Hetty (68): 'Ik ben opgegroeid in een andere tijd. Meisjes werden geacht genoeg te leren om een beetje op niveau mee te kunnen praten, maar de opleiding moest zeker niet te hoog. Dan zou geen man je willen. Daarom heb ik de mavo gedaan en ben ik daarna gelijk gaan werken. Ik vond een baantje als administratief medewerker op een kantoor, ontmoette mijn man en kreeg een kind. Als ik daar nu op terugkijk, denk ik: ik deed gewoon wat iedereen deed.

Ik was 36 toen mijn man en ik besloten te scheiden. Ik belandde van een koophuis in een huurhuis en moest ineens in mijn eentje brood op de plank brengen. Dat was voor mij een omslagpunt. Ik moest geld verdienen zodat ik goed voor mezelf kon zorgen. De opleiding tot verpleegkundige leek me wel wat, omdat je tegelijkertijd kon leren en werken. Niet dat dat makkelijk was. Het studeren ging me makkelijk af, maar daarnaast ook nog fulltime werken én voor een kind zorgen, was een uitdaging.

Terugkijkend vraag ik me weleens af hoe ik dat voor elkaar heb gekregen, maar ik was jong, hè? Of ja, veertig voelt voor mij nu als jong. Bovendien zat ik helemaal op mijn plek. Mijn baan op kantoor had me altijd verveeld, maar als verpleegkundige ben je niet alleen met je hoofd, maar ook met je handen bezig. Dat was voor mij een perfecte combinatie. Je zou kunnen zeggen dat ik vanaf dat moment de smaak te pakken kreeg. Zodra ik mijn diploma behaald had, dacht ik: zou ik nog een stapje verder kunnen? Ik heb daarna nog twee hbo-studies gedaan en uiteindelijk, op mijn 55ste, werd ik verpleegkundig specialist chronische ziekten.

Leren heb ik altijd leuk gevonden. Ik zit liever in een bibliotheek te blokken dan dat ik in de bioscoop zit of op een feestje sta. Maar ik voelde ook bewijsdrang: zie je wel, ik ben niet gek of dom. Ik heb altijd het gevoel gehad dat er meer in mij zat en dat ik meer kon dan mensen dachten. Elke keer dat ik een diploma haalde, voelde dat weer als een kleine overwinning.

Soms denk ik: was ik maar eerder mijn eigen pad gaan bewandelen. Dat had veel onzekerheid en gedoe gescheeld. Tegelijkertijd ben ik blij en dankbaar hoe mijn leven er nu uitziet. Als ik naar leeftijdsgenoten kijk, zie ik bij sommigen van hen het vuurtje langzaam uitdoven. Ze zitten veel thuis en ondernemen weinig nieuwe dingen meer. Voor mij voelt het alsof ik nu pas echt goed op stoom ben. Juist ook in mijn werk.

Vijf jaar geleden kwam ik in aanraking met hartcoherentietraining. Door middel van ademhalingstechnieken kunnen mensen fysiologische reacties in hun lijf beïnvloeden, waardoor ze beter met stress kunnen omgaan, creatiever worden en beter slapen. Als verpleegkundige was ik hierdoor geraakt, omdat ik wist hoeveel verschil het kon maken in het leven van mensen. Ik besloot me nog één keer te laten omscholen tot hartcoherentietrainer. Nu werk ik, samen met een re-integratie- en leefstijlcoach, bij organisaties om mensen hiervan bewust te maken. Ik geef trainingen, maar leer zelf ook nog elke dag. Stoppen met werken staat voorlopig nog niet in mijn woordenboek. Ik ben nu, op mijn 68ste, gelukkiger dan ooit.'

Benieuwd naar de verhalen van de andere laatbloeiers? Je leest het hele verhaal in &C's aprilnummer die nu in de winkels ligt, of haal 'm vast hier: