Eva (22): 'Ik was een halfjaar samen met mijn ex toen ik eind 2022 in verwachting raakte. Vrij vlot, maar we hadden het al vaker over samenwonen en kinderen gehad. We waren gestopt met voorbehoedsmiddelen en dachten: als er een kleine komt, is-ie hartstikke welkom. Dat ik zo snel in verwachting zou raken hadden we niet verwacht, maar natuurlijk waren we hartstikke blij.

Sterker nog: we hadden zelfs al aan familie, vrienden en op social media aangekondigd dat er een kindje op komst was. Een maand nadat we wisten dat ik zwanger was, krabbelde mijn ex ineens terug. Voor mij kwam het als donderslag bij heldere hemel. Hij zag het bij nader inzien ineens niet meer zitten en had het zelfs over een abortus. Dat ging er bij mij absoluut niet in. Ik was in shock en vroeg waar dit ineens vandaan kwam. Hij was toch net zo blij als ik?

Een duidelijk antwoord heb ik daar nooit op gekregen. Misschien waren het invloeden van buitenaf of een goede vriendin van hem met wie hij in dezelfde periode een relatie kreeg, ik kan alleen maar gissen. Kort daarna werd al vrij snel duidelijk dat hij niets meer met ons kind te maken wilde hebben. In een zakelijk appje bedankte hij mij voor de mooie tijd samen en liet hij weten dat hij afstand nam van het ongeboren kind. Van zowel hem als zijn familie heb ik nooit meer iets gehoord.

Ineens stond ik er helemaal alleen voor. In het begin raakte ik in paniek. Ik dacht: wat moet ik nu? Mijn plaatje van het perfecte gezin lag in duigen. Uiteindelijk heb ik mijn schouders eronder gezet en probeerde ik met een positieve blik naar de toekomst te kijken. Er kwam een kindje aan, ik moest door. Uren praten met vrienden en de onvoorwaardelijke steun van mijn moeder bij wie ik in huis woon, hebben mij erdoorheen gesleept. Mijn moeder was uiteindelijk degene die naast mij zat toen ik het geslacht te horen kreeg en die mijn hand vasthield tijdens de geboorte. Zij is bij alle belangrijke momenten en we doen alles samen, ik zie haar echt als een ouderfiguur voor mijn zoon.

Ik besef maar al te goed dat ik een heftige periode achter de rug heb, maar ik merk dat ik mezelf er niet door wil laten leiden. Soms denk ik na over wat ik moet zeggen als mijn zoon later groot is. Hoe ik het hem ga vertellen weet ik niet, maar ik vind het wel belangrijk om eerlijk te zijn. Ook als ik in de toekomst een nieuwe partner tref die hij als een vaderfiguur ziet. Misschien dat ik tegen die tijd een psycholoog of coach inschakel die me daarbij kan helpen. Het allerbelangrijkste is dat mijn kind opgroeit in liefde, harmonie en regelmaat. Daar heb ik alles voor over.'

Benieuwd naar de verhalen van de andere ouders wiens leven op z'n kop stond na het krijgen van een kind? Je leest ze allemaal in &C's OhBaby! special die nu in de winkels ligt, of haal 'm vast hier: