'Jij, een baby? Wat een slecht idee!' Vijf moeders vertellen in &C's OhBaby! special hoe het voelt wanneer je als tiener, bijna-vijftiger of als iemand zonder handen kiest voor een kind, en iedereen daar wat van vindt. Esmeralda Schoenmakers kreeg zeven miskramen, waarvan twee keer door een partiële mola-zwangerschap. Ze hoorde meer dan eens: stop er gewoon mee!

Esmeralda (42): 'Ik was 26 toen ik met de pil stopte en dacht: nu kan ik elk moment zwanger raken. Er ging een jaar voorbij, en nog een jaar en er gebeurde niets. Via de huisarts kwamen we in het ziekenhuis en hebben we een aantal vruchtbaarheidsbehandelingen gedaan, maar ook die leverden niets op. Na vier jaar hadden mijn man en ik zoiets van: misschien moeten we het elders zoeken. We hadden al een introductie gedaan voor pleegouderschap toen ik toch zwanger bleek.

We waren natuurlijk dolblij, maar bij de eerste echo zagen ze al dat het niet goed was, en bij de echo daarna bleek het hartje niet meer te kloppen. Ik werd gecuretteerd, waarbij ze een standaardonderzoek deden. Daar kwam nog meer slecht nieuws uit: ik had een partiële mola-zwangerschap gehad. Hierbij heeft het kindje drie sets aan genen in plaats van twee en is het per definitie niet levensvatbaar. Daarnaast is zo'n zwangerschap gevaarlijk voor de moeder, want het weefsel van de placenta gaat woekeren en zich gedragen als kanker, en het kan zelfs uitzaaien. 

Ik kwam in een enorme rollercoaster terecht, want buiten het verdriet dat het weer niet was gelukt, had ik nu ook nog de stress over mijn gezondheid. Ik stond onder strikte controle, want mijn zwangerschapshormoon moest omlaag, en daarna moest ik nog drie maanden wachten voordat ik weer mocht proberen om zwanger te worden. Dit keer ging het goed, ondanks een heftige zwangerschap en een keizersnee, en begin 2012 werd onze eerste dochter geboren. We zijn vrij snel gaan proberen voor nummer twee, want we hadden zoiets van: het kan dus wel, nu moet het goedkomen. Maar ik kreeg opnieuw vier miskramen en de laatste keer was het weer een partiële mola, terwijl die kans één op tweehonderdduizend is. Artsen raadden me toen af om voor een tweede kindje te gaan. Zelf twijfelde ik ook, want wat als ik uitzaaiingen zou krijgen? Dan zou ik nooit voor mijn dochter kunnen zorgen.

Lees ook: Verkorte benen en geen handen, tóch werd Monique moeder: 'Fuck it, ik kan het lekker zelf met mijn hondje'

Inmiddels hadden we contact met het UZ Gent, waar ze een methode hadden om een partiële mola te voorkomen. En toen raakte ik op de natuurlijke manier zwanger. Veel stress, en twee keer per week een echo, maar gelukkig kregen we een gezonde zoon. Vanaf dat moment had ik zoiets van: na al die jaren dat het niet lukte, ga ik niet actief voorkomen om zwanger te worden.

Maar ik kreeg opnieuw twee miskramen. Dat was het moment dat mensen om me heen zoiets hadden van: stop hiermee. Ze zeiden ook: 'Je bent te veel bezig met zwanger worden, het is je eigen schuld dat het misgaat.' Los van mijn lieve man en vriendinnen, die me eindeloos lieten praten en huilen, was er veel onbegrip. Toen ik uiteindelijk zwanger raakte van onze derde en het aan mijn ouders vertelde, zeiden ze: 'Nou ja, eerst nog maar eens zien.' Dat was heel heftig, want ondertussen was het wel mijn tiende zwangerschap.

De blijdschap was extra groot toen we onze derde baby kregen, hij is ons wonderkindje. Ik ben in die moeilijke tijd een Facebook-groep gestart om andere vrouwen te helpen die ook herhaalde miskramen hebben gehad. Het is zo frustrerend als mensen om je heen dingen zeggen als: 'Wees blij dat je er één hebt’. Mensen bedoelen het misschien niet verkeerd, maar ook met goede bedoelingen kun je iemand heel erg kwetsen als je zelf maar één droom hebt: een kind!'

Benieuwd naar de verhalen van de andere moeders? Je vindt ze in &C's nieuwste Oh Baby special die nu in de winkels ligt, of bestel 'm online: