Sering (35): 'In mijn huidige huis, een souterrain van vijftig vierkante meter, woon ik nu acht jaar. Ik heb een eigen slaapkamer, maar deel de keuken, badkamer en woonkamer met mijn huisgenoot. Als pedagogisch medewerker werk ik op onregelmatige tijden en begeleid en coach ik de hele dag jongeren. Aan het eind van de dag heb ik het nodig om echt even tot rust te komen. Daarom wil ik graag een plek voor mezelf, maar het is moeilijk om iets te vinden. Als vrijgezel met een normaal salaris kan ik geen kant op. Een koophuis kan ik wel vergeten. 

Ik kijk weleens op funda, maar de prijzen zijn gewoon te hoog. Meer dan twaalfhonderd euro wil ik niet aan huur uitgeven, anders hou ik nauwelijks geld over om van te leven, maar vind daar maar wat voor in de vrije sector. Mijn moeder zegt dat ik met een woning kleiner dan vijftig vierkante meter geen genoegen moet nemen, maar zelf vind ik de grootte niet zo belangrijk. Als er maar een aparte slaapkamer is. Twee zou nog beter zijn, want ik heb een kinderwens. Ook in een studiootje kun je een kind grootbrengen, maar dat is niet ideaal. 

Ik kijk elke dag op WoningNet om te zien of er nog nieuwe huizen worden aangeboden. Soms reageer ik net op het goede moment en sta ik in de top 10 om te bezichtigen. Maar dan kijk ik na een werkdag nog eens en ben ik naar plek 130 gezakt. Kennelijk zijn er dan allemaal mensen met een urgentieverklaring boven gekomen. Zelf kom ik daar niet voor in aanmerking.

Lees ook: Maartje woont met haar ouders in een kangoeroewoning: 'Door toenemende vergrijzing is dit de toekomst'

Met vriendinnen heb ik het vaak over hoe moeilijk het is om een huis te vinden, al delen we niet allemaal dezelfde ervaring. Sommigen komen in aanmerking voor sociale huur. Anderen wonen samen en delen de huur met hun partner, weer anderen konden met een beetje hulp van hun ouders iets kopen, en soms is het ook gewoon een kwestie van mazzel hebben. Natuurlijk gun ik het hen allemaal van harte, maar ik gun het mezelf ook. Ik had niet verwacht op deze leeftijd nog een huis te moeten delen. Soms vraag ik me af of ik toch de stad uit moet, maar Amsterdam maakt mij juist zo gelukkig. Ik woon hier al twaalf jaar, al mijn vrienden wonen hier. Ik wil niet in mijn eentje ergens opnieuw beginnen.

Leuk is anders, maar het zit niet in me om bij de pakken neer te gaan zitten. Gelukkig heb ik mazzel met mijn huisgenoot. Hij werkt meestal tot 's avonds laat door en heeft een druk sociaal leven, dus ik heb het rijk vaak alleen. Het huishouden komt daardoor ook vooral op mij neer, maar dat vind ik niet erg. Ik maak liever wat extra schoon dan dat ik bij iemand op de lip zit. Als we elkaar zien maken we een praatje, maar onze communicatie gaat vooral via WhatsApp. Omdat mijn situatie wel prima is, voel ik niet een enorme druk om te verhuizen. Frustratie helpt me ook niet sneller aan een huis, dus ik probeer vooral de leuke dingen van deze situatie in te zien. Ik woon op een prachtige plek aan de gracht en heb leuk contact met mijn buren. Dat eigen huis komt er ooit wel.'

Benieuwd naar de andere drie mensen met een bijzondere woonsituatie? Die verhalen lees je in &C's novembernummer 'Gluren bij de buren' die nu in de winkels ligt, of haal 'm gewoon hier online, kan ook: