Ze vervolgt: 'Oh, wat vreselijk. Die van ons al met zes weken.' Ik kon haar gezichtsuitdrukking niet helemaal peilen, maar hij zat een beetje tussen verwondering en ramptoerisme in. Ze zat in de wachtkamer bij het consultatiebureau en ik kende haar niet, maar toch irriteerde haar opmerking me mateloos. Denk je even een praatje aan te knopen over de kinderen...

'Klopt, maar dat komt ook wel weer goed,' antwoordde ik, en ik dook diep in de blokkendoos die daar stond om mijn destijds slecht tot niet slapende baby James te entertainen. Waarschijnlijk net op tijd, want ik ken dat soort types. Ze wilde me vast een lang verhaal vertellen over hoe haar kind al meteen doorsliep en bizar snel borstvoeding dronk, en dat dit vermoedelijk te maken had met de fantastische rust-en-zen-modus in haar lijf. Ik was hartstikke zen. En zeer rustig als persoon. De regelmaat en reinheid vlogen je bij mij ook om de oren. Niks mis met mij als ouder, dus. En toch stoorde het me, dat haar kind wél goed sliep en dronk. Dat zij níét doodmoe was. Dat zij wél lege borsten had. (Terwijl die van mij op knappen stonden omdat James niet goed hapte en beter dronk uit een fles.)

Maar ik ergerde me niet lang, pak 'm beet twee seconden. Want als ik ergens niet voor te vangen ben, is het wel ergernis over mijn opvoedskills of jaloezie richting een andere ouder. Nooit last van. Het komt niet bij me binnen, en als een ander kind wel goed slaapt en dat van mij niet, denk ik alleen maar: prima, good for you. Je hoeft ook niet aan te komen met honderd goedbedoelde adviezen, behalve als ik erom vraag natuurlijk. En deze wachtkamermoeder zou me vast geschrokken aanstaren als ik had verteld dat borstvoeding geven niet goed lukte, en daarna berustend knikken. Ook al was geen borstvoeding natuurlijk een doodzonde en funest voor het verdere verloop van zijn leven.

Enfin. Ik ben enorm blij dat ik me van dit soort mensen geen hol aantrek. Maar dan ook echt he-le-maal niks. En ik realiseer me dat ik daar geluk mee heb, want je kunt er bijzonder weinig aan doen als je er wel wakker van ligt. En als het niet zo goed lukt om je baby te laten slapen, je kleuter nog in zijn broek plast of als je peuter steevast alle groenten uit het eten plukt en over de keukenvloer smijt, kan het echt gebeuren dat je onzeker wordt, aan jezelf twijfelt en op zoek gaat naar antwoorden. En dat is natuurlijk prima, als je je maar realiseert dat de meeste mensen die heeeeel hoog van de toren blazen over hun 'perfecte' kind, simpelweg geluk hebben. De ene baby slaapt namelijk door, de andere niet. Zolang jij niet midden in de nacht elektrische gitaar speelt naast zijn bed, is het vaak ook niet jouw fout. Echt niet.

En o, als ik soms lees of hoor dat sommigen elkaar terechtwijzen omdat hun kind fruithapjes uit een potje eet. 'Uit een pótje? Weet je wel wat daar allemaal voor rotzooi in zit? Wij plukken een uitgebalanceerde fruitmix uit onze biologische moestuin, laten die op kamertemperatuur komen en pureren hem vijf minuten voor ze het eet.' Prima. Lekker doen. Maar ik doe het anders. En ja, mijn kinderen aten zeker weten wel 'ns uit potjes.

Je moet het ouderschap niet zien als een competitie, en ik vind het heel vreemd dat sommigen dat wel doen. Het zou toch veel beter en fijner zijn als je iedereen gewoon in z'n waarde laat? Dat je tot je door laat dringen dat we allemaal ons best doen, het soms even niet weten, het beste voor ons kind willen en dat ongevraagd en vooral belerend advies niet leuk is. En als iemand dan toch advies aan je vraagt: geef het dan gewoon, zonder oordeel. Het is soms allemaal al moeilijk genoeg. Maar vergeet niet: het is voornamelijk leuk om moeder te zijn. Wat zeg ik, fantastisch zelfs. Want ik heb dan ook de leukste kinderen van de wereld. Há! Toch nog pochend afgesloten.