'Broertjesdag' is onmisbaar voor model Easy May: 'Het dansen en eten geven mij een thuisgevoel'

'Ik heb een druk sociaal leven. Samen met mijn twee beste vriendinnen woon ik in Amsterdam. Ik ben altijd omringd door vrienden, ga graag stappen en hou van dansen. Voor mijn werk als model ben ik veel onderweg. Tot vorig jaar combineerde ik dat met een studie psychologie. Nu ik afgestudeerd ben, doe ik fulltime modellenwerk. Bepaald geen saai leven dus. Maar voor Broertjesdag, een dag die ik wekelijks of tweewekelijks doorbreng met mijn broertje, maak ik altijd tijd.'

Ontwapenend 'Mijn broertje Dyce is drie jaar jonger dan ik en heeft het Angelman Syndroom: een zeldzaam genetisch syndroom dat invloed heeft op de neurologische ontwikkeling waardoor de hersenen zich anders ontwikkelen. Dyce is geestelijk en lichamelijk beperkt met een mentaal niveau vergelijkbaar met dat van een eenjarige. Een grote baby. Mensen met het Angelman Syndroom zijn vaak heel ontwapenend. Dyce is altijd blij, lacht heel veel, maakt veel contact en houdt enorm van knuffelen. Het is een cadeautje om met hem te zijn en dat doe ik dan ook graag.' Zondagsgevoel 'Eens per week, soms eens in de twee weken, ga ik op bezoek bij het tehuis waar Dyce woont. Vroeger deed ik dat met mijn ouders, het was een vast onderdeel van mijn zondag. Helaas overleed mijn moeder op mijn 21ste, ze was ziek. Een tijdje ging ik samen met mijn vader, tot ik anderhalf jaar later ook hem onverwachts verloor aan een hartaanval. Sindsdien ga ik alleen, of soms met vrienden. Ik heb er behoefte aan om Dyce te blijven zien, om het zo fijn mogelijk te maken voor hem en omdat ik het bovendien als mijn plicht zie als zus. Tegenwoordig ga ik meestal doordeweeks, maar ik heb er wel echt nog dat zondagsgevoel bij.'

Hand in hand 'Op Broertjesdag fiets ik vanuit mijn huis naar hem toe. Zodra Dyce mij ziet, begint hij te stralen en pakt hij mij vast. Niemand is zo blij om me te zien als hij, deze geluksmomenten blijven voor mij elke keer weer bijzonder. Met mooi weer gaan we vaak een stukje lopen. Het is belangrijk voor hem om te blijven bewegen. Maar wat we nooit overslaan, is dansen. We zetten vrolijke, ritmische muziek op en dansen hand in hand. Ik word er kinderlijk van, ga terug naar het gevoel van vroeger. Het liedje Sabali van Amadou & Mariam gaat altijd aan. Een melancholisch nummer dat veel bij me losmaakt en me aan Dyce doet denken.'

Van pap naar soep 'Eenmaal uitgedanst is het tijd om te eten. Dyce is dol op eten, het is heel leuk om met hem te eten, want je kunt hem echt zien genieten. Soms is hij heel geconcentreerd of fladdert hij en moet hij lachen tussen de hapjes door. Als kind wist ik niet goed wat ik met Dyce aan moest, dat geknuffel vond ik niet zo interessant en ik kon niet echt met hem samen spelen. Het enige waarmee ik echt verbinding met hem kon maken was eten. Hem voeren. Vroeger was dat pap, dat gaf ik hem dan met een lepel. Tegenwoordig kan dat van alles zijn, bijvoorbeeld soep. Dit dierbare moment is door Unox vastgelegd in de vorm van een video. Het was heel bijzonder om dit samen te doen.'

Een vol hart 'Tijdens het eten ben ik heel sterk met Dyce in contact. Er is op dat moment geen ruimte voor iets anders dan elkaar. Ik kan ook even niet op mijn mobiel zitten: Dyce vindt dat niet fijn, dan trekt-ie 'm zo uit mijn hand. We hebben de volle aandacht voor elkaar. Het maakt niet uit waar we zijn, bij Dyce ben ik thuis. Soms vind ik het moeilijk om hem aan het einde van de dag weer achter te laten. Maar ik vertrek ook met een goed gevoel. Ik voel me geborgen en ga met een vol hart weer naar huis.'

Wat betekent het ultieme thuisgevoel voor jou?

Dit is een samenwerking met Unox.