Sexy Time - De hemelse date #1: 'Mijn adem stokt'

Erik grist de menukaart uit de handen van de vrolijke serveerster en ik zie haar ons onderzoekend aankijken. Ik kan in haar ogen lezen dat ze zich afvraagt wat wij van elkaar zijn. We zijn totaal tegenovergesteld en steeds vaker vraag ik me af wat mij ooit zo aangetrokken heeft in deze man. Ja, hij kan lief zijn, maar is vaker maar een botte zak. Vanbinnen wil ik het uitschreeuwen: IK BEN ER KLAAR MEE!!! Maar hoe zeg je dat? Zonder de ander te kwetsen? En wanneer begin je zo'n gesprek?

Ik kijk Erik vanonder mijn beslagen bril aan. Iedere vrijdagavond hebben wij onze date night, op aanraden van onze relatietherapeut. Het was deze week mijn beurt om een restaurant te kiezen, en laat ik nou te druk zijn geweest met werk en dit leuke Italiaanse tentje op de gok hebben uitgezocht. Ik ben blij verrast met mijn keuze, maar merk aan alles dat hij zich totaal misplaatst vindt in dit pittoreske establishment.

'Roberto's', zeg ik zacht en tuur naar de wijnkaart. Een glas of een hele fles? Het blijft een belangrijk vraagstuk.

'Gadverdamme, inktvis.'

Hij kijkt alsof hij stront ruikt en ik voel mijn plaatsvervangende schaamte opkomen. Hopelijk heeft niemand hem gehoord, ook al weet ik dat ie expres sommige dingen net te hard zegt om een reactie uit te lokken. Waarom durf ik niet gewoon te zeggen dat ik klaar met hem ben? Ik baal van mijn zwakte en zucht.

Erik bestelt zijn bier en ik ga voor een fles Chardonnay.

'Weet je het al?'

Ik schrik van zijn vraag en kies het eerste de beste voorgerecht.

'De inktvis.'

Hij kijkt verbaast, trekt zijn wenkbrauw op en zucht.

'Ik neem wel de carpaccio. En als hoofdgerecht de…'

Zijn woorden vervliegen in de ruimte op het moment dat er gehaast een man binnentreed. Hij hijgt een beetje en haalt een hand door zijn haren. De deur sluit met een klap en ik veer op. Mijn adem stokt. Hij stapt krachtig, en tegelijkertijd sierlijk, tussen de tafels door naar een tafeltje helemaal achterin.

Zijn warme geur vult mijn neus en mijn maag begint spontaan te knorren van de honger. Ik staar hem na en ben van de kaart, wat mij zover ik me kan heugen nog nooit is overkomen. Alsof zijn aanwezigheid mij tot leven wekt, en hij me, ik zijnde een uitgedroogde, verwelkte bloem, weer zonet heeft bewaterd.

Het voelt instant vochtig tussen mijn benen en een zachte kietel doet me schuiven op mijn stoel. Ik ben onrustig en compleet geïntrigeerd door hetgeen hier staat te gebeuren. Dit is het gevoel dat ik bij Erik hoor te hebben. Bij mijn eigen vriend. Dit is wat ik mis, net als zoveel andere dingen.

Angstig maak ik de balans op dat ik dit gevoel, dit eerste gevoel, hoe klein ook, nooit bij Erik heb ervaren. Dat eerste verlangen. Die eerste volledige overrompeling op het moment dat je elkaar ziet. De val. De wankeling. De honger van je lijf en het verlangen naar meer, zoveel meer. De belofte van iets nieuws. Van de nieuwe hoofdrolspeler in je leven. De nieuwe eigenaar van je hart.

'Zullen we ruilen van plek? Het tocht een beetje in mijn nek en jij hebt een col aan.'

Erik kijkt me geïrriteerd aan, maar doet wat ik vraag. Zo schichtig als ik ben om hem de waarheid te vertellen over de stand van onze relatie, zo resoluut en doelgericht ben ik in het krijgen van het beste zicht op de vreemdeling, die direct mijn interesse heeft gewekt. Dit doe ik dus. Afleiding zoeken van het daadwerkelijke probleem om deze op miraculeuze wