Bart is geadopteerd uit Taiwan: 'Mijn biologische moeder koos mijn adoptiegezin zelf uit'

Bart (26): 'Het voelt voor mij wrang dat het kabinet heeft gekozen voor een complete stop op interlandelijke adopties. Je zal mij nooit horen zeggen dat het overal goed gaat en ik wil alle verschrikkelijke misstanden absoluut niet goed praten, maar er zijn ook verhalen waarbij het wel goed is gegaan. En die verhalen mis ik momenteel in de huidige discussie.

Mijn broer en ik zijn beide geadopteerd uit Taiwan, omdat onze ouders geen kinderen konden krijgen. Hij kwam hier in 1996, ik kwam daar twee jaar later achteraan. We kunnen beiden niets herinneren aan onze tijd als baby in het kindertehuis, maar onze roots zijn altijd een groot onderdeel geweest in onze opvoeding. Vanaf moment één vieren we Taiwan-dag op de datum dat we voor het eerst voet op Nederlandse bodem zetten. Dan versieren we het huis, gaat de Taiwanese vlag uit en zetten we de tafel vol Taiwanees eten. Een beladen gesprek over dat mijn ouders niet mijn biologische ouders zijn, is er nooit geweest. Het was van jongs af aan eigenlijk de normaalste zaak van de wereld voor mij. Ik weet nog dat we jaarlijks een adoptiedag hadden met de ouders en kinderen die tegelijkertijd met ons in Nederland waren gearriveerd. Daar heb ik hele warme herinneringen aan. Het was niet in een of ander kille evenementenhal waar ze Taiwan proberen na te bouwen en waar je dan te horen krijgt dat je zo blij mag zijn dat je in Nederland bent, maar gewoon een fijne plek waar je ervaringen kan uitwisselen en plezier kan hebben. Dat gun ik ieder kind dat is geadopteerd.'

Lees ook: Henk-Jan is geadopteerd, maar kwam erachter dat hij niet legaal naar Nederland is gebracht

Deel van je identiteit 'Mijn ouders vonden het altijd heel belangrijk om ons kennis te laten maken met onze roots, en dat is ook ontzettend waardevol. Vroeg of laat word je toch geconfronteerd met het feit dat je bent geadopteerd. Als alle ouders hun kinderen uitzwaaiden tijdens een schoolreisje vroegen klasgenootjes zich toch af waar mijn ouders dan stonden, want er staat niemand die op je lijkt. Op een gegeven moment ga je jezelf afvragen waar je vandaan komt, omdat dat deel van je identiteit is. Als je alleen maar wordt ondergedompeld in de Nederlandse cultuur en niets van je geboorteland meekrijgt, kan ik me goed voorstellen dat je in de knoop komt met je identiteit.

Er zijn verschrikkelijke adoptieverhalen waarin biologische ouders zijn gedwongen om hun kind af te staan of waarbij alleen de vader heeft ingestemd voor adoptie, maar er zijn ook gevallen waarin het wél goed gaat. In het tehuis waar mijn broer en ik terechtkwamen, is er naar mijn idee altijd gehandeld vanuit het belang van het kind. Mijn biologische moeder kon niet voor mij zorgen, waarschijnlijk omdat door mijn schisis de medische kosten te hoog waren, en heeft via het tehuis mijn adoptieouders uitgekozen. Zij moesten op gesprek komen en vragenlijsten invullen, zodat mijn biologische moeder een zo'n goed mogelijk idee kon krijgen in welk warm nest ik terechtkwam. Zij zijn ook altijd in contact met haar gebleven door foto's op te sturen, zodat ze kon zien dat het goed met me ging.'

Terug naar Taiwan 'In 2007 ben ik met mijn familie voor het eerst teruggegaan naar Taiwan. Het tehuis heeft toen geregeld dat mijn broer zijn biologische ouders kon ontmoeten en zelf heb ik tijdens mijn tweede reis naar Taiwan op mijn achttiende mijn biologische moeder ontmoet. Die reis was heel bijzonder, de keer daarvoor was ik vooral bezig met waar de McDonald's precies zat. De wens om mijn biologische moeder te ontmoeten, is er altijd geweest. Ik wilde haar vertellen dat ik gelukkig was. Ik kon me niet voorstellen dat ze zich nooit zou afvragen hoe het met haar zoon ging. Toch was het spannend. Ik had van jongs af aan een pasfoto van haar, en toen de ontmoeting doorging, had mijn vader een recente foto van haar geregeld en die ingelijst voor op mijn slaapkamer. Ik heb 'm de eerste weken op de keukentafel laten staan, want ik vond het toch een beetje een vreemde gewaarwording, zo'n foto van een vrouw die als wildvreemd voelde. Ineens had mijn biologische moeder een gezicht.

Lees ook: Samantha deed een zelfmoordpoging: 'Ik lag vijf dagen in een kunstmatige coma'

Gelukkig was de ontmoeting heel mooi. Vanuit het tehuis was er een tolk mee en mijn moeder en ik hebben eerst samen gepraat, daarna kwamen mijn ouders en mijn broer erbij. Ze vertelde dat ze de afgelopen jaren foto's van me had gezien en blij was dat het goed ging. Door de taalbarrière bleven sommige vragen onbeantwoord en was het soms lastig om een connectie te maken, maar dat veranderde niets aan de enorme impact en intensiteit van dat moment. Momenteel hebben we geen contact, omdat dit niet hoeft voor mijn biologische moeder. Voor mij is dat helemaal goed zo, ik begrijp het ergens wel. Het is niet niks als je zoon na achttien jaar ineens bij je op de stoep staat. Als ik weer in Taiwan ben en mijn biologische moeder wil zien, en zij mij ook, dan kan dat altijd worden geregeld via de adoptiestichting en het kindertehuis. Dat is een fijne gedachte.'

Nieuw besluit 'Ergens hoop ik dat we interlandelijke adopties weer kunnen voortzetten, maar wel op een goede manier die in het belang van het kind is. Natuurlijk moeten we scherp blijven op waar het misgaat en er alles aandoen om dat te voorkomen, maar laten we ook kijken naar waar het wel goed gaat. Nu staan de organisaties waar het op de juiste manier is geregeld met hun rug tegen de muur. In 2021 kwam uit het rapport van minister Dekker naar buiten waarin staat dat er fouten zijn gemaakt binnen interlandelijke adoptie. Ze zouden er alles aan doen om dat recht te zetten, maar drie jaar later gooien ze de handdoek in de ring. Dat voelt voor mij te snel. Ik heb het gevoel dat we nog niet zijn uitgepraat.'