Sophie durft niet naar de sterren te kijken: 'Doodsbang dat de grond onder mijn voeten verdwijnt'

Sophie (32): 'Mijn grote angst is dat ik naar de sterren moet kijken. Ik weet zelf ook hoe gek dat klinkt, maar ik kan er gewoon niks aan doen. De eerste keer dat deze angst mij overviel, herinner ik me nog goed. Ik was een jaar of tien en aan het wachten tot mijn moeder de achterdeur had opengemaakt. Wachtend keek ik naar boven en ik kan me nog de exacte seconde herinneren dat ik dacht: hey, dit vind ik eigenlijk helemaal niet zo leuk. Sindsdien heb ik er altijd last van gehad. Ik kan op z'n langst zo'n vijf seconden naar de sterrenhemel kijken.

Lange tijd heb ik niet geweten waar het vandaan kwam. Ik vond het zo ontzettend gek en kon het helemaal niet plaatsen. Totdat ik laatst de documentaire Jehovah: Van God Los keek op Videoland. Ik ben vroeger zelf ook als Jehovah's getuige opgevoed en door die documentaire kwamen er een heleboel herinneringen terug. Zo werd vroeger tegen mij gezegd dat  Satan rond de aarde slingert. Ik denk dat zo die angst voor het donker en de avond is ontstaan. Als goedgelovig kind dacht ik dat Satan mij vanuit de duistere hemel in de gaten hield en dat hij slechte dingen kon doen. Dat is denk ik in mijn onderbewustzijn geslopen, waardoor ik nu als ik naar de sterren kijk een heel vervelend gevoel krijg.

Lees ook: Yara is bang voor paprika's: 'In mijn hoofd zit een actie-reactie: als ik paprika's zie, ga ik dood'

Het geloof heb ik al een lange tijd achter me gelaten en inmiddels link ik de sterren ook echt niet meer aan Satan, maar het nare gevoel blijft. Als ik naar de sterren kijk, lijkt het bijna alsof ik los op de wereld sta. Het voelt een beetje of ik zo dat oneindige, onbekende heelal ingezogen kan worden. Natuurlijk weet ik dat zoiets niet kan, er bestaat nog altijd zoiets als zwaartekracht, maar dat lijkt mijn lichaam niet te begrijpen. Ik voel mezelf het bangste als ik weet dat ik nergens naartoe kan vluchten, wanneer ik alleen ben of op het platteland sta. Het begint altijd met een nare gedachte en dan krijg ik een draaierig, drukkend gevoel op mijn borst. Een soort voorstadium van paniek. Tot een echte paniekaanval heb ik het gelukkig nog nooit laten komen. Dat voorgevoel in mijn lichaam is echt een trigger voor mij, dan moet ik direct stoppen met kijken en is alles ook direct weer goed. Dan zie ik waar ik ben: veilig op aarde. Mijn worstcasescenario? Dat ik echt alleen ben en helemaal verloren raak, dan ben ik gewoon doodsbang dat de grond onder mijn voeten vandaan verdwijnt. 

Kijken naar de sterren probeer ik dus altijd te vermijden, maar soms is er geen ontkomen aan. Mijn ex was bijvoorbeeld een echte sterrenkijker en groot fan van de astrologie. Hij snapte niet hoe ik zo bang kon zijn voor zoiets moois en probeerde me aan te moedigen om me over mijn angst heen te zetten, zodat ik de 'schoonheid van de sterren echt kon ontdekken'. Ik heb toen denk ik tien seconden gekeken en daarna nooit meer. Na die tien seconden greep ik doodsbang zijn arm beet, bang dat ik zonder anker verloren zou raken. Buiten dat heb ik nooit vervelende aanvaringen gehad vanwege mijn angst. Ik schaam me er ook niet voor en vind het meer een bijzondere fun fact over mij. Als het ter sprake komt levert het altijd leuke, diepgaande gesprekken op. 

Al met al is het denk ik gewoon een mooi eigen stukje van mij. Ik zou dan ook iedereen met een vreemde angst willen aanraden om eens uit te zoeken waar ze vandaan komen. Angsten hebben altijd een oorzaak. Ze zijn niet alleen belemmeringen, maar kunnen je ook heel veel over jezelf vertellen.'