Een kind met ruzie? Het is soms lastig, maar probeer je honkbalknuppel thuis te laten

Eigenlijk hoor je altijd alleen maar dat het mis gaat als ouders zich ermee gaan bemoeien. Ik las er laatst nog iets over op zo'n misselijk ouderschapsforum waar ik stiekem wel eens gluur. Dochter van zes had een vriendinnetje waar ze vaak mee speelt, allebei van het type grote bek en lekker brutaal, en de twee kinderen hadden dan ook geregeld ruzie. Maar elk ruzietje werd ook weer bijgelegd. Zelfs toen het een keer tot een krab en een schop kwam leek ook dat oplosbaar te zijn tussen de twee heethoofden van zes. Tenminste, tot de verjaardag van het vriendinnetje aanbrak en dochter geen uitnodiging had gekregen. Eindstand: moeder van het vriendinnetje bleek te hebben ingegrepen, haar dochter mee te hebben gegeven dat haar vriendin niet welkom was en te hebben gezegd dat ze de volgende keer weer geweld mocht gebruiken als er werd gekrabt.

Mijn eerste ingeving zou misschien wel exact die van de moeder van het vriendinnetje zijn. Maar als ik er langer over nadenk, denk ik: jézus wat overdreven - ze zijn zes. Twee meisjes van zes die elkaar hebben gekrabd en geschopt, maar elkaar wel zo leuk vinden dat ze elkaar elke week blijven opzoeken om te spelen. Moet je eerste reactie als ouder dan meteen zijn: die komt niet meer op je verjaardag én de volgende keer harder terugtrappen, dochter? Lees ook: Kan iedereen zijn muil houden over hoe, wanneer, hoe veel of weinig en hoe snel achter elkaar een vrouw baart?

Dit soort voorbeelden zijn een goede les voor mij (en elke ouder) dat kinderen over het algemeen een stel opgefokte, kleine klojo's kunnen zijn. Helemaal als je er een paar bij elkaar zet die botsen. Ga je er dan vervolgens tussenstaan en hun vriendschap laten ontsporen door met een volwassen blik naar zo'n kinderruzie kijken? Dat lijkt me nogal overdreven. Bovendien zijn er naast dit voorval ook genoeg incidenten geweest waarbij het nog erger afliep omdat ouders van ruziënde kinderen bijvoorbeeld met elkaar op de vuist gingen. Hoe gênant?

Mijn idee: maak het niet te groot. Leer je kind z'n problemen zelf op te lossen, op een geweldloze manier. Lukt dit niet, leer je kind dan dat afstand nemen en op andere vriendjes focussen vaak meer soelaas biedt dan met een honkbalknuppel op het schoolplein wachten. 

Hoewel, als mijn kind later écht gepest of het doelwit van geweld wordt zonder dat het met vriendschappelijk gekibbel te maken heeft… dan moeten we het nog even over die honkbalknuppel hebben. Blijk ik toch nog een grote bemoeial.