Pieter ging naar de tandarts en eindigde met een koeienhartklep: 'Het begon met vermoeidheid'

Pieter: 'Het was een hele normale afspraak. Er is geen gaatje gevuld, alleen wat tandsteen verwijderd. Binnen tien minuten was ik weer weg. Toen ik een maand later een week op vakantie ging naar Portugal, kreeg ik last van vreemde klachten. Ik heb daar alleen maar ziek op bed gelegen. Ik was misselijk, grieperig en vermoeid en op een gegeven moment kreeg ik ook pijn in mijn rug en buik. Toen ik twee nachten niet meer kon slapen van de pijn, begon ik me zorgen te maken. Ik besloot in Portugal naar een huisarts te gaan. In eerste instantie dachten ze dat het een blindedarmontsteking was. Toen uit de test bleek dat dat niet zo was, dachten ze dat mijn klachten vanzelf wel over zou gaan. Geen reden tot paniek blijkbaar, dus mijn zorgen ebten weg. Ik ging terug naar het hotel, slikte gewoon heel veel paracetamol en wachtte op de terugvlucht. Eenmaal thuis ging het wat beter. Toen ik een maand later in augustus weer op vakantie ging, voelde ik me nog wel een beetje ziekig, maar meer niet. Het viel mensen om me heen op dat ik aan het afvallen was, maar mij niet. Als ik nu foto's terug kijk, zie ik wel dat mijn gezicht er ingevallen uitzag, maar op dat moment vond ik het niet zorgwekkend. Niemand eigenlijk. In september begon ik met stage en ging het allemaal wel weer. Wel was ik nog wat vermoeid en werd ik soms badend in het zweet wakker, alsof ik koorts had. Maar mijn ouders gingen toen net uit elkaar, dus ik dacht dat het daardoor kwam. Misschien uit zich dat ook lichamelijk, dacht ik. Drie weken nadat ik met stage was begonnen, begon mijn enkel op te zwellen. Zelfs toen dacht ik nog steeds dat het niets ernstigs was. Pas toen ik bijna niet meer kon lopen van de pijn, heb ik een afspraak bij de huisarts gemaakt. Hij wist niet wat er aan de hand was, dus voor de zekerheid werd mijn bloed geprikt. De afspraak was op een vrijdag, en de huisarts zei dat ik 'eind volgende week' de uitslag zou krijgen. Op maandagochtend werd ik al gebeld: ik moest zo snel mogelijk komen. De ontstekingswaarden in mijn bloed bleken enorm hoog. Vanaf de huisartsenpost werd ik meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar ze allerlei testen en onderzoeken deden. Er werden foto's gemaakt van mijn opgezwollen enkel, maar daar bleek niks mis mee. Voor de zekerheid moest ik een nachtje blijven. Uiteindelijk werden dat er vijf, want niemand wist wat er aan de hand was. Lees ook: Ryan werd vader op zijn zestiende: 'Ik dacht: loop ik weg of ga ik ervoor?' Maandag werd vrijdag. Om alles uit te sluiten besloten ze naar mijn hart te kijken. De doktoren hadden in het begin van de week wel naar mijn hart geluisterd, maar daar kwam niets opvallends uit. Dit keer maakten ze een echo. Ik heb geen verstand van het menselijk lichaam, maar zelfs ik zag op het scherm dat er iets raars aan de hand was. Een van mijn hartkleppen was een grote stomp geworden. De cardiologen zeiden niets. Pas toen ze vroegen of ik mijn ouders kon bellen om naar het ziekenhuis te komen, kreeg ik door hoe ernstig het was. We werden meegenomen naar een familiekamer. Ik kan me er niet heel veel van herinneren, maar daar vertelde de cardioloog dat ik endocarditis had. Dat is een bacteriële ontsteking die ontstaat doordat een bacterie in het hart en op de hartkleppen terechtkomt. Hoe dat precies is gebeurd, was niet duidelijk. De hartkleppen zorgen ervoor dat het bloed goed doorstroomt, maar die bacterie had mijn hartklep overgenomen. Nu kon het bloed nergens heen en pompte mijn hart zich vol met bloed. Het kon zo groot, zwaar en vol worden, dat het er gewoon mee zou stoppen. Was ik een maand eerder geweest, dan hadden ze het nog met antibiotica kunnen herstellen. Maar dat is het lastige aan endocarditis, je wordt er niet écht ziek van. De symptomen zijn niet duidelijk genoeg. Je bent eigenlijk altijd te laat. Ik moest een nieuwe hartklep krijgen. En snel ook. Mijn ouders moesten huilen, ik niet. Ik besefte niet dat het over mij ging. Ik dacht gewoon: what the fuck? Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Ik werd overgeplaatst naar de hartbewaking en mocht mijn bed niet meer uit. Bij elke beweging was de kans groter dat de bacterie op mijn hartklep los zou schieten en in mijn bloedbaan terecht zou komen. Dat was wat er was gebeurd met mijn opgezwollen enkel. Eigenlijk had ik puur geluk, want voor hetzelfde geld was de bacterie door naar mijn hersenen geschoten. Dan had ik echt een probleem gehad. De dag erna werd ik meteen overgeplaatst naar het UMC in Utrecht voor een openhartoperatie. Daar zijn ze gespecialiseerd in hart- en vaatziekten. Het ging allemaal heel snel, want het was een noodsituatie. Ik had geen week later moeten zijn. Dan zou de bacterie te groot geworden zijn en was het te laat geweest. Om zes uur 's ochtends was ik aan de beurt en kreeg ik zo'n typisch operatiejasje aan. Het was net een film, met al die dokters en overal apparaten. Bij een openhartoperatie wordt je borstkas opengesneden, worden je ribben vastgezet en neemt een hart-longmachine jouw hart en longen over, want die worden helemaal stilgelegd. Vervolgens werd er een nieuwe hartklep ingezet. Ik kon kiezen: een mechanische hartklep of een biologische, die afkomstig is van een rund. Een mechanische hartklep zou langer meegaan, maar dan zou ik wel de rest van mijn leven bloedverdunners moeten slikken. En je hoort 'm letterlijk tikken. Dat is bij de biologische hartklep niet zo, maar die was nog toen nog niet zo lang op de markt. Toch ging ik daarvoor. De voorspelling was dat ik over tien jaar weer terug zou moeten komen voor een nieuwe hartkelp, maar inmiddels heb ik 'm al vijf jaar en is de controle elk jaar goed. Deze zomer zeiden ze dat de hartklep er nog steeds uitziet alsof-ie er net in zit. Het kan dus zomaar zijn dat hij gewoon vijftig jaar meegaat. Na de openhartoperatie begon de hartrevalidatie. Toen begon ik pas te beseffen wat er de afgelopen tijd was gebeurd en hoe heftig het allemaal was. Het was zo snel gegaan. Ik vind het nog steeds onwerkelijk. Ik moest acht weken lang twee keer per week sporten met allerlei andere mannen. Er waren meerdere groepen, ingedeeld op leeftijd, en ik zat bij de jongste. Dat waren mannen tussen de vijftig en zeventig, dus ik was veruit de jongste. Met het sporten zou ik weer vertrouwen in mijn lichaam moeten krijgen. Maar het gekke is, ondanks alles ben ik dat nooit verloren. Ook de mannen daar waren hoopvol: 'Maak je niet te veel zorgen. Je hebt nog een heel leven voor je.' Ik kan nu alles wat een normale 24-jarige ook kan. Het enige wat ervan over is, is een koeienhartklep en een litteken over mijn borst. Ik heb geluk gehad, want mijn chirurg was een kleine vrouw met hele kleine handen, waardoor ik minder ver opengesneden hoefde te worden. Een paar dagen na de operatie vroeg de cardioloog of ik de afgelopen maanden een keer heel hard was gevallen en een wond heb gehad, of een keer bij de tandarts was geweest. Via de mond komen namelijk de meeste bacteriën je bloedbaan in. Gevallen was ik niet, bij de tandarts geweest wel. Natuurlijk weet ik het niet honderd procent zeker, maar dat moet het wel geweest zijn. Eigenlijk een hele enge gedachte, dat zoiets zomaar kan gebeuren, maar toch ben ik niet bang geworden voor de tandarts. Ik heb gewoon pech gehad. Pech dat die bacterie binnen is gekomen, en nog meer pech dat-ie op mijn hart is blijven zitten. Maar ja, al die pech heeft me wel een goed verhaal opgeleverd.'