Tindertrauma: 'Hij lag poedelnaakt en bewusteloos op de grond. Ik dacht dat-ie dood was'

Een Tinder-match die in het echt vier koppen kleiner blijkt, of eentje die de volgende dag een tikkie stuurt voor de rekening. Daten anno 2022 lijkt wel Russische roulette: vol goede moed blijven gokken tot je eindelijk die knal te pakken hebt. Gelukkig zorgen rampervaringen wél voor goede verhalen. Deze week: Amy's brandweerman nam zijn werk wel heel letterlijk.

Amy (25): 'Nadat mijn vierjarige relatie uitging, probeerde ik met mijn liefdesverdriet te dealen door uit te gaan. Elk weekend hing ik in de kroeg of club met mijn vriendinnen. Zo ook twee jaar geleden, toen ik met mijn beste vriendin weer in de kroeg belandde. Al snel raakte ik aan de praat met Sam, een brandweerman. Ik stond in een mum van tijd in vuur en vlam, dus uiteraard wilde ik met hem mee naar huis. 

Ik sprong achterop zijn fiets en daar gingen we als de bliksem naar zijn appartement. Door een grote hoeveelheid aan cosmopolitans verliep dat fietsen niet vlekkeloos. We waren al tegen enkele paaltjes aangebotst, voordat we bijna op de grond terechtkwamen. Spoiler alert: we made it. Ongedeerd kwamen we aan bij het grote appartementencomplex waar Sam woonde, en ik stond te springen om naar boven te gaan. 

 Lees ook: Tindertrauma: 'Na de seks ging hij bloemen uit de auto pakken, maar hij reed gewoon weg'

Veilig boven aangekomen, liepen we al snel hard van stapel. We hadden niet eens tijd om het licht aan te doen. Ik dacht: ik ben nu happy single, dus kom maar op met die vrijpartij. Sam was heel romantisch, in de tijd dat ik mijn kleren had weggegooid had die vent allemaal kaarsjes aangestoken. 'Niet heel brandveilig, maar wel zo leuk,' fluisterde ie nog in mijn oor. Vurig bestormden we elkaar met een passie waar je u tegen zegt. En dat was te merken ook, want al onze dierlijke instincten kwamen compleet los. 

In elke positie hadden we de kamer gezien, maar we eindigden in het oude vertrouwde bed. Sam lag lang uitgestrekt op bed terwijl ik hem wild aan het berijden was. Het leek net een scène uit een film, het was perfect totdat ik mijn armen op zijn schouders wilde zetten. Ik dacht, dat is wel handig in deze positie, maar niets was minder waar. Voor ik het wist had ik een kaars omver gestoten, en de brandweer in Sam maakte ineens overuren. Hij duwde mij van zich af en sprong poedelnaakt naar de plek waar de kaars vijf seconden geleden stond. In zijn poging om een catastrofe te voorkomen, kwam hij met zijn hoofd tegen het schuine dak aan. Een harde klap volgde, waarna Sam op de grond eindigde. Ik snelde naar hem toe, maar die jongen reageerde niet meer. Ik had alles in het boekje geprobeerd: water in zijn gezicht gooien, hem een klap geven – die kerel werd maar niet wakker. Ik zat paniekerig op zijn bed en dacht: wat als hij nou dood is? Met veel moeite kreeg ik hem op het matras gelegd. In de bijna donkere kamer kon ik amper zien of hij nog ademde. Gelukkig werd hij na een minuut wakker; dit was hem al blijkbaar vaker overkomen. Stomme muur.

O, en hoe het zat met die 'grote brand'? Er was niets aan de hand, die kaars was al uitgegaan voordat-ie op de grond viel. Al die heisa was dus voor niets, maar het is zeker weten een grappig verhaal. Die brandweerman beschermt mij namelijk nog steeds voor iedere kaars.'