Fanatisme? Ik heb er níéts mee.

Gek eigenlijk, want als er iemand fanatiek en gedreven is, ben ik het wel. In mijn werk, dus. En heus ook nog wel in andere dingen, maar er zijn zo van die ­bezigheden die me werkelijk geen hol interesseren. Ik heb het over spelletjes. Ik ben, en dat is geen understatement, de verschrikkelijkste persoon op ­aarde om spelletjes mee te spelen. Het is niet dat ik het niet kan of niet begrijp, nee, het doet me simpelweg niks en dat begint al bij het voorlezen van de spelregels. Die gaan het ene oor in en direct het andere oor weer uit. Het enige wat ik wil is dat het zo snel mogelijk weer afgelopen is, en daar helpen spelregels totaal niet bij. Wat wel helpt, is spelregels veranderen, valsspelen en muiten. Ik laat expres een pion staan ­zodat iemand anders daar een voordeel bij heeft en ik iets anders kan gaan doen. Ik verkoop een dure ­monopolystraat voor een schijntje als dat betekent dat ik mag ophouden. Je zou het kunnen vergelijken met een bokser die niet terugvecht. Dat de ander zo heel fanatiek aan het warmspringen is en boze gezichten trekt, terwijl ik roerloos in een hoek blijf staan en niet eens mijn armen optil als mijn tegenstander me tegen mijn smoel mept. Zoiets. En iedereen in mijn gezin vindt dit bloedirritant, begrijpelijk, maar ik kan het echt niet helpen. Spelletjes zullen ze zonder enig fanatisme van mijn kant moeten doen. Als ik het spel zou mogen leiden, vragen mag stellen of mag zorgen dat alles goed verloopt, mogen ze me inzetten. Daarom vind ik het ook zo leuk om bijvoorbeeld Beat The Champions te presenteren. Maar déélnemen aan een quiz? No way, Jose. Dus zorg ik maar gewoon voor de hapjes tijdens zo’n spelletjesavond, want ik kan wél echt genieten van het feit dat iedereen gezellig bij elkaar zit. Ik steek met liefde de kaarsjes aan, pak de chips, snij de stukken kaas en maak stokbrood warm. Dat is dan ook meteen mijn favoriete bezigheid in de winter: eten. Het liefst heel veel en vaak met alle mensen van wie ik hou bij elkaar, bij een knisperende open haard. Lange wandelingen maken en thuiskomen met een vuurrode neus van de frisse winterlucht. Je schoenen uittrekken en met dikke sokken onder een dekentje op de bank kruipen. Warme chocolademelk maken en koekjes bakken. Een supervoorspelbare, romantische film à la Love Actually kijken, met de gordijnen dicht. Eind november al de kerstboom neerzetten en tot diep in januari laten staan. Heerlijk. Het liefst begin ik daar al heel snel mee, zelfs als het nog niet eens echt koud is. Een tijdje geleden, toen het nog bloedheet was, vond Bobby buiten een eikeltje en wat dennenappels, waar ik heel enthousiast van werd. Ik stelde hem voor om een herfststukje te gaan maken. ‘Een hérfststukje?’ zei hij slissend, en hij keek me glazig aan. Iets wat bij nader inzien ook wel begrijpelijk was, aangezien hij tien minuten daarvoor nog in een zwembroek onder een sproeier rondrende. Ik probeerde het even bij James, maar van hem kreeg ik ongeveer dezelfde blik. Terwijl ik beteuterd naar de dennenappel en het eikeltje staarde, kwam Bobby ineens naar me toe met in zijn handen tientallen eikeltjes en dennenappels. Ik blij, want hij was vast van gedachten veranderd. ‘Mama, ik wil geen herfststukje, maar we kunnen er wel allemaal pejonnetjes (pionnetjes) van maken en er dan een spélletje mee doen!’ Help. Het spelletjesseizoen is bij dezen officieel geopend. Chantal