6 dingen die je (niet) wil doen als je naaste kanker heeft

Lonneke Smits en Nicolè Saris van het Toon Hermans Huis Noord-Limburg vertellen ons hoe je een dierbare met kanker het beste kunt steunen. Over welke kleine, maar o zo waardevolle dingen je kunt doen, maar ook over welke opmerkingen je beter even kunt laten. Spoiler: 'Wat zie je er goed uit' is effe niet zo tactisch.

Doe het samen Het Toon Hermans Huis Noord-Limburg is een veilige haven waar iedereen die door kanker wordt geraakt terecht kan. Mensen kunnen hier naar binnenlopen voor uitgebreide mentale ondersteuning, maar ook voor gewoon een kop koffie, een goed gesprek en (h)erkenning. Het is een omgeving waarin zij met elkaar aan één woord genoeg hebben. Zo ook Lonneke en Nicolè, die elkaar ontmoetten in het Inloopcentrum. Lonneke kreeg vorig jaar borstkanker en is genezen, Nicolè kreeg 2,5 jaar geleden borstkanker en is nog in behandeling. Met nog meer behoefte aan verbinding, richtten ze samen met andere vrouwen in het Toon Hermans Huis de Inspiratieraad op. Ze organiseren activiteiten waar gelijkgestemden elkaar op een laagdrempelige kunnen opzoeken, om samen te komen voor steun (of een borrel). Nu delen ze met ons hoe je dit nu eigenlijk het beste doet, steunen.

1. Vermijd deze zinnen Ook met de juiste intenties kun je soms net even verkeerd uit de hoek komen. Door te zeggen dat iemand met kanker 'er heel goed uit ziet' als je diegene tegenkomt, bijvoorbeeld. 'Alsof ik er slecht uit moet zien om kanker te hebben. Of alsof de kanker dan niet bestaat,' zegt Lonneke. 'Ga liever voor 'goh, wat zie je er goed uit, maar hoe gaat het met je?'. Zo ga je niet voorbij aan de oprechte interesse.' Lees ook: Cindy wordt blind en doof: 'Ik houd een score bij van mensen die over mijn stok struikelen'

Nog zo een: als iemand vertelt dat-ie kanker heeft, hoef je niets te zeggen in de trant van 'oooh, maar tegenwoordig kunnen ze zoveel'. Laat de ziekte er gewoon zijn, zonder het meteen klein te maken. Een andere knaller: 'Jij kunt er wel tegen vechten, hè.' Alsof je als kankerpatiënt een keuze hebt of een wedstrijd moet winnen. En als je er niet hard genoeg voor vecht, ga je dood. Je snapt 'm: gewoon niet doen. 2. Erken de kanker Wat Lonneke en Nicolè liever hebben? Erken dat het een kutsituatie is. Begrijp dat de ander verdrietig is of er doorheen zit en dat je het niet beter kunt maken. En dat is oké. Stuur een bloemetje, een berichtje of ga langs voor een kop koffie. 'Dan hoef je niet eens iets te zeggen. Ben er gewoon. Dat is genoeg,' zegt Lonneke. 3. Stop met vergelijken We willen de persoon met kanker graag het gevoel geven dat ze niet alleen zijn. Dat is goed bedoeld, maar met verhalen over hoe je tante borstkanker heeft overleeft maar je buurvrouw eraan is overleden sla je de plank nogal mis. Als je het zelf niet hebt meegemaakt, weet je niet hoe degene met kanker zich voelt. Laat je tante en je buurvrouw er even buiten en laat hun verhaal, hun verhaal zijn.

4. Vraag het gewoon We kennen het cliché ondertussen wel, maar ook hierbij geldt: communication is key. Probeer het onderwerp niet te vermijden en vul niet in dat de ander er niet over wil praten. Vraag het gewoon. Zo makkelijk is het. 'Soms is het fijn om niet over de ziekte te praten en niet alleen een patiënt te zijn,' zegt Lonneke, 'maar dan hoor je dat wel.'

Lees ook: Het wondje op Lobkes neus bleek kanker: 'Mijn neusvleugel was verdwenen, daar zat nu een gat' 5. Stop met klein maken Nog even over dat bagataliseren: ook als er door borstkanker 'maar' één borst is weggehaald, is het net zo kut. Of als die persoon beide borsten heeft kunnen houden. Wederom: net zo kut. Je hoeft hen echt niet te vertellen dat het ook erger had gekund. Weet je even niet wat je anders moet zeggen? 'Wees daar eerlijk over,' zegt Nicolè. 'Benoem dat je het ongemakkelijk vindt, dan weet de persoon met kanker dat ook.'

6. Niet alleen tijdens, maar juist erna 'Pas na de behandeling heb je de tijd om te verwerken wat er is gebeurd,' legt Lonneke uit. 'Veel mensen hebben juist dan behoefte om erover te praten, misschien nog wel meer dan tijdens het traject.' Check dus ook na de hele achtbaan nog eens in bij je naaste. Stuur nog steeds een kaartje. Ga even langs. Of zoals Lonneke zegt: ben er gewoon. Dat is het belangrijkste.