Awi overleefde 26 dagen alleen in de wildernis: 'Mijn lichaamstemperatuur zakte naar 31,4 en mijn spraak verslapte'

Awi (33): 'Veel mensen moeten er misschien niet aan denken, maar ik ben heel comfortabel in de wildernis. Ik ben tien jaar geleden begonnen met tentjes en gaspitjes, het normale kamperen, maar kan mezelf inmiddels met heel weinig spullen voorzien en trek regelmatig door natuurgebieden. Het voelt als thuis, al heb ik dan wel eten mee en was dat bij Alone natuurlijk niet het geval. In de natuur is geen ruis, afleiding of haast. Daar kom je jezelf écht tegen en ga je je innerlijke stem harder horen. Meedoen aan Alone was daarom eerder een vorm van zelfliefde dan zelfsabotage. Natuurlijk is er extreem ongemak, maar dat zag ik alleen maar als een kans om dieper in mezelf te graven. Je kunt nog zoveel boeken over persoonlijke ontwikkeling lezen, als je niet de tijd neemt om jezelf te leren kennen, leer je nooit iets over jezelf.'

Lees ook: Jolanda werd plotseling dakloos: 'Ik had altijd gewerkt, en nu stond ik ineens op straat? Ik voelde me waardeloos'

Het ritme van de natuur 'Tijdens de voorbereidende bootcamp was ik nog wat gespannen, maar toen de boot me eenmaal afzette op de plek waar ik zou gaan overleven en ik alleen achterbleef, was dat weg. Vervolgens nam ik even de tijd om te landen. Achteraf zeiden mensen: 'Waarom ging je niet meteen een hut bouwen?' Maar de natuur heeft ook een programma. De zon komt op, de wind, de golven. De dieren hebben routines. Dat moet je goed observeren. Bovendien wil je zowel eten, het water, bouwmateriaal en brandhout bij je hut in de buurt hebben, zodat je niet te veel heen en weer hoeft te lopen en daarmee onnodig calorieën verbrandt. Om zo'n strategische plek te vinden, nam ik mijn tijd. Na drie dagen vond ik het. De dagen daar zijn héél lang. Sowieso stond ik elke dag vroeg op en ging ik meteen naar het water, waardoor ik vaak om vijf uur 's ochtends al stond te vissen. Maar ook het tempo ligt veel lager. Pas dan besef je: wat gaat het eigenlijk snel in onze samenleving. Het grootste gedeelte van de dag zit je voor je uit te staren. Je zet visnetten uit, maar die doen het werk voor je. Sterker nog: je moet daar juist uit de buurt blijven, want vissen zien je lopen vanuit het water. Jagen of vallen uitzetten mochten we niet, dus dat kon ik niet doen. Naast het visnet pluk je vijf paddenstoelen en drie handen bessen, en dan ben je alweer klaar voor de dag. Daarbij heb je zo weinig calorieën dat je bij elke handeling heel bewust moet denken: is dit nodig, of is dit uit verveling? Hoewel het me niet altijd lukte om vis te vangen en ik soms dagen geen eten had, heb ik nooit stress gevoeld. Fysiek was het zwaar, maar mentaal had ik heel veel rust.' Ultiem geluk 'In de weken dat ik in Noorwegen heb gezeten heb ik een vorm van geluk meegemaakt... Dat is niet normaal. Ik weet nog dat ik een slokje warm water nam - letterlijk gewoon water, maar dan warm - en er tranen loskwamen van geluk. In het normale leven nemen we zoveel voor lief en leggen we de drempel voor geluk zo ontzettend hoog. Maar dat je van een slokje water al gelukkig kan worden, dat is toch geweldig? Ook aan het dagelijkse moment dat ik 's ochtends bij het meer aankwam, denk ik nog vaak terug. De stilte, de mist die over het meer hing, de zon die nog net niet op was, maar wel voor een oranje gloed zorgde. De dieren slapen eigenlijk nog, maar worden langzaam wakker. De geluiden die je dan hoort... Als ik mezelf dan uitzoomde en vanuit vogelperspectief bekeek, dacht ik: wauw, ik ben écht in de wildernis. Ik ben wakker. Het is een nieuwe dag. Ik voelde heel veel dankbaarheid.' Levensbedreigende situatie 'Het heftigste moment dat ik heb meegemaakt, was de onderkoeling [te zien in aflevering 6, red.]. Mijn visnet zat vast, waardoor ik het ijskoude water in moest om hem los te krijgen. Tijdsbesef is iets geks daar, maar ik denk dat het wel een half uur duurde voordat ik het net los had, waarbij ik er ook een paar keer zelf in vast kwam te zitten. Toen ik eruit kwam meette mijn thermometer 31,4 graden. 'Ik heb een heel groot probleem,' zei ik hardop tegen de camera, maar terwijl ik het zei hoorde ik mijn tong niet meer rollen en het er raar uitkomen. 'Ik heb een heel groot probleem,' herhaalde ik. Oké, besefte ik, dat mijn spraak zo raar doet klopt niet. Ik keek naar mijn handen en voeten, luisterde naar mijn ademhaling en realiseerde me dat ik onderkoeld was.

Het is heel gek om jezelf op dat moment te moeten filmen, want je zit letterlijk in een levensbedreigende situatie. Ik liep zo snel mogelijk naar mijn shelter, waar ik alles al klaar had gelegd om vuur te maken. Ondertussen merkte ik dat mijn ogen steeds dichtvielen. Als ik op dat moment bewusteloos neer was gevallen was ik nog dieper in onderkoeling gegaan. Daalt je lichaam naar 28 graden of lager, dan kan je hart op een gegeven moment stoppen. Gelukkig bereikte ik mijn shelter en lukte het me om vuur te maken, maar dat was echt heel intens. Op dat moment voelde ik wel angst. Ik wist heel goed: als ik nu niet rustig blijf en goed handel, kan dit het einde zijn.'

Lees ook: Bernadette heeft chronische insomnie: 'Soms sliep ik één á twee uur per nacht'

Het antwoord gevonden 'Na 26 dagen ben ik vertrokken, ook al ving ik toen éindelijk vis. Nadat mijn net was vast komen te zitten en kapot was gegaan, had ik nog maar 4,5 meter net over. Ik besloot nog één poging te doen en het kleine netje op een andere plek uit te gooien met een andere techniek. Ineens zaten er vier vissen in. Je ziet het niet in de aflevering, maar dat herhaalde ik nog twee keer en weer ving ik meerdere vissen. Het nieuwe systeem werkte gewoon. Ik was zo verbaasd. Maar als ik het realistisch bekeek ging mijn lichaam elke dag achteruit. Waar ik normaal 3.500 calorieën eet, at ik er hier hooguit 400 per dag. Eigenlijk is het een kwestie van uitzitten, van verhongeren. Als laatste overblijven en het programma winnen was bovendien niet mijn hoofddoel. Het was wel een mooie uitkomst geweest, maar mijn hoofddoel was aan mezelf bewijzen dat ik met honger - en uiteindelijk zelfs onderkoeling - om kon gaan en nog steeds mijn survival skills toe kon passen. Nu mijn nieuwe systeem werkte en ik weer vis ving, had ik een antwoord op die vraag. Spijt dat ik toen ben vertrokken, heb ik niet. Ik heb er wel moeite mee gehad, omdat ik de plek die zo mijn thuis was geworden, heel erg miste. Op een gegeven moment ken je elke boom en elk stukje mos. Elke ochtend gaat dezelfde vogel op hetzelfde takje zitten, daar krijg je gewoon een band mee, ofzo. Het maakte vertrekken heel duaal. Ik hoor thuis in de wildernis, maar tegelijkertijd ook in de bewoonde wereld. Op dit moment wonen mijn vriendin en ik in een tiny home, maar we willen ooit een oude boerderij of stuk land kopen en meer mét de natuur leven in plaats van dat er altijd een hek tussen staat. In deze samenleving hebben we ons zo van de natuur gedistantieerd, maar ik zou heel graag off-grid leven.

Al moet ik toegeven: door Alone heb ik ook gemerkt hoe belangrijk het is om mensen om je heen te hebben. Het zal dus eerder ergens in de buurt van een dorp worden dan dat je tien uur moet rijden voordat je andere mensen tegenkomt. Als mens ben je uiteindelijk niet gemaakt om alleen te zijn. Maar, ik kan iedereen aanraden om eens te vertragen en te verbinden met de natuur. Je hoeft heus geen maand in de wildernis te gaan verhongeren, maar met je rug tegen een boom aan zitten, observeren, kijken naar de bomen? Dat is de beste genezing die er is.' Meer over Awi's werk als wilderniscoach vind je op zijn website. De laatste aflevering van Alone is vrijdag 17 januari op Videoland te zien.