Samantha deed een zelfmoordpoging: 'Ik lag vijf dagen in een kunstmatige coma'

TW: dit verhaal bevat details over suïcide.

Samantha (29): 'Mijn depressie begon in mijn tienerjaren, volgens mij was ik een jaar of veertien. Ik voelde mezelf constant boos, verdrietig, eenzaam en onbegrepen. Zelfs als ik op een feestje was en werd omringd door mensen voelde ik me alleen. Dan keerde ik compleet in mezelf zonder dat anderen het doorhadden. Over mijn gevoelens praten deed ik niet. Naast dat ik het gevoel had dat mensen mijn pijn niet begrepen, schaamde ik me er ook voor. Waarom was ik niet gelukkig? Het was makkelijker om de schone schijn op te houden en een masker op te zetten. Ik denk dat mijn vrienden en familie in het begin niet door hadden dat het zo slecht met mij ging. Ik had immers altijd een lach op mijn gezicht en was de eerste die aanbood iets gezelligs te gaan doen.

Lees ook: Lisa's dochter heeft nierkanker: 'Ze dachten eerst aan blindedarmontsteking'

Jarenlang liep ik rond met depressieve gevoelens en steeds vaker maakte ik slechte keuzes. Ik blowde veel met oudere vrienden, haalde slechte cijfers op school. Op mijn 21e bereikte ik een dieptepunt. Ik ontwikkelde een conversiestoornis, wat inhoudt dat psychische problemen - denk aan stress, angst of depressie - zich uitten in lichamelijke symptomen als verlammingen, krachtverlies, abnormale bewegingen, schokken en trillingen. Het lastige van zo’n stoornis is dat er sprake lijkt te zijn van neurologische problemen, maar er geen lichamelijke oorzaak te vinden is. Zelf had ik ook last van verlammingen, maar ik schrok pas echt toen ik op een dag wakker werd in mijn eigen urine, terwijl ik niet meer kon bewegen.

Ik was doodsbang en begreep niet wat er aan de hand was. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis en daar heeft de neuroloog mij een tijd gehouden voor onderzoeken. Ik kon nog steeds moeilijk bewegen en belandde in een rolstoel. Kort daarna werd ik overgeplaatst naar een instelling waar ik dag en nacht trainde om op krukken te leren lopen. Toch kreeg ik hier niet de juiste hulp, want bij een conversiestoornis is het belangrijk dat je óók de onderliggende psychische factoren aanpakt. Uiteindelijk ben ik overgeplaatst naar een andere instelling waar ik wel de juiste hulp kreeg. Na een aantal weken werd ik ontslagen. Het ging zo goed met mij dat er geen reden was om mij daar langer te houden.

Na mijn ontslag ben ik op mezelf gaan wonen, maar mijn depressie bleef me achtervolgen. Ik had geen lichamelijke klachten meer, maar wel mentale klachten. Daarvan leek ik nooit volledig te herstellen. Vooral toen een goede vriendin overleed aan de gevolgen van een depressie had ik het zwaar. Ik zocht toevlucht in alcohol, sloot mezelf af van de wereld en lag het liefst in bed met de gordijnen dicht en de verwarming aan, zelfs als het hoogzomer was. Ondertussen ontwikkelde ik een nieuwe angst: ik durfde niet meer zonder telefoon de straat op. Elke keer werd ik overvallen door angst en moest ik iemand bellen om mee te kletsen. Geen idee waarom, misschien wilde ik niet geconfronteerd worden met mijn eigen gedachtes. Ik zocht hulp bij een psycholoog, maar kort daarna moest ik mijn woning uit en verhuizen naar een andere stad.

