'Misschien was het de naïefste carrièreswitch ooit, maar de horeca trok me altijd al,' vertelt Maaike (27). 'Mensen die uit eten gaan, doen dat voor hun plezier en zijn dus altijd goed­ gehumeurd, dus de sfeer in restaurants en eetcafés is altijd goed. En mijn baan als office­ manager bij een middelgrote drukkerij was zo vreselijk saai. Elke dag was hetzelfde, ik zag me hier niet 65 worden. Ik sleepte mezelf elke dag naar mijn werk. Toen een van mijn beste vriendinnen vertelde dat ze mensen zochten in de bediening in het eetcafé waar zij werkte, twijfelde ik geen moment. Het was tijd om afscheid te nemen van de drukkerij en het over een compleet andere boeg te gooien. Een nieuwe carrière in de horeca: altijd reuring, altijd gezellig.

De werkelijkheid was toch net iets anders. Want twee eigenschappen die je in de horeca moet hebben, bezit ik dus niet. Allereerst ben ik niet al te handig. Ik ben ervan overtuigd dat als ik nog één bord had laten vallen, ze me in de eerste maand hadden ontslagen. Ik denk dat ik mijn proeftijd door ben gekomen omdat ze dachten dat ik een slow learner was. Maar ik was gewoon alleen maar slow. Punt. De enige manier om geen glaswerk en servies te laten sneuvelen – of in ieder geval zo min mogelijk – was langzaam lopen en niet te veel tegelijk meenemen.

Het allerergst vond ik de gasten. Iedereen goedgehumeurd? Laat me niet lachen. Voor het oog misschien. Ik heb nog nooit zo veel zeurende mensen meegemaakt als in die tijd. Wijn te lauw, biefstuk te gaar, biefstuk te rauw, muziek te hard, waarom geen kraanwater maar dure spa blauw, het duurt allemaal te lang, et cetera. Ik heb in die periode geleerd dat ik niet heel dienstbaar ben – bij de drukkerij had ik wel contact met klanten, maar die waren veel aardiger. Ik ben vreselijk jaloers op bedienend personeel dat engelengeduld heeft met klanten. Ik ben gewoon niet echt een mensenmens, blijkt. Ik heb het anderhalf jaar volgehouden. Als ik langer was gebleven, had ik echt een moord begaan.'

Teruggeswitcht Maaike is lang niet de enige die op een zeker moment rücksichtslos de stekker uit haar oude carrière trok. Uit onderzoek van de grote vacaturesite Indeed bleek dat een derde van de werkende mensen op zeker moment van loopbaan is gewisseld, achttien procent deed dat zelfs vaker dan één keer. Meestal pakt het goed uit, want in hetzelfde onderzoek kwam naar voren dat slechts zeventien procent van de carrièreswitchers spijt heeft. Wellicht een beetje een gevalletje 'Wij van WC­eend', want een vacaturesite zal een carrièreswitch in de regel toejuichen, maar dat het niet altijd succesvol is, is een feit.

Dat weet ook Joanne (36). Zij switchte van carrière, maar switchte na verloop van tijd weer keihard terug. 'Ik werkte in de zorg en was net als veel anderen in deze branche op een gegeven moment klaar met de onmenselijke werkdruk en de miljoenen regeltjes en protocollen,' vertelt ze. 'Ik liet me omscholen tot schoon­heidsspecialiste, dat leek me overzichtelijker. Dan zou ik vaste werktijden hebben en in principe nooit hoeven overwerken. Ik kon nadat ik mijn diploma had gehaald vrij snel aan de slag bij een salon. Begrijp me niet verkeerd, ik zie heel erg het belang van skincare en beautyroutines, maar ik vond het toch wel heel leeg allemaal. Onder de streep ging het toch alleen om de buitenkant. In de zorg maak je echt het verschil, en als schoonheidsspecialiste ben je inwisselbaar. Daarnaast had ik me nooit echt gere­aliseerd dat ik geen priegelaar ben. Ik ben een aanpakker, en hoewel je in de zorg ook veel geduld moet hebben, had ik een baan van mouwen opstropen en doorpakken. Dat gepietlut met meeëters en wenkbrauwhaartjes die per stuk geëpileerd moeten, was echt gekmakend gedetailleerd. Geef mij maar een hoeslaken dat ik om een matras moet doen. Na een jaar ben ik toch weer terug de zorg ingegaan. Als ik in een goede bui ben, geef ik een patiënt een maskertje. Maar hun wenkbrauwen epileren ze zelf maar.'

Wat wil je nou echt? Vooral na de coronapandemie was er een ware hausse aan carrièreswitches. In de Verenigde Staten namen in 2021 alleen al in de maand juni 4 miljoen mensen ontslag. Ze noemden die periode aan de andere kant van de oceaan 'the great resignation' of 'the great reshuffle'. Het is niet zo gek dat die vreselijke pandemie ons aan het denken heeft gezet over ons werk. Een kleine twee jaar lang mochten we ongedoucht in een joggingbroek met gaten Zoom­vergaderingen houden en daarna anderhalf uur met de hond wandelen, dan is het misschien weer lastig wennen aan stinkende rijstwafels met pindakaas van je overbuurman in een overvolle, benauwde trein. Daarnaast was het een tijd waarin velen van ons nadach­ten over wat we nou eigenlijk willen.

Nog tíjdens de coronacrisis besloot Laura (37) het roer volledig om te gooien. Het werd niet bepaald een succes. 'Net als superveel andere mensen kwam ook ik een paar kilootjes aan tijdens de lockdown,' vertelt ze. 'Ik was al niet de lichtste, maar nu begon het echt uit de hand te lopen. Ik besloot op de rem te trappen en ging zwaar aan de lijn. Ook sportte ik bijna elke dag: thuis met gewichten, mijn crosstrainer of YouTube­video's, of bui­ten met een groepje. Het resultaat: ik was slanker dan ik in jaren was geweest, misschien wel iets té. Ik zag het licht en wilde anderen hetzelfde laten voelen. Fitheid! Energie! Ik knapte een aparte praktijkruimte in mijn huis op en ging aan de slag als voedingsdeskundige. Van mijn werk bij een accountantskantoor nam ik afscheid, daar was ik toch een beetje vastgeroest, zo voelde het.

Het ging een klein jaar goed, maar wat er toen gebeurde?