Wat ik eigenlijk wil zeggen is: dit is awkward

Ik probeer de situatie te ontwijken door heel geïnteresseerd naar mijn jongens te staren die zich onder blij gegil door het klauterparadijs begeven. Maar hij laat zich niet ontmoedigen en zegt 'Hey Tess, wat grappig om jou hier te zien'. Oude beelden flitsen door mijn hoofd. Achterop een oude fiets in de stromende regen met mijn armen om zijn middel. Een jongenskamer en ongemakkelijke bewegingen in een eenpersoonsbed. 'Hoe gaat het met je?' Ik probeer zo normaal mogelijk te kijken.

Ik wijs naar mijn jongens. En vertel hoe het met me gaat. Zijn kinderen rennen achter de mijne aan. Zodra ik zijn vrouw zoekend zie kijken stel ik mezelf snel voor. Gek dat volwassen zijn. Wat ik eigenlijk wil zeggen is: dit is awkward. Hij is mijn ex-vriendje. Degene die mij ontmaagd heeft. En we zien elkaar nu weer voor het eerst sinds jaren in een speeltuin. Maar in plaats daarvan praten we over de meest kindvriendelijke wijk van onze stad.

En toch heb ik een grijns als ik thuiskom. Want even was daar weer het meisje zonder verantwoordelijkheden. Die loog over haar geboortedatum, Goldstrike atte alsof het water was en netpanty's droeg op een maandag. Soms mis ik haar. Dan verdwijn ik door de geheime deur in onze schutting naar het achterland. Waar ik met een rum-cola in de ene hand, een sigaret opsteek met de andere. Met boven mij dezelfde sterren als getuige van mijn ondeugendheid.