Priscilla's zus werd vermoord: 'Ik had nog maanden nachtmerries van haar bebloede matras'

In Nederland wordt er gemiddeld iedere acht dagen een vrouw vermoord door (ex)partnergeweld. Femicide noemen we dat, en de 24-jarige Saray – de halfzus van Priscilla – werd daar in 2007 ook slachtoffer van. 

Priscilla (32): 'Saray en ik waren halfzussen: dezelfde vader, een andere moeder. Ik heb een lastige jeugd gehad en heb een tijdje in de jeugdzorg gezeten. In die periode was Saray als een moeder voor mij: ik was destijds 17 jaar en zij een paar jaar ouder. Ze hielp me met het maken van belangrijke beslissingen. In diezelfde periode ging ik een halfjaar naar India om aan mezelf te werken. Daar heb ik het met Saray uitvoerig over gehad: wat zou mij dat brengen? Was dit de beste keuze voor me? We besloten van wel, en spraken af dat we na dat halfjaar zouden samenwonen.  

Lees ook: Regine reanimeerde haar buurvrouw: 'Iets later en ze was misschien wel dood geweest'

In India ging het heel goed met mij. Ik zat lekker in mijn vel en beetje bij beetje vond ik mezelf weer. Een gesprek aan de telefoon kan ik me nog goed herinneren: Saray moedigde me aan en zei dat ze niet kon wachten tot ik bij haar zou komen wonen. 'We gaan het maken samen, wij tweetjes tot het eind.' Ik had nog twee maanden te gaan toen mijn begeleiders me 's middags naar mijn kamer riepen en zeiden dat ze heel slecht nieuws hadden: Saray was vermoord. Ik viel weg, alles om me heen draaide en ik schreeuwde dat dat niet kon. Al snel werd duidelijk dat ze door 23 messteken om het leven was gebracht. De verdachte? Haar ex.

Ik pakte het eerste de beste vliegtuig terug naar Nederland om op tijd bij de begrafenis te zijn. Mijn hele toekomst viel in een klap weg: waar moest ik naartoe nu Saray er niet meer was? Na de uitvaart logeerde ik een paar dagen bij mijn neef, en daarna ging ik terug naar India. Ik had Saray beloofd dat ik het project zou afmaken, dus ik was vastberaden om dat te doen.

Ondertussen zat haar ex in voorarrest. Twee jaar later zag ik hem voor het eerst weer: in de rechtbank. Hij zag mij ook, maar durfde me niet aan te kijken. Het was heel zwaar om hem weer te zien, ik voelde zoveel woede. Vooral ook omdat hij stellig ontkende. Bizar, want alles wees erop dat hij het gedaan heeft: zijn dna werd op Saray gevonden, zijn telefoon sloeg aan op de telefoonmast bij haar huis, hij had een NS-boete gekregen voor zwartrijden naar het station van Sarays woonplaats en zijn beste vriend verklaarde dat hij ineens bebloede kleren had en nieuwe ging kopen. Als je mans genoeg bent om mijn zus te vermoorden, wees dan ook zo stoer om toe te geven dat je het gedaan hebt. Waarom hij het gedaan heeft weet ik ook niet. Ik heb gehoord dat het uit jaloezie was, en ik weet dat Saray zwanger was van hem en die zwangerschap heeft verbroken, misschien deed hij het wel daarom. Maar de echte reden zal ik nooit uit zijn mond horen. Uiteindelijk werd hij schuldig bevonden en heeft hij 15 jaar gekregen, maar daar ging twee jaar voorarrest vanaf. Zeven jaar terug is hij vrijgekomen. Ik weet niet waar hij woont en ben hem nooit meer ergens tegen het lijf gelopen, dat wil ik ook beslist niet. Ik heb wel een idee in welke hoek van het land hij zich bevindt, maar ik heb helemaal geen zin in die confrontatie. 

Lees ook: Mareikes man zit in de gevangenis: 'Hij leek de ideale schoonzoon'

Een halfjaar na de moord mochten wij als familie Sarays huis, de plaats delict, bekijken. Het onderzoek van de politie duurde lang, daarom konden we er eerder nog niet in. Dat bezoek viel me heel zwaar, ik liep naar binnen en zag alle bloedvlekken nog op haar spullen zitten. Wat me vooral is bijgebleven is het matras dat helemaal bebloed was. Dat was de plek waar zij lag toen hij haar neerstak. Ik kon zien dat ze gevochten had voor haar leven, haar hele huis was ook rommelig van het gevecht. Verder heb ik weinig herinneringen aan die dag, ik was helemaal wazig. De eerste jaren na de moord heb ik veel nachtmerries gehad over dat matras. Dat ze daar zo heeft gevochten, doet me veel.

Ik nam Sarays laptop, kleding – daar was ze heel zuinig op – en wat foto's mee als aandenken. Ik was heel benieuwd hoe haar leven er voor haar overlijden uitzag, en logde op haar laptop in op MSN. Veel vrienden schrokken ervan dat ze online was: hoe kon een overleden vrouw nou inloggen op MSN? Een man die ik toen nog niet kende begon meteen te praten: wie ben jij en waarom kom jij online op Sarays account? We raakten we aan de praat: ik legde uit dat ik haar zus was en na een halfjaar eindelijk wat persoonlijke spullen uit haar woning mocht ophalen. Hij bleek Saray ook te kennen, ze hadden allebei een hond die nogal veel op elkaar leken. Er ontstond een warme vriendschap tussen ons: hij kende en miste mijn zus ook enorm, en vond het fijn om met iemand te praten die haar ook goed kende. We spraken nog een paar keer met elkaar op MSN en haalden veel herinneringen op. 

Na een paar weken non-stop berichten zei hij op een dag: jij komt nu naar mij toe. Ik stapte meteen in de trein, was wel benieuwd naar wie die man nou was, en op het station was het liefde op het eerste gezicht. Hij sloeg zijn arm om me heen en heeft me nooit meer losgelaten. Het voelde zo vertrouwd om met iemand te zijn die hetzelfde voelde als ik. We waren meteen heel verbonden met elkaar door mijn zus. En dat gevoel is nooit meer over gegaan: inmiddels zijn we getrouwd en hebben we drie kinderen samen. Hij is nog steeds de enige die mij echt begrijpt, en ik heb heel veel steun aan hem. Het klinkt misschien raar, maar er is ook iets moois ontstaan uit haar overlijden. Daar ben ik Saray voor altijd dankbaar voor.'

Femicide en alle andere vormen van geweld tegen vrouwen moet stoppen. Orange the World is een campagne die zich daar hard voor maakt. Meer informatie of geld doneren? Hier vind je hun website.