Jeannette (40): 'Als jong meisje wilde ik topsporter worden. Ik kon uren ademloos naar de Olympische Spelen kijken. In tegenstelling tot klasgenootjes vond ik het helemaal niet erg om door weer en wind naar school te fietsen. Voor mij was het een moment van vrijheid en heerlijk uitwaaien. Ik daagde mezelf uit om zo snel mogelijk het viaduct op te fietsen zodat ik mijn hart keihard in mijn borstkas voelde bonken. Ook op de lokale korfbalclub had ik het naar mijn zin. Maar topsporter word je niet zomaar, daar moet je ook je omgeving in mee krijgen. Zeker als je jong bent.

Mijn thuissituatie was er destijds niet naar. Ik kom uit een gebroken gezin waarin mijn moeder psychisch ziek was en mijn vader veel aan het werk. Er heerste een 'doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg'-mentaliteit. Dus bleef ik binnen de gebaande paden. Toch sluimerde mijn droom om iets met sport te doen altijd. Voor een groot deel had ik het leven gecreëerd dat ik wilde, alleen dat stukje ontbrak nog. Tot mijn 35ste.

Ik was op vakantie in Zuid-Frankrijk aan het hardlopen en ineens wist ik het: ik wil een triatlon doen. Ik had op dat moment net afscheid genomen van de dansschool die ik jaren had gerund en ik besloot dat ik het over een heel andere boeg wilde gooien. Een triatlon zie ik als de ultieme sportieve uitdaging: eerst 3,8 kilometer zwemmen, daarna 180 kilometer fietsen, gevolgd door een marathon van 42,2 kilometer. Dit was mijn kans om alles eruit te halen wat erin zat. Ik nam een triatloncoach in de arm en samen met hem ging ik trainen.

Dat ik toen een onbekend pad ben ingeslagen, heeft me tot op de dag van vandaag meer gebracht dan ik ooit had durven dromen. Ik heb ontdekt dat het doen van een triatlon niet alleen fysieke training vereist, maar vooral ook mentaal. Omdat het nu off season is, train ik zo'n zestien uur in de week. Elke dag, met één rustdag per week. Dit voorjaar zal ik weer meer gaan trainen, in opbouw naar het WK dat eind dit jaar in Nieuw-Zeeland plaatsvindt. Ik doe mee aan de halve triatlon: de Iron Man 70.3. Samen met mijn gezin ga ik er een maand heen, zodat ik helemaal kan acclimatiseren.

Mijn dromen najagen was niet altijd makkelijk. Ik ben jong moeder geworden en heb drie kinderen. Mijn lijf herstelt minder snel dan dat van een twintiger en ik heb sneller last van blessures. Topsport draait bovendien niet alleen om trainen. Het gaat ook om goed eten, op tijd naar bed gaan en soms dat leuke feestje afzeggen omdat je rust nodig hebt.

Mijn man heeft me altijd gesteund in mijn ambitie, maar voor hem was dat ook even schakelen. Toch hebben al die uitdagingen mij er niet van weerhouden om deze keer wel mijn droom na te jagen. Eerst kinderen krijgen en op je 35ste beslissen om op hoog niveau te gaan sporten, is niet de gebruikelijke weg, maar het is wel mijn weg. Ik moest ouder worden om te durven staan voor mijn keuze: dit is wat ik wil en ik ga hiervoor. Winnen tijdens het WK zou de ultieme beloning zijn van mijn harde werken.'

Benieuwd naar de verhalen van de andere laatbloeiers? Je leest het hele verhaal in &C's aprilnummer die nu in de winkels ligt, of haal 'm vast hier: