Kelly (37): 'Het begon met een zachte stem: 'Kelly, je hebt kanker.' Het klonk niet als mijn eigen stem. Ik schrok ervan, maar wuifde het ook snel weg. Ik had op dat moment geen ernstige klachten. Er was wat gerommel in mijn buik, maar welke vrouw heeft dat niet? Ook was ik herstellende van een eetstoornis, waarbij ik mijn eetpatroon behoorlijk moest aan passen. Ik liet het los, tot de stem luider werd. 'Kelly, je hebt kanker,' hoorde ik keer op keer. De stem werd steeds harder en strenger. Ik kaartte het aan bij verschillende artsen. Zij weten het inderdaad aan mijn vernieuwde eetpatroon. Kanker kon het niet zijn, zeiden ze. Mijn therapeut noemde de stem in mijn hoofd een angstgedachte en wilde me helpen om ervan af te komen. 

Weken gingen voorbij, waarin ik me steeds vermoeider en zwakker voelde. Ook werd de stem steeds harder, tot het schreeuwen werd. Inmiddels hoorde ik 'm elke dag. Ik belandde zelfs op de spoedpost, nadat ik in de Albert Heijn niet goed werd van de enorme buikkrampen. Daar drong ik aan op verder onderzoek, maar dat vonden de artsen niet nodig. Ik kreeg te horen dat ik me geen zorgen hoefde te maken over kanker, daar was ik te jong voor. Ik had twee jonge kinderen, natuurlijk was ik moe. Dat ik bloedarmoede had, weten ze aan het feit dat ik veganistisch at. 

Ik vertelde een paar mensen in mijn omgeving, onder wie mijn partner, over de stem en mijn zorgen. Ook zij probeerden me gerust te stellen, ik zou heus geen kanker hebben. Ik begon ze te geloven en raakte ervan overtuigd dat ik psychische problemen had. Later las ik terug in mijn dossier: 'Mevrouw is een angstige patiënt, ze denkt dat er van alles mis is in haar buik.' Er was maar één iemand die zei dat ik naar de stem moest luisteren. Een vriendin die zelf met het prikkelbaredarmsyndroom kampt. Ze adviseerde me om mijn klachten eens voor te leggen aan een gespecialiseerde kliniek in Apeldoorn. 

Lees ook: Bram en zijn vriendin zagen een UFO: 'Misschien zijn wij het zelf wel, uit de toekomst'

De arts daar behandelde me ontzettend fijn. Ik vertelde hem over de stem en hij nam me serieus. 'Als een patiënt voelt dat het mis is, is er vaak iets aan de hand,' zei hij. Ik werd onderzocht en algauw kreeg ik te horen dat ik stadium 4 darmkanker met uitzaaiingen naar de lever en lymfeklieren had. Twee jaar lang was ik niet serieus genomen en nu bleek dat de stem het al die tijd bij het juiste eind had. Het had ook geen maanden langer moeten duren, dan was het waarschijnlijk niet goed afgelopen. De artsen zagen kansen om me beter te maken, maar het was duidelijk dat het een zwaar traject zou worden. Later bleek dat ik kandidaat was voor immuuntherapie. Fijn nieuws, want dat maakte de behandeling een stuk kansrijker. 

Inmiddels kan ik zeggen dat het goed met me gaat. De laatste scan zag er goed uit. Wel blijf ik altijd een groot risico op kanker houden, omdat ik het Lynch-syndroom heb, een erfelijke aandoening die de kans op darmkanker vergroot. Het blijft dus spannend, al hoop ik de stem weer te horen als het opnieuw mis blijkt te zijn. Natuurlijk heb ik veel nagedacht over waar die stem vandaan kwam en waarom ik die hoorde. Ik heb daar nog steeds geen verklaring voor. Ik dacht weleens dat overleden dierbaren me wilden waarschuwen. Dat vond ik troostend. Inmiddels noem ik het 'weten zonder te weten waarom'. Intuïtie of een onderbuikgevoel, maar dan met een rationeel aspect.

Toen ik jong was, had mijn vader kanker. Waarschijnlijk heb ik onbewust wat alarmsignalen opgeslagen door dat ziektebeeld van dichtbij te zien. Hoe die stem er ook is gekomen, hij heeft mijn leven gered. Het personeel dat me op de spoedpost niet wilde onderzoeken, heb ik nooit meer gesproken. Daar heb ik ook geen behoefte aan. Met mijn huisarts heb ik na mijn diagnose wel een gesprek van bijna twee uur gevoerd, waarin we uitgebreid bespraken hoe het zo heeft kunnen lopen. Er was ruimte voor boosheid, maar ik voelde ook haar steun. Tijdens mijn behandeltraject hadden we veel contact en ik weet nu dat ze mijn stem serieus neemt. 

Door alles wat ik heb meegemaakt, heeft mijn vertrouwen in het ziekenhuis een flinke knauw gekregen, maar het vertrouwen in mezelf is gegroeid. Ik durf nu beter naar mezelf te luisteren.'

Benieuwd naar de vier andere mensen die iets onverklaarbaars meemaakten? Je leest de verhalen in &C's februarinummer 'Niet te geloven' dat nú in de winkels ligt, of bestel 'm vast hier online: