'Jij, een baby? Wat een slecht idee!' Vijf moeders vertellen in &C's nieuwste OhBaby! special hoe het voelt wanneer je als tiener, bijna-vijftiger of als iemand zonder handen kiest voor een kind, en iedereen daar wat van vindt. Tara Boxman moest bij beide dochters dealen met oordelen. Eerst omdat ze een tienermoeder was en daarna toen ze als single nog een kindje wilde.

Tara (39): 'Ik was zestien toen ik zwanger raakte, door de pil heen. In eerste instantie was ik verdwaasd, maar ik had al vrij snel het gevoel van: dit kindje komt er gewoon, blijkbaar moest het zo zijn. Mijn ouders zijn streng religieus – ik groeide op in een Jehova's Getuigen-gezin – dus die vroegen meteen: 'Je gaat het toch niet weg laten halen?' Niet vanuit support, maar omdat abortus nog erger was dan dat hun dochter op haar zeventiende een kind zou krijgen. Mijn vriendje wilde niets met mijn zwangerschap te maken hebben, die is met de noorderzon vertrokken. Ook van de rest van mijn omgeving kreeg ik geen steun. Van de rector op school tot andere volwassenen om me heen, niemand begreep waarom ik het kindje zou houden en mijn leven weg zou gooien. Op een gegeven moment zei ik dan: 'Maar jouw leven is toch ook niet weg, nu je wat ouder bent en kinderen hebt?'

Mensen keken me vaak hoofdschuddend na, eerst toen ik zwanger was en later toen ik met de kinderwagen door de winkel liep. Wildvreemden zeiden: 'Tjongejonge, is dat jouw kind? Heeft je moeder je niet geleerd dat je je benen bij elkaar moet houden?' Ik vind het zo typisch dat het altijd de jonge moeder is die alle blikken en opmerkingen krijgt. Je hoort nooit: 'Die lul had jou niet moeten bezwangeren.' Iemand vroeg zelfs waarom ik niet voor abortus had gekozen waar mijn dochter naast stond. Dat doe je toch niet? Maar juist al die oordelen en aannames van 'laat het weghalen, want je gaat het toch niet redden' hebben me sterker gemaakt en doen denken: wacht maar af!

Lees ook: Sanne vocht tegen extreme zwangerschapsmisselijkheid: 'Laat het maar misgaan, ging door mijn hoofd'

Uiteindelijk heb ik gebroken met mijn familie en Jehova's Getuigen verlaten, ik ben een opleiding gaan volgen en heb me opgewerkt tot commercieel directeur. Op mijn dertigste kreeg ik na mijn eerste uitstrijkje de diagnose baarmoederhalskanker. Ik ben geopereerd en kreeg van de gynaecoloog te horen: 'Als jij nog een baby wil, dan moet je nu echt aan de slag, want het zit niet lekker daarbinnen.' Ik had op dat moment geen partner, dus heb ik besloten om het alleen te doen, met de hulp van een donor. Ik dacht: ik ken zoveel vrouwen die spijt hebben dat ze het niet hebben gedaan, maar er is geen enkele moeder die zegt: 'Ik heb zo'n spijt van mijn tweede kind.' 

Ook hier vond iedereen weer wat van. Ik weet nog dat ik op een feestje stond en een gast tegen mij zei: 'Ik vind het zo egoïstisch dat jij een kind zonder vader op de wereld zet.' Waarop ik heb geantwoord: 'Ja, het moet echt supervervelend zijn dat je tot de conclusie komt dat vrouwen jou niet meer nodig hebben.' 

Ik realiseerde me steeds meer dat die negatieve reacties niet zoveel zeggen over mij en mijn keuzes, maar meer over de onzekerheden en angsten van de mensen die dit commentaar geven. Ik was nu ook veel sterker dan die eerste keer. Nu ik wat ouder ben, besef ik des te meer dat mijn beide meiden er gewoon moesten komen. Mijn oudste heeft me geholpen om sterk te worden, om te leren vechten en om door te gaan. En mijn jongste heeft me geholpen om weer zacht en lief te worden. Zij hebben allebei zo'n impact gehad op mijn ontwikkeling en mijn zelfbeeld. Dit is mijn keuze geweest en ik trek me niets meer aan van wat de rest van de wereld daarvan vindt.'

Benieuwd naar de verhalen van de andere moeders? Je vindt ze in &C's nieuwste Oh Baby special die nu in de winkels ligt, of bestel 'm online: