Liesbeth (55): 'Ik was 33 jaar en had een drukke baan op de communicatieafdeling van een ziekenhuis. Ik voelde me grieperig, maar bleef gewoon doorwerken, zoals ik dat al tijd deed. Een collega zag aan me dat ik me beroerd voelde en hamerde erop dat ik me ziek zou melden. Hoewel ik liever doorging, nam ik haar advies ter harte en ging ik naar huis. De volgende ochtend voelde ik me nog slechter en zei mijn man dat ik de huisarts moest bellen.

Een huisarts in opleiding onderzocht me. Een jonge vrouw die gelijk dacht aan een acute geperforeerde blindedarm. Ze wilde me met spoed het ziekenhuis in krijgen. Omdat de artsen mijn symptomen en haar diagnose niet aannemelijk vonden, moest ze daar grote moeite voor doen. Na veel aandringen van haar kant kon ik terecht. In het ziekenhuis duurde het nog zes uur voordat ook die artsen concludeerden dat het om een acute geperforeerde blindedarm ging.  Binnen tien minuten lag ik op de ok voor een spoedoperatie. Inmiddels was mijn hele buikholte geïnfecteerd en ging het echt slecht met me. Dit weet ik alleen van horen vertellen. Omdat ik zo veel pijn had, ben ik als het ware 'uit mijn lijf gestapt'.

Besef van tijd was er niet meer. Ik weet alleen dat ik mijn lichaam op de operatietafel zag liggen. Ik zweefde steeds verder naar boven tot ik werd omringd door warmte en licht. Ik voelde me één met de ruimte om me heen. Het fysieke gevoel van een lijf hebben, was er niet meer. Ik was gewichtloos en zweefde verder, tot ik op een prachtige plek kwam met ongekende kleuren, warmte en geluid. Daar waren de zielen van de mensen die mij zijn voorgegaan. Mijn opa's en oma's en het kind dat ik verloor bij een miskraam. Ik herkende ze niet door ze te zien, maar door hun ziel te voelen. Het was alsof ze me welkom heetten. Dat gevoel van geluk is onbeschrijfelijk, onvoorwaardelijk. Er was geen pijn meer en alles was goed.

Lees ook: Chantal denkt dat er meer is tussen hemel en aarde 'Naast het bed van mijn broer zag ik een wit gewaad staan'

Hoelang ik daar ben geweest, weet ik niet, maar op een gegeven moment kwam ik met een schok terug in mijn eigen lijf. Waar de artsen blij waren dat ik er weer was, ervaarde ik het tegenovergestelde: ik wilde terug. Terug naar waar het zo mooi en fijn was. Met het verlangen om terug te gaan, heb ik nog jarenlang geworsteld. Ondanks mijn mooie leven, met mijn lieve gezin om mij heen, voelde ik vaak de diepe wens om weer terug te keren. Mijn wereld werd kleiner, ik trok me terug. Ik dacht dat anderen mij raar vonden en deelde mijn bijna-doodervaring niet, alleen met mijn naasten. 

Sinds kort deel ik mijn verhaal wel en merk ik juist dat mensen het niet gek vinden. Mijn relatie tot anderen werd beter, omdat ik sinds mijn bijna-doodervaring sensitiever ben geworden voor prikkels en gevoelens van anderen. Gelukkig heb ik geen vriendschappen verloren. Wel heb ik een burn-out gekregen. Dat kwam omdat ik continu kampte met een schuldgevoel richting mijn gezin, omdat ik zelfs voor mijn kinderen niet hier wilde blijven en terug wilde naar dat fijne gevoel dat ik had tijdens mijn bijna-doodervaring. 

Ik heb keihard gewerkt om uit dat dal te komen. Inmiddels help ik anderen als ze vastlopen in hun leven, daar heb ik mijn werk van gemaakt. Mijn leven is rustiger, ik leef van dag tot dag, meer in het moment. Ik voel geen verlangen meer als ik aan de dood denk.'

Benieuwd naar de vier andere mensen die iets onverklaarbaars meemaakten? Je leest de verhalen in &C's februarinummer 'Niet te geloven' dat nú in de winkels ligt, of bestel 'm vast hier online: