Sarah was relatieverslaafd: 'Ik had 8 jaar iets met een getrouwde man'

Sarah (53): 'Vanaf mijn 19e tot en met mijn 23e had ik een relatie met een hele lieve jongen. Ik vond het al snel saai met hem. Ik zocht een echte man die al verder was in het leven. Reisleiders, barmannen en getrouwde mannen vond ik daarom veel interessanter. Ik hield bovendien wel van een uitdaging. Ik ging drie jaar later een relatie aan met een oudere man die getrouwd bleek te zijn. Dit weerhield me niet om er mee door te gaan.

Ontmoeting Ik ontmoette hem tijdens een vriendinnenvakantie in Griekenland. Hij was charmant, knap en ouder. Ik was destijds 26 jaar, hij 43. Dit schrok me niet af, integendeel zelfs. Ik vond zo’n volwassen man die weet wat hij wil in het leven, heel aantrekkelijk. In mijn ogen waren hij, maar ook zijn hele vriendengroep, mannen van de wereld. Het maakte me daarom niet uit dat hij een vrouw en kinderen thuis in Amsterdam had zitten.

Het bleef niet bij een vakantieliefde. Thuis in Amsterdam bleek dat onze werkplekken dicht bij elkaar zaten. Ik zag hem elke lunchpauze langslopen. Alsof het zo moest zijn. Elke keer als ik hem zag, ging mijn hart sneller kloppen en voelde het alsof ik in de zevende hemel was. Ik kon geen genoeg van hem krijgen.

We zagen elkaar eerst in onze lunchpauzes en later ook iedere vrijdagavond bij mij thuis. Hij voetbalde dan en ging daarna altijd op stap met zijn vrienden. Dit bleef hij doen, maar daarna kwam hij naar mij. Zodat zijn vrouw niks doorhad. Ook op andere momenten, kwam hij naar mij toe. Ik dacht niet aan de lange termijn, het belangrijkste was dat ik hem bleef zien. Hij nam me mee uit eten, kocht cadeautjes en bloemen voor me en de seks was fantastisch.

Pieken Al snel plande ik mijn avonden vrij in de hoop dat hij ook tijd had. De afspraken met mijn vriendinnen moesten maar wachten. Als hij dan niet kon, was ik de hele dag chagrijnig. Niks had zin als ik hem niet kon zien.

Hoe langer ik met hem was, hoe meer ik begon te beseffen dat ik hem nooit helemaal voor mezelf kon krijgen. Hij was nog steeds met zijn vrouw. Dit schrok me niet af, maar zorgde er juist voor dat ik hem nog meer aandacht wilde geven. Hij hoort bij mij en zijn vrouw gaat hem uiteindelijk toch verlaten. Zo dacht ik, ook al had hij dat nooit gezegd. Sterker nog, we hadden nooit serieuze gesprekken want die ontweek hij alleen maar door met me te flirten. En dat was op dat moment genoeg. Maar waarom bleef ik? De pieken in onze relatie gaven mij zo’n bijzonder gevoel dat het me de rest liet vergeten. Juist dat emotioneel onbereikbare deed wat met me. Het was alsof je een hond bent en iemand een worst voor je bek houdt en die telkens net wegtrekt.

Dalen Feestdagen en verjaardagen waren het zwaarst voor mij. Op mijn verjaardag was hij er nooit lang en tijdens kerst was hij er helemaal niet. Ik paste me altijd aan hem aan, maar hij nooit aan mij. Ik schrapte afspraken uit mijn agenda om bij hem te zijn, terwijl hij maximaal één uur op mijn verjaardag was. Soms pikte ik dit niet en maakte ik het uit. Dit hield ik uiterlijk drie weken vol en dan gingen we gewoon weer verder waar we gebleven waren. Meerdere keren aan het begin van onze relatie kwam zijn vrouw er al achter dat wij wat hadden. Pas na vijf jaar wist ze echt dat wij een relatie hadden. Hij vertelde me dat zij niet wilde scheiden en het prima vond zolang hij ook bij haar bleef. Dit deed hij. Toch ging hij ongeveer een jaar later op zichzelf wonen. Hier had ik al zolang op gehoopt. Eindelijk, het moment dat hij voor mij koos, was aangebroken. Niks was minder waar. Hij bleef twijfelen of hij wel of niet zou gaan scheiden. Nu had hij openlijk twee vrouwen, een voor thuis en een voor erbij. Lees ook: Cécile (32) draagt al 20 jaar alleen maar roze: 'De wereld is al grauw genoeg'

Wedstrijd Nog steeds wilde ik hem voor mezelf. En ik bleef maar hopen dat er een moment kwam dat zij hem niet meer wilde. Het vechten gaf me een kick, waardoor ik hem nog liever wilde. Ik dacht niet meer na over wat goed voor mij was. Ik zette alles aan de kant om hem voor me te winnen.

