'Jij, een baby? Wat een slecht idee!' Vijf moeders vertellen in &C's OhBaby! special hoe het voelt wanneer je als tiener, bijna-vijftiger of als iemand zonder handen kiest voor een kind, en iedereen daar wat van vindt. Toen Monique Wijnen werd geboren met korte armen zonder handen en verkorte benen, dachten medici dat ze nooit zelfstandig zou kunnen leven, laat staan moeder worden.

Monique (47): 'Ik ben geboren met armen tot boven de elleboog en korte benen met 'handige' voeten. Vingers heb ik niet, dus ik doe alles met mijn tenen. De artsen zeiden tegen mijn ouders dat ze voor mij vooral geen levensverwachting moesten hebben. Ik zou niet kunnen zitten of staan, ik zou niet gewoon naar het toilet kunnen, eigenlijk zou ik nooit zelfstandig kunnen functioneren, terwijl ik verder gezond was. Ik heb het echt aan mijn ouders te danken dat ik nu heel veel wél kan. Zij leerden me denken in mogelijkheden en gaven me de liefde en ruimte om mezelf te ontwikkelen en dingen op mijn manier te doen.

Ik ben altijd gek geweest op kinderen en ik heb er nooit aan gedacht dat ze geen optie voor mij zou zijn. Toen mijn partner Tinus en ik een concretere kinderwens kregen, vroeg ik me wel af of ik het praktisch gezien ook zou kunnen. Stel dat het me nu niet zou lukken en ik moest andere mensen vragen om mijn kindje te verzorgen – dat wilde ik niet. Al snel dacht ik: laat het los! Ik heb al zoveel op mijn eigen manier gedaan. Ik kan koken, schrijven, autorijden, paardrijden, noem maar op. Ik zou ook wel mijn manier vinden om voor mijn kind te zorgen. 

Zelf ging ik dus met alle vertrouwen mijn zwangerschap in. Alleen mijn moeder heeft best een tijdje haar twijfels gehad. Die kwamen vooral voort uit haar eigen pijn van vroeger. Het heeft er bij haar zo ingehakt dat artsen bij mijn geboorte zeiden dat ze niets moest verwachten en ik nooit zelfstandig zou kunnen zijn. En nu had ik ineens zelf een baby in me groeien. Haar oude trauma stond ons echt in de weg en we hebben veel gepraat over mijn geboorte, de reacties en hoe het tegendeel waar is gebleken, om zo vertrouwen te krijgen en alsnog samen te kunnen genieten van mijn zwangerschap. 

Lees ook: Coco werd op haar 48e via embryodonatie moeder: 'Straks denken ze dat je zijn oma bent'

Natuurlijk was het ook spannend hoe ons kindje ter wereld zou komen. Zo wonderlijk toen we op de tien-weken-echo een baby zagen met tien tenen en tien vingers. Mensen hebben overigens nooit in mijn gezicht hun twijfels uitgesproken. Maar ik heb wel moeite gehad met de reactie van een deel van het zorgteam dat mij assistentie verleende. Waar ik van tevoren open het gesprek aan wilde gaan om ervoor te zorgen dat we elkaar zonder schroom zouden weten te vinden in de nieuwe situatie met mijn dochter Serena, zagen zij vooral beren op de weg en hadden ze meteen allerlei aannames over wat ik allemaal niet zou kunnen. Dit vond ik pijnlijk en verdrietig. 

Een van de eerste momenten dat ik ze oppiepte, omdat Tinus weer aan het werk was en ik hulp nodig had bij de borstvoeding, terwijl ik met een huilende baby op schoot zat, zeiden ze: 'We kunnen nu niet komen, je moet even wachten.' Santi, mijn hulphond, keek me liefdevol aan. Ik wiebelde met mijn schouder en ze trok eerst mijn trui omlaag en toen mijn hemd, mijn bh en voorzichtig het zoogkompres, waarna ik Serena zelf borstvoeding kon geven. Dat was voor mij een groots moment in het moeder-zijn. Ik had echt zoiets van: fuck it, ik kan het lekker zelf met mijn hondje. 

Inmiddels is Serena alweer acht en een energieke, lieve en veerkrachtige meid. Het opvoeden zonder handen heeft eigenlijk vooral voordelen met zich meegebracht. Ik kon haar niet achterna rennen of even snel oppakken, dus ik deed het op mijn manier, met wederzijds vertrouwen. Ik heb niemand nodig om een zelfstandige en zelfredzame moeder te zijn!'

Benieuwd naar de verhalen van de andere moeders? Je vindt ze in &C's nieuwste Oh Baby special die nu in de winkels ligt, of bestel 'm online: