hij alles vallen en ging hij. Op familieweekenden kon hij soms niet mee – ‘werk’. Ik wist niet wat hij precies deed, hij had een eigen transportbedrijf. Ik dacht dat-ie daarnaast handelde in wiet of zoiets, en behoefte om erover te praten hadden we beiden niet. Ik zei wel vaak dat ik het niet wilde hebben, dingen met criminaliteit, maar stak tegelijkertijd glashard mijn kop in het zand. Misschien kwam dat ook wel omdat Michiel geen doorsneecrimineel is. Hij komt uit een goed milieu, heeft altijd hard gewerkt voor zijn geld en is een allemansvriend. Iedereen mag hem, omdat hij zo charmant en sociaal is. En knap trouwens, maar dat terzijde. Mijn ouders hebben hem vanaf dag één opgenomen in de familie. Hij was de ideale schoonzoon. Tja. Als we allemaal eens wisten.’  Foute boel ‘We werkten beiden in een strandtent in Bloemendaal. Ik was 25, Michiel 23. We werden smoorverliefd, een jaar later woonden we samen. Ik had al twee kinderen uit een eerdere relatie. Voor hen was hij de liefste stiefvader die ik me kon wensen. De kinderen mochten hem graag en onze nieuwe gezinsvorm pakte beter uit dan ik had durven dromen. Toen we begin dertig waren, kwamen we in rustiger vaarwater terecht: ik werkte inmiddels als orthodontie-assistent en toen ik 33 was, kregen we een tweeling, twee meisjes. We waren een gelukkig gezin, compleet. Natuurlijk hadden we weleens strubbelingen. Een samengesteld gezin is niet altijd makkelijk. De ruzies gingen er soms heftig aan toe, maar zo waren wij nou eenmaal: koppig en temperamentvol, daar gedijden we beiden prima op. Hij heeft me nooit slecht behandeld, integendeel. De ruzies gingen vaak over dat hij zo veel van huis was. Hij was veel ‘op de zaak’. Ik wilde dat hij meer thuis was voor de kinderen en voor mij. Mét mij. Ik was er voor mijn gezin en wilde de waarheid misschien niet onder ogen komen. Wat niet weet, wat niet deert, dacht ik. Ik vertrouwde erop dat hij niet te veel risico nam. Ik was aan het werk toen ik meerdere keren werd gebeld door Michiel. Hij was betrokken geweest bij een politie-inval. Hij moest mee voor verhoor en zou daarom een tijd niet bereikbaar zijn. Op de automatische piloot antwoordde ik dat ik de kinderen zou ophalen van de opvang. Ik had een patiënt in de stoel, schakelen was moeilijk. Achteraf heb ik het telefoontje honderd keer in mijn hoofd afgespeeld. De eerste keer had ik het niet zo door, maar er was iets anders aan zijn stem. Er klopte iets niet. Terwijl ik het tandartsapparatuur poetste, viel pas het kwartje: dit telefoontje betekende foute boel.’ Onderweg naar de gevangenis ‘Michiel was opgepakt voor het vervaardigen van synthetische drugs. Het was een shock toen ik het hoorde. Ik wil niet te veel in detail treden, maar in 2018 werd hij op heterdaad betrapt. Het was overal op het nieuws. In kranten. Op de radio. Op tv. Het werd zelfs de ‘Breaking Bad van Drenthe’ genoemd. Op camerabeelden zag ik Michiel die in de boeien werd geslagen. Hij was geanonimiseerd, maar ik herkende hem uit duizenden. Zijn loopje, zijn houding. Het deed me pijn om hem zo te zien. Het maakte me verdrietig, tegelijkertijd gaf het een leeg gevoel. Het was een onwerkelijke situatie. Na ons telefoongesprek heeft hij drie weken in alle beperkingen gezeten: hij mocht geen contact hebben met de buitenwereld, niet naar buiten, niks. Mijn dochters waren toen twee jaar oud. Ik heb ze niks verteld. Michiel was toch al weinig thuis, volgens mij hadden ze niks door. Na acht weken mocht hij naar huis, het onderzoek ging van start en hij kreeg een meldingsplicht. We moesten wachten op de uitspraak. Die tijd was verschrikkelijk. Het duurde in totaal 36 maanden. Elke dag weten dat je vriend opgeroepen kan worden is killing. Het moeilijkste daarvan is dat er continu iets boven je hoofd hangt. Hij was ‘vrij’, maar tegelijkertijd aan huis gekluisterd. Wij allemaal. Want op vakantie gaan deden we niet. Tussendoor moest hij soms voor de rechtbank verschijnen. Ik hoorde allemaal dingen die ik niet wilde horen, details over drugsdeals. Vooral met mijn moeder erbij was dat ongemakkelijk. Ze ging weleens mee naar de rechtbank en wist niet wat ze hoorde. Ik kom uit een heel net gezin, mijn ouders waren geschrokken en vonden het verdrietig voor mij en onze kinderen. Toch hielden ze nog steeds van Michiel, net als ik.