Na acht jaar op en af gingen we zelfs met zijn dochter op vakantie. Op dat moment besefte ik dat dit niet goed was. Dat meisje ziet een vrouw die niet haar moeder is klef doen met haar vader. Ik heb me de rest van de vakantie niet lekker gevoeld. Eenmaal thuis aangekomen, stond ik met trillende handen en tranen in mijn ogen voor mijn voordeur. Met moeite kreeg ik de sleutel in het slot. Deze situatie moest veranderen, ik moest veranderen. Het was tijd. Het boek Als hij maar gelukkig is van Robin Norwood lag al een tijdje te verstoffen in mijn kast. Ik durfde het nooit te beginnen omdat ik vermoedde dat het zomaar eens over mijn situatie kon gaan. Nu durfde ik het aan. Dit boek liet me inzien dat ik verslaafd aan hem was. Lees ook: Ryan werd vader op zijn zestiende: 'Ik dacht: loop ik weg of ga ik ervoor?'

Kort daarna maakte ik het definitief uit met hem. Weliswaar wel met de stiekeme hoop dat hij nu wel echt voor mij zou kiezen. Maar dat moment kwam nooit. Hij bleef bij haar. Mijn hart was niet alleen gebroken, het voelde ook alsof ik niet goed genoeg was. Hij hield toch van mij? Waarom koos hij dan niet voor mij? Uiteindelijk zei hij dat hij voor haar koos omdat zij het wel accepteerde dat hij van twee walletjes at en ik niet. Maar nu geloofde ik niet meer in zijn praatjes.

Trauma Hoewel het niet persoonlijk was, voelde dit voor mij wel zo. Toen de relatie overging, kwamen er allerlei jeugdtrauma's naar boven. Ik dacht aan hoe mijn ouders niet wisten hoe ze met mijn emoties om moesten gaan. Als ik moest huilen, zei mijn vader dat ik me niet aan moest stellen, of hij negeerde het gewoon. Mijn moeder had nooit door hoe ik me voelde. Als het om gevoelskwesties ging, kon ik nooit bij ze terecht. Ik stopte mijn gevoel weg door mijn verstand te gebruiken. Ik was ook altijd het pispaaltje op school, waarschijnlijk omdat ik een heel gevoelig meisje was. Niemand begreep me echt. Onbewust zette ik dit patroon van emoties wegstoppen voort in mijn relatie met deze man. Het was onderdeel van mijn relatieverslaving.

Ik ging aan mijn trauma's werken door mezelf in deze relatieverslaving te verdiepen, ook wel medeafhankelijkheid genoemd. Het was en is nog steeds een onbekend begrip voor veel mensen, ook voor psychologen. Daarom besloot ik zelf therapeut te worden en later mensen op te leiden tot hetzelfde.

Daten Vanaf mijn 34e begon ik ook weer met daten. Dit was een lastig proces. Ik vond niemand goed genoeg en dat werkt natuurlijk niet als je een relatie wil. Zes jaar later ontmoette ik mijn huidige man. We hadden een hele gezellige avond die wellicht kon leiden tot meer. Het was een hele lieve man, iemand die ik normaal zou afschrijven vanuit mijn oude patroon. Maar omdat hij zo goed naar me luisterde, ben ik toch langzaam gaan kijken of het wat kon worden. Hij gaf me de tijd en stelde me vragen. Zo kon het dus ook. Onze relatie kwam geleidelijk tot stand. Wederzijds respect en interesse hebben in elkaar, dát is wat intimiteit echt inhoudt. Ik heb me nog nooit zo thuis gevoeld bij iemand.

Sarah en haar man op hun trouwerij No regrets Ondanks dat ik nu weet dat mijn relatie met de getrouwde man geen echte liefde was, heeft het me wel gebracht waar ik nu ben. Dankzij hem kon ik alles eindelijk loslaten en ben ik nu met iemand die echt van mij houdt en help ik al jaren mensen die zich in dezelfde situatie bevinden als ik toen deed. Het klinkt gek, maar ik ben hem nu zelfs dankbaar.'

Sarah begeleidt nu anderen met het doorbreken van ongezonde relatiepatronen in haar praktijk in Zandvoort of op het Griekse Samos.