We doen dit interview online, omdat je bij je schoonvader in Frankrijk bent. Ik begreep dat hij ziek is, wat naar.

'Hij zit in de terminale fase van prostaatkanker. Het kan een paar weken, maar ook nog wel een paar maanden duren.'

Jezus, wat heftig.

'Ja, maar we weten het ook al heel lang. Tien jaar geleden zei hij tegen zijn kinderen: 'Ik heb prostaatkanker en daar ga ik niets aan doen.' Hij haat ziekenhuizen en wil daar niets mee te maken hebben. Het is een aparte man, heel erg spiritueel. Hij ziet dit als zijn lot en wil 'zijn' met de ziekte.'

Verandert het ook jouw kijk op de dood?

'Enorm. Ik vind het heel bijzonder dat hij er bewust voor kiest om niet zo'n ziekenhuistraject in te gaan, maar om thuis te zijn, met zijn kinderen en kleinkind. Net als toen ik ayahuasca deed (een hallucinerende drank van planten, red.) laat het me zien: alles is eindig en dat is oké.'

Die ayahuasca deed je omdat je wilde weten of je een kinderwens had. Toen kreeg je er geen antwoord op, maar inmiddels ben je trotse moeder van Cooper. Voelde die zwangerschap meteen goed?

'Ja, maar eerlijk? Toen hij er – na 36 uur – uit kwam, was Cooper echt conehead galore. Ik wist wel dat dat kon, maar toch, je schrikt je de pleuris. Z'n ogen waren zwart en zaten ongeveer op z'n kin. Hij was mager, had heel lange armen en benen. Het was net na middernacht, heel donker, waardoor hij ook een soort donkergrijs leek. Ik dacht: ik heb een alien gebaard. Mijn eerste reactie was: is hij wel oké? Ik dacht: die is niet goed. Gelukkig stelde iedereen me gerust, en toen vond ik het al snel vooral allemaal heel magisch.'

Maar toen leek het vorig jaar even helemaal niet goed te gaan, hoorde ik.

'Klopt, hij was een maand of zes. Ik gaf hem zijn hapje, toen maakte hij plotseling drie keer achter elkaar een spastische beweging: uitgestrekte arm, hoofd schuin tegen zijn schouder. Heel eng, ik voelde het meteen in mijn buik. Normaal googel ik alles, elke poepkleur, maar bij dit durfde ik het niet. Twee dagen later deed hij het ook bij Dorian. Toen was er weer een periode niets, maar zo nu en dan kwam het terug. Eerst zei ik: 'Nee joh, niks aan de hand,' maar toen ben ik op een zaterdagavond toch gaan googelen.'

O jee…

'Ik had al m'n lijstjes afgewerkt, zat helemaal klaar om lekker op de bank te gaan bingen en toen dacht ik: hij doet het nu niet meer, maar toch even kijken wat het nou was. Dus ik typte in: 'spastische beweging kinderen'. Nou, dan kom je dus direct in de hel terecht.'

O nee!

'Overal stond dat je direct naar het ziekenhuis toe moest voor onderzoek, omdat het een epilepsiesyndroom kon zijn. Ik voelde het door mijn hele lijf. Ik appte Dorian en die zei meteen: 'O, ja, die symptomen herken ik wel, dat moeten we onderzoeken.' Toen dacht ik: nee, nee! Jij moet nu zeggen dat ik gek ben!'

Dat je je telefoon moet wegleggen.

'En zeggen dat het nergens op slaat. Gelukkig konden we die woensdag al terecht bij een heel fijne arts. Ook hij zei meteen: 'Hij heeft alle symptomen, dus dit moeten we onderzoeken. Hier is mijn 06-nummer, we zitten nu in een traject samen.' Superlief, maar doodeng.'

Hoe reageerde Dorian?

'Eng positief. Zo van: als-ie het heeft, dan heeft-ie het. Als dit zijn weg is, dan is dit zijn weg. Terwijl ik dacht: ben je gek geworden? Hoe bedoel je, dit is zijn weg?! Hij is net op aarde! Cooper is mijn hart. Dat er iets misgaat bij hem is mijn diepste angst. Alleen al bij het idee schoot mijn hele lichaam in verdriet en kramp.'

Je denkt: dat mag niet.

'Precies. Die vrijdag kreeg Cooper een hersenscan. Ik heb nog foto's van dat hij met al die plakkertjes op z'n hoofd zit. Vreselijk. 's Middags moest ik een Vandebron-reclame opnemen, dus ik zat daar enorm gespannen in de visagiestoel toen ik een appje kreeg van de arts: alles is oké. Ik heb nog nooit zo hard gejankt.'

Snap ik, dan komt alles eruit. Maar wat waren die spasmen dan wel?

'Waarschijnlijk gewoon krampen. Wat vastzittende scheten die hij er op een rare manier uit probeerde te drukken.'