Michelle (33): 'Toen ik een jaar of twaalf was, had ik een buurmeisje dat zich bezighield met hekserij. Ze vertelde me er alles over en zo raakte ik ook geïnteresseerd. Net als zij had ik een spreukenboek met een knalroze voorkant. We hadden nog geen internet, dus de spreuken die we erin schreven, kwamen uit boeken. Die leenden we bij de bibliotheek of we kochten ze bij een tweedehandsboekenwinkel in ons dorp. Die had heel oude boeken die we magisch vonden. 

In een van die boeken stuitte ik op het 'ware-jakob-ritueel'. Door dit ritueel uit te voeren, zou je ontdekken wie jouw ware was. Dat wilde ik wel. Ik besloot mijn buurmeisje er niet bij te betrekken en het alleen te doen. Bij het ritueel hoorde dat ik een zakje met kruiden en een foto van mezelf moest begraven op een zelfgekozen plek. Bij ons om de hoek was een stuk gras met een elektriciteitskast erop. Ik koos die plek uit, gewoon omdat dit de dichtstbijzijnde plek was waar ik iets kon begraven. Erg romantisch was het niet. Volgens het ritueel moest ik twee jaar later op dezelfde plek terugkeren. 

Ik weet het nog goed: dat was op 10 april 2006, een paar dagen voor mijn verjaardag. Op de bewuste avond twee jaar later ging ik bij de elektriciteitskast staan en algauw fietste een jongen langs: Kevin. Ik voelde gelijk dat het om hem moest gaan. Ik kende Kevin al, sterker nog: ik had al eens verkering met hem gehad op de basisschool. Ik was flink teleurgesteld. Niet omdat hij het was, maar omdat ik dacht dat mijn ritueel niet werkte. Ik zag geen nieuwe liefde, maar een oude liefde. Had ik twee jaar naar deze dag toegeleefd, kwam er een ex voorbij! Dat was niet de bedoeling. Misschien had ik het ritueel toch niet goed uitgevoerd... 

Lees ook: Sandy maakte contact met haar overleden oma: 'Ineens snapte ik hoeveel pijn ze in haar leven heeft gehad'

Ik wist dat het geen zin had om te wachten tot er iemand anders voorbijkwam. Kevin was de eerste die ik daar zag. Dit was de uitkomst van het ritueel. Beteuterd ging ik weer naar huis. Er gingen vier jaar voorbij tot Kevin mij – inmiddels negentien jaar – zag op de feestweek van het dorp. Hij zei niets, maar stuurde me wel een berichtje via social media: of ik de volgende dag een drankje met hem wilde doen? Dat deden we en het contact was gelijk heel gezellig en relaxed. Ik voelde me erg op mijn gemak bij hem. Het ritueel was ik allang weer vergeten. 

Mijn vader was in die periode ziek, dus daar zat ik vooral met mijn hoofd. De lol die ik met Kevin had, vond ik een fijne afleiding. We bleven elkaar zien en van het een kwam het ander. We kregen een relatie en na twee jaar gingen we samenwonen. Tijdens de verhuizing kwam ik mijn heksenspullen van vroeger weer tegen. Toen pas realiseerde ik me: het ritueel... dat klopte gewoon! Ik liet hem mijn roze boekje zien, vol met spreuken in mijn kinderlijke handschrift van toen. Natuurlijk vertelde ik hem ook over het ware-­jakob-ritueel. Hij moest er hard om lachen. Kevin is een nuchtere man, dus voor hem is het gewoon toeval.

Ik kijk er ook nuchter naar: ik geloof wel dat het zo heeft moeten gaan, maar in één ware geloof ik niet. Al kan ik er niet omheen dat het ritueel is uitgekomen, want inmiddels zijn Kevin en ik getrouwd en hebben we twee kinderen samen.'

Benieuwd naar de vier andere mensen die iets onverklaarbaars meemaakten? Je leest de verhalen in &C's februarinummer 'Niet te geloven' dat nog even in de winkels ligt, of bestel 'm vast hier online: