Melanie (34): 'Met ons gezin gingen we naar een camping in Zuid-Frankrijk. We boekten een glamping-achtige tent zonder sanitair. Op foto’s zag het er super uit, met plek voor de co-sleeper, een klein keukentje en veel speelruimte. On y va. 

Bij aankomst bleek het er bloedverziekend heet. Voor het eerst in jaren was er een hittegolf, in juni. Een record. In onze tent kon het wel vijfenveertig graden worden. Onze baby van zes maanden moest drie slaapjes per dag doen. In de tent was dat geen doen. Net als het kolven zes keer per dag. We hadden geen waterpunt bij onze plek, dus ik liep de hele dag heen en weer naar de sanitairplek om mijn apparatuur af te spoelen. 

Een vakantie met twee jonge kinderen is sowieso best aanpoten. We hadden ons op allerlei scenario’s voorbereid, maar dit viel flink tegen. Tot overmaat van ramp werd mijn vriend op dag twee ziek. Hij was misselijk, had opeens een heel dikke knie. Misschien een spier verrekt, dachten we. Maar de volgende dag werd het alleen maar erger. Hij had koorts, kon zijn knie niet meer buigen of strekken en kon amper nog lopen. 

We googelden: hij vinkte alle symptomen van een bacterie aan, dit kon gevaarlijk zijn. De receptioniste, die half Engels sprak, belde de huisartsenpost en legde de situatie – hopelijk goed – uit. Hij moest volgens de arts aan de andere kant van de lijn met spoed naar het ziekenhuis worden gebracht. De ambulance zou er onmiddellijk aankomen. Met loeiende sirenes werd hij afgevoerd. Wij gingen niet mee, de peuter kon niet stoppen met huilen. Ik had geen idee wat er ging gebeuren en voelde me opeens moederziel alleen met kleine kids in een vreemd land. Dat is best heftig. Thuis heb je een vangnet, maar hier kon niemand even bijspringen zodat ik naar hem toe kon. Uiteindelijk kreeg ik een bericht via de app: uit een scan en bloedonderzoek bleek dat hij een bacterie in zijn bloed had. De volgende dag moest hij geopereerd worden. Ergens in een smoezelig Oost-Duits ogend ziekenhuisje in the middle of nowhere waar ze amper Engels spraken. Zijn knie werd daar schoongespoeld en na een paar uur mocht hij naar huis. In verband, met krukken. Hij mocht het water niet meer in, kon niet douchen – wat een hittegolf nog ondraaglijker maakt – en ik moest alles in mijn eentje doen. Hij zat aan de antibiotica, dus een biertje zat er ook niet meer in. 

We wilden naar huis, maar vrienden van ons zouden langskomen, dat was de enige reden dat we bleven. Die konden misschien wel helpen en de sfeer opkrikken. Uiteindelijk was dat best nog wel leuk. Behalve dat mijn vriend nog steeds niks kon. Dus ook niet terugrijden – ik heb twaalf uur in mijn eentje gereden. Wat een ontspannen vakantie had moeten zijn, werd een vakantie waar we weken van moesten bijkomen. Nu lachen we erom.’