Het lijkt zo mooi, adoptie. Kinderen die leven in armoede of in een onveilige omgeving krijgen dankzij hun adoptieouders een kans op een beter leven in een welvarend land als het onze. De realiteit is heel wat complexer. Aan adoptie kleven ook duistere kanten, die volledig voorbijgaan aan het belang van het kind. In Nederland zit er daarom sinds kort een definitieve stop op buitenlandse adoptie.

Vanaf het moment dat ik als aspirant-ouder startte aan het traject waardoor ik met mijn zoon een gezin heb kunnen vormen, besloot ik met geadopteerde kinderen te gaan praten. Iedereen had een bijzonder verhaal, maar bij de meesten was er onderweg sprake geweest van misstanden en kwalijke fouten. Ik heb via binnenlandse adoptie adoptievader mogen worden, maar ook dat was een lang en ingewikkeld proces. 

Afgelopen jaar stond ik nietsvermoedend in het gemeentehuis om zijn paspoort op te halen. Hier kreeg ik te horen dat ik niet de vader van mijn eigen kind ben en daarom zijn paspoort niet meekreeg. Simpelweg omdat een computersysteem dat zei. Sterker nog: volgens het systeem heeft mijn zoon helemaal geen ouder of verzorger. Eerder al bleek zijn adoptiedossier kwijt. Na de eerste twaalf maanden samen dacht ik een onzekere periode af te sluiten en officieel de voogdij te krijgen. Maar na weken stilte en uiteindelijk een telefoontje van mijn advocaat bleek het dossier nergens te vinden. Ik was in shock. Weer moest ik langs alle instanties. En erger nog: de onzekerheid werd verlengd door iets wat voorkomen had kunnen worden.

Het nieuws over de definitieve stop is voor mij een eyeopener. Iedereen heeft het recht om een gezin te stichten, maar dat recht moet van tafel als kinderen beschadigd worden. Systemen en instanties zijn te weinig gericht op de belangen van het kind. Daarom ben ik blij dat steeds meer mensen ontdekken dat er meerdere wegen zijn om een ouderwens uit te laten komen. Adoptie-ouders kiezen voor dit pad uit liefde en toewijding, om bij te dragen aan een betere toekomst, maar dit mag nooit ten koste gaan van kinderen en hun gezinnen. 

Ik hoop dat er meer aandacht komt voor alternatieven voor buitenlandse adoptie, zoals lokale opvang en pleegzorg. Sterkere sociale vangnetten in de landen van herkomst en het ondersteunen van biologische families helpen om het aantal kinderen dat voor adoptie in aanmerking komt te verminderen. Laten we zorgen voor een eerlijker en transparanter systeem, waarbij het kind altijd op de eerste plaats komt.