Lees ook: Rikkie werd Miss Nederland én beladen onder negativiteit: 'Ik dacht dat we als maatschappij verder waren'

Kort na de verhuizing kreeg ik hulp van een hulpverlener die me regelmatig uitnodigde om de deur uit te gaan, samen boodschappen te doen of langswam voor een kopje thee. Superfijn, maar zelfs met die steun bleef mijn innerlijke strijd aanhouden. De depressie liet me niet los, het voelde alsof ik vastzat in een eindeloze spiraal van negatieve gedachten en gevoelens. Soms had ik dagen waarop het leek alsof het iets beter ging, maar die momenten werden steeds zeldzamer.

Het moment dat het compleet misging was toen ik met mijn laatste beetje geld opnieuw rijlessen ging nemen. Een slecht idee: mijn rijbewijs halen ging moeizaam en daardoor voelde ik mezelf een complete mislukking. Tijdens het examen deed ik mezelf een donkere belofte: als ik niet zou slagen, was het einde verhaal. Nu besef ik dat dat heel egoïstisch was, maar toen dacht ik daar totaal niet over na. Het gevoel dat ik een mislukking was overheerste. Het leek alsof iedereen alles kon bereiken en ik niet eens mijn rijbewijs kon halen. Zoals je kunt raden, zakte ik voor mijn rijexamen, en dat voelde als een dieptepunt.

Toen ik thuiskwam, zette ik mijn telefoon uit en opende ik mijn grote medicijnkast, waar ik alle drank pakte die ik kon vinden. Ik herinner me vaag iets over een fles port en het schrijven van een afscheidsbrief. Tot op de dag van vandaag heb ik die afscheidsbrieven nooit meer gezien, en eerlijk gezegd weet ik niet eens zeker of ik ze ooit nog wil lezen. Enkele uren later - volgens mij was het tussen de acht en twaalf uur - werd ik gevonden. Eigenlijk was dat precies wat ik wilde: ik was moe, uitgeput van het dragen van een masker en van de stress die ik mezelf had opgelegd. Na de poging heb ik vijf dagen in een kunstmatige coma gelegen. Ik verbleef nog een paar dagen in het ziekenhuis, maar toen ik weer een beetje 'mezelf' was, werd ik zonder verdere hulp naar huis gestuurd. Eenmaal thuis werd ik overvallen door schaamte. Ik schaamde mezelf voor mijn acties en de pijn die ik anderen had aangedaan. Tegelijkertijd was dit het keerpunt. Ik besefte dat ik het roer moest omgooien. Nog geen half jaar na mijn zelfmoordpoging verhuisde ik naar Curaçao waar ik een frisse start kon maken en een nieuw leven kon opbouwen. Ik heb nog steeds gesprekken met een psycholoog, maar ik kan zeggen dat het goed met me gaat.

Lees ook: Ryan werd vader op zijn zestiende: 'Ik dacht: loop ik weg of ga ik ervoor?'

Natuurlijk heb ik soms mindere dagen, maar ik weet zeker dat die donkere periodes uit het verleden nooit meer terugkomen. Ik wil nooit meer zo diep zakken als toen. Nu weet ik dat om hulp vragen geen zwakte is, maar dat het moed en kracht toont. Ik hoop dat mijn verhaal anderen kan inspireren om steun te zoeken en te weten dat er altijd mensen zijn die om je geven. Acht jaar geleden had ik nooit verwacht dat ik nu in een warm land zou wonen met zoveel lieve mensen om me heen. Ik wil door dit verhaal te delen niemand die hier ooit bij betrokken is geweest, kwetsen of pijn doen. Ik wil alleen voorkomen dat anderen dezelfde fouten maken als ik. Mijn verhaal is een herinnering dat we niet alleen hoeven te vechten. Als iemand dit leest en zich minder eenzaam voelt of de moed vindt om hulp te vragen, dan is mijn doel bereikt. Je staat nooit alleen in je strijd.'

Denk je aan zelfdoding? Neem contact op met Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Bel 113 of 0800-0113 (gratis) of chat anoniem op de website via 113.nl. Stichting 113 Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag bereikbaar, 7 dagen per week. Ook kun je 113's online training volgen om effectief te communiceren over dit gevoelige onderwerp.