Sander (43): 'Kinderen krijgen is in mijn relatie niet vanzelfsprekend. Mijn vrouw heeft PCOS en ik traag zaad, maar na een intensief fertiliteitstraject lukte het na anderhalf jaar toch al. Ze bleek niet zwanger te zijn van één, maar van twee jongens. Bij de eerste echo voelde ik vooral opluchting. Het was een wonder dat ze in verwachting was.

De zwangerschap ging goed, tot 37 weken. Er bleek te veel vruchtwater te zijn en de jongens lagen in een verkeerde houding, waardoor ze drie dagen later gehaald moesten worden met een keizersnede. Een bevalling kun je het bijna niet noemen: de hele kamer stond ramvol spullen en mensen, de romantiek die ik me had voorgesteld bij een bevalling ontbrak compleet. Binnen 23 minuten kwamen onze jongens ter wereld.

Ik had negen maanden kunnen wennen aan het idee dat ik vader zou worden, maar ik vond het vooral allemaal heel absurd. Die golf van liefde waar iedereen het altijd over had, bleef uit. Ik voelde alleen maar bezorgdheid. Gaat het wel goed met mijn vrouw? En met de jongens? Vier dagen later ben ik thuis compleet ingestort. Ik werd overvallen door negatieve gedachten: ik wil helemaal geen vader zijn. Kunnen deze kinderen weg? Dat ging gepaard met een enorm schuldgevoel en schaamte: ik voelde me schuldig tegenover de kinderen, maar ook tegenover mijn vrouw.

Lees ook: Maike werd ineens momfluencer: 'Toen Pippa was geboren kreeg ik gelijk de moedermaffia over me heen'

Zij trof me uiteindelijk huilend en trillend aan onder de douche en schrok zich kapot. Zij was herstellende en kon dit er natuurlijk niet bij hebben. Ze adviseerde me om met de kraamhulp te praten. Die vertelde dat ze dit al eens eerder had meegemaakt. Het hielp om te weten dat ik niet de enige was, maar in het eerste jaar van mijn vaderschap heb ik mezelf heel vaak afgevraagd of er iets mis met me was, omdat dat gevoel van liefde maar niet kwam. Op een gegeven moment stond ik zelfs op het punt om het ziekenhuis te bellen met de vraag of ze me onder een scan konden leggen. Er moest toch iets mis zijn in mijn hoofd? Met mijn vrouw kon ik er gelukkig over praten, maar de meeste mensen begrepen mij niet. Als ik over mijn gevoelens begon, viel het gesprek stil.

Ik ben niet gevlucht en heb altijd voor de kinderen gezorgd, maar pas anderhalf jaar later kreeg ik vadergevoelens. Op een dag danste ik met mijn zoon door de kamer en ineens werd ik overspoeld door liefde. Ik kreeg kippenvel en begon te huilen van blijdschap. Dat gevoel is gelukkig nooit meer weggegaan. Inmiddels is onze tweeling tien jaar en hebben we een derde.

Waarom ik zo'n aversie voelde tegen het vaderschap? Het zal vast iets met de hoge verwachtingen en de bevalling te maken hebben, maar verder heb ik geen idee. Ik had denk ik gewoon tijd nodig. Mijn gevoelens heb ik in die periode van me afgeschreven in mijn boek Dubbel gevoel: als babyblauw zwart blijkt te zijn. Ik wil met mijn boek andere vaders die door iets soortgelijks heen gaan een hart onder de riem steken: je bent niet gek, en je bent niet alleen.'

Benieuwd naar de verhalen van de andere ouders? Je leest ze allemaal in &C's OhBaby! special die nu in de winkels ligt, of haal 'm vast hier: