Stijn: 'Ik zou nóóit voor een baas kunnen werken. Mijn makerschap moet eruit, ik doe van alles en nog wat: ik ben fotograaf, journalist, presentator en nu ook auteur van mijn eerste boek Als de zon valt. Met een baas boven mijn hoofd voel ik me in een hoekje gedreven. Ik kan wel tegen kritiek, maar ik wil het op mijn manier doen. Vrijheid is alles.

Ik kom uit Twente, daar heerst de tendens: doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. Dat heb ik allesbehalve. Ik draag kledingstukken waarvan je buurvrouw misschien denkt: die is niet goed snik. Ik bleek mijn haar. Draag weleens nagellak. En heel soms een jurk. Vroeger vond ik het belangrijk wat anderen van me vonden. Toen ik op kamers ging in Utrecht verdween dat geleidelijk.

Het begon met een vintage donkerblauwe overjas. Een gigantisch ding. Ik stond in de paskamer en stuurde een foto in de familiegroepsapp. 'Uhm, oké?' reageerden ze. Maar eigenlijk had ik hun bevestiging helemaal niet meer nodig. Het voelde heel bevrijdend, die jas. Bovendien steunt mijn familie me in alles. Niet dat ik als een golden boy behandeld word, maar ze zien me graag gelukkig. En dat ben ik als ik helemaal mezelf ben.

Lees ook: Myrthe (23) heeft zichzelf altijd al leuk gevonden: 'Mensen die dat choquerend vinden, zijn vaak onzeker'

Sinds die blauwe jas draag ik meer 'gekke' dingen omdat ik me zelfverzekerd voel. En als ik zulke items draag, voel ik me nóg beter. Als een sneeuwbaleffect. Als ik soms zeventienjarige jongens met make-up zie, denk ik: had ik vroeger maar zoveel zelfvertrouwen gehad. Wat dat betreft ben ik een laatbloeier.

Voor een artikel heb ik onderzocht of ik body dysmorphic disorder (een psychische aandoening waarbij je een afwijkend beeld hebt van je eigen lichaam, red.) heb omdat ik zo onzeker kon zijn over mijn lichaam. Een psycholoog gaf me een gouden tip: denk na over de functionaliteit van je lichaam. Ik ga vier, vijf keer per week naar de sportschool. Ik kom op mooie plekken, omdat mijn lichaam me daarnaartoe brengt. Sindsdien kijk ik met meer zelfvertrouwen naar mijn lijf en denk ik: fuck it, het leven is te kort om onzeker te zijn. 

Het is 2024 en het wordt tijd dat je van jezelf mag zeggen dat je jezelf fucking hot vindt, zonder dat we dat arrogant vinden. Daar werk ik nog aan. Voor mij is zelfvertrouwen weten wat je wil en wie je bent. Hoog durven inzetten. Mensen denken weleens dat het me allemaal maar komt aanwaaien, maar ik heb vaak een 'nee' gehad in mijn leven. Producenten die niet op mijn serie-idee zaten te wachten. De NOS die mijn sollicitatiebrief  afwees. Maar ik kan heel goed tegen afwijzing, omdat ik in mijn ideeën geloof en weet dat ik er wel kom.

Die verfilming van mijn boek? Gaat er komen. Misschien pas als ik vijftig ben, al denk ik van niet, maar ooit komt het wel. Wat dat betreft heb ik ook zin in ouder worden. Ik heb zin in wat het leven mij gaat geven.'

Benieuwd naar de verhalen van de vier andere Gen-Z'ers die trots zijn op wie ze zijn? Je leest ze in &C's Winterboek dat nu in de winkels ligt, of haal 'm vast hier: