Michèle (28): 'Als student heb ik ook met anderen samengewoond. Destijds kon ik niet wachten om een plek voor mezelf te hebben. Maar toen ik eenmaal een eigen appartement had, begon ik de saamhorigheid en verbinding met mijn huisgenoten te missen. Ik woonde op een mooie plek die ook nog eens goed te betalen was, maar vond het alleen wonen maar saai. 

De Vrouwenschool ontdekte ik per toeval, toen ik zocht naar een ruimte waar ik mijn werk als holistisch therapeut en reikimaster kon uitvoeren. Het is een voormalig kloosterpand dat dertig jaar geleden is gekraakt en sindsdien dienstdoet als een woon-werkpand waar vrouwen met elkaar wonen en werken. Ik begon hier vorig jaar mijn praktijk en dit jaar ben ik er ook gaan wonen. Het is precies waar ik naar op zoek was. We dragen samen de zorg voor het pand en elkaar, maar tegelijkertijd heb ik ook 65 vierkante meter aan eigen woonruimte waar ik mij kan terugtrekken als ik daar behoefte aan heb. Op mijn gang wonen nog zes anderen, met hen deel ik een keuken, twee badkamers en twee toiletten. 

Het is hier geen studentenhuis: we hebben een schoonmaakrooster waar mensen zich ook aan houden en we hebben allemaal een eigen keukenkastje en plek in de badkamer. Daardoor ontstaan er geen irritaties of ergernissen. Het scheelt ook dat iedereen bewust kiest voor deze manier van samenleven. Dat moet ook wel, want er wordt wel iets van je gevraagd. Elk lid is mede-eigenaar van het pand en we moeten het samen onderhouden. Eens in de zes weken hebben we een vergadering, vier keer per jaar een klusdag en er zijn werkgroepen die bijvoorbeeld over de financiën, de tuin of de werving en selectie gaan. Zelf ben ik secretaris van het bestuur en zit ik in de kapelgroep die de verhuur van de gemeenschappelijke kapel organiseert. 

Lees ook: Michael (27) woont nog bij zijn ouders: 'Het is voor mij zelfs reden om even niet te daten'

Binnen woonverenigingen kan het nog weleens botsen tussen mensen, maar hier hebben we eigenlijk nooit gedoe. We stemmen overal over en iedereen krijgt kans om van zich te laten horen. We doen ook veel dingen die ons met elkaar verbinden. Soms wordt er een kampvuur aangestoken of gaan we samen naar een feestje. Laatst kwam ik thuis van vakantie en lag de tuin vol met mensen die lagen te zonnen. Dat is toch leuker thuiskomen dan in een leeg appartement. 

Het voelt fijn om in de nogal individualistische samenleving van vandaag te leven in een bubbel waarin mensen er voor elkaar zijn. Door mijn werk in de ggz weet ik hoe belangrijk het is om een vangnet te hebben, een netwerk van mensen die om je geven en naar je omkijken. Precies dat is wat ik hier heb gevonden. Als een van ons ziek is, wordt meteen aangeboden om te koken of boodschappen te doen. Wanneer ik iemand een tijdje niet heb gezien, check ik even of alles goed gaat. Als mijn buurvrouw eten overheeft, vraagt ze mij of ik misschien nog wat wil. En als ik thuiskom van mijn werk, kom ik op de gang altijd wel iemand tegen met wie ik dan een praatje maak. 

Deze manier van wonen is misschien niet voor iedereen weggelegd, maar ik ben echt megablij met mijn keuze om zo te wonen. Ik zou niet meer anders willen.'

Benieuwd naar de andere drie mensen met een bijzondere woonsituatie? Die verhalen lees je in &C's novembernummer 'Gluren bij de buren' die nu in de winkels ligt, of haal 'm gewoon hier online, kan ook: