Mary-Claire beklimt de hoogste toppen van de wereld: 'Ik heb mensen vingers, tenen en zelfs het leven zien verliezen'

Mary-Claire (27): 'Het heftigste wat ik tijdens het klimmen heb meegemaakt was een acht dagen lange storm op de Denali in Alaska, de hoogste berg van Noord-Amerika. Ik zat dagenlang in mijn tentje, want ik kon geen kant op. Ik houd wel van een uitdaging, maar dat was mentaal echt een hele kluif. De Denali is de derde meest afgelegen berg ter wereld, waardoor je naar de top een maand onderweg bent, we iedere dag zeven tot tien uur liepen en we volledig zelfvoorzienend waren. Dat is zo bizar, om – samen met een groep medeklimmers – een van de weinige mensen in een gebied te zijn. Alles wat ik nodig had, van pannen tot slaapzak, droeg ik mee in mijn rugzak en op een slee. Toen de storm bleef aanhouden, raakte ons eten op en moesten we terug. Dat was heel zuur. Ik voelde me nog heel sterk en twijfelde er niet aan dat ik het ging halen, dus dat je dan niet door kan vanwege iets dat buiten je macht ligt, dat is lastig om te accepteren. Bovendien kost zo’n expeditie 30.000 euro. Maar ja, de bergen trekken zich niets aan van onze verlangens om de top te bereiken. Ze herinneren ons er juist aan dat we heel klein en kwetsbaar zijn. Liefde op het eerste gezicht De eerste berg die ik beklom was de Großglockner in Oostenrijk. Toen ik in 2019 afstudeerde en aan mijn eerste baan op de OK zou gaan beginnen, wilde ik er nog even tussenuit. Ik had alleen weinig tijd en bakken in de zon is niet zo mijn ding, dus ik besloot een week te gaan klimmen met een groep. Dat was geweldig. Ik vond - en vind het nog steeds - zo fijn om in de bergen te zijn en een duidelijk doel te hebben. Je test jezelf zowel mentaal als fysiek, en dat alles met een leuke groep mensen om je heen. Ik was meteen besmet met het klimvirus, zo erg zelfs dat ik op terugweg naar beneden alweer nieuwe plannen aan het maken was. Een van de gidsen die mee was vertelde me dat ik talent had en eens moest kijken naar hogere toppen, dus dat deed ik. Na even googlen kwam ik de Explorer's Grand Slam tegen. Dat is natuurlijk niet zomaar iets, dus ik heb eerst goed uitgezocht of het haalbaar was en hoeveel het ging kosten. Uiteindelijk besloot ik: dit ga ik doen. Lees ook: Pieter ging naar de tandarts en eindigde met een koeienhartklep: 'Het begon met vermoeidheid'

De eerste Nederlandse vrouw De Explorer's Grand Slam houdt in dat je de Seven Summits, de hoogste top van elk continent, dat varieert van 5.500 tot 7.000 meter, beklimt en naar de Noord- en Zuidpool skiet. Er zijn maar twee Nederlanders die dat ooit hebben gedaan en dat waren twee mannen, dus het is mijn doel om de eerste Nederlandse vrouw te worden. Het lastige is dat ik niet de mogelijkheid heb om dit allemaal te financieren. Sommige toppen kun je al voor 5.000 euro beklimmen, die kan ik zelf betalen. Maar een expeditie naar Antarctica kost bijna een ton. Een ongelofelijk bedrag. Toch bracht dat me niet van mijn plan. Vanaf dat moment ging ik keihard sparen. Ik woon goedkoop en hou mijn kosten zo laag mogelijk, zodat elke euro die ik verdien, naar de bergen kan. Voor de laatste, duurdere expedities heb ik financiële sponsoren nodig, maar in de hoop dat ik die gaandeweg wel zou verzamelen ben ik gewoon begonnen. De goedkoopste drie toppen - de Kilimanjaro in Tanzania, Elbrus in Rusland en Kosciuszko in Australië - heb ik inmiddels beklommen. Tegen de tijd dat ik aan de vierde begon, de Aconcagua in Argentinië, had ik inderdaad een aantal sponsoren. Gelukkig maar, want daar was 15.000 euro voor nodig. Van veel sponsoren krijg ik klimspullen als jassen en tassen, andere sponsoren doen een financiële bijdrage. In ruil daarvoor staan hun logo's op mijn topvlag, geef ik lezingen en speelt social media een belangrijke rol. Ik moet het ook hebben van bedrijven die denken: goh, wat een gaaf project, we willen haar steunen om de eerste Nederlandse vrouw te worden. Flinke tegenslagen Op de Aconcagua haalde ik voor de eerste keer een top niet. Ook daar hebben we drie dagen vastgezeten op 6.000 meter hoogte, waarna we moesten terugkeren vanwege de weersomstandigheden. Daarna kwam nummer vijf, Denali, waar dus hetzelfde gebeurde. Dat zijn de pittigste momenten. Voorheen kon ik me opvreten om het feit dat ik dan zoveel moeite en geld had 'verspild', maar tegenwoordig kijk ik er niet meer zo naar. Natuurlijk beklim je een berg om de top te bereiken, maar, hoe stom het ook klinkt, het gaat ook om de ervaring. Als je enkel op die top focust maak je jezelf gek, en dat is niet het einddoel. Het einddoel is veilig terugkomen. Ik heb al meerdere mensen tenen en vingers zien verliezen vanwege frostbite, omdat ze tegen de adviezen in toch doorgingen, en zelfs al iemand zien overlijden. Dat was ook op de Denali. Een echtpaar ging, ondanks de storm, toch omhoog en kreeg last van hoogteziekte. Bij een van hen ontstond een longoedeem, een vochtophoping in de longen, maar zij kon nog net gered worden. Bij haar man hoopte het vocht zich op in zijn hersenen, waarna zijn hersenstam verdrukt werd. Hij overleed ter plekke en moest door het reddingsteam van de berg afgehaald worden. Zo zie je maar hoe gevaarlijk het kan zijn. Toch ben ik nooit bang. Ik zou niet in de bergen willen overlijden, maar ik weet wat de risico’s zijn en ik bereid elke expeditie tot in de puntjes voor. Daar ben ik een halfjaar tot een jaar van tevoren mee bezig. Ik heb goede materialen, ik weet technisch gezien precies wat er moet gebeuren en ik maak geen onverstandige keuzes. Natuurlijk kunnen er altijd onverwachte dingen gebeuren, maar hoe stoïcijns het misschien ook klinkt, die kunnen altijd gebeuren. Bovendien geven dit soort extreme projecten een soort hele verslavende kick. Hoe afgelegen je bent, hoe erg bikkelen het soms is, de uitzichten die je hebt en hoe je het toch met z’n allen doet - ja, dat is uniek. Ik snap dat anderen zich het niet kunnen voorstellen, maar ik vind het zo ontzettend gaaf. Daardoor voel ik dat ik leef. Lees ook: Carmen werd geterroriseerd door haar buurvrouw: 'Als ik door mijn kijkgaatje keek, stond zij daar al te kijken' Koste wat kost Om mijn doel toch te behalen, ga ik de Aconcagua en de Denali volgend jaar opnieuw beklimmen. Eigenlijk zou ik aankomende januari ook al naar Antarctica gaan, maar het is me niet gelukt om het geld bij elkaar te krijgen. Dat komt, samen met de Noordpool en Mount Everest, hopelijk in 2025. Maar ja, die twee kosten bij elkaar ook dik anderhalve ton, dus dat kan zomaar later worden. Het blijven bizarre bedragen, en dat is ook de reden dat zo weinig mensen het halen. Maar ik geef niet op. Het gaat me niet eens per se om dat ik het ben, er moet gewoon een Nederlandse vrouw in dat rijtje. Dat zou toch vet zijn?' Op de hoogte blijven van Mary Claires expedities? Je kunt haar volgen via Instagram. Ook kun je bijdragen aan haar doel via haar GoFundMe of mail haar via mc.sevensummits@gmail.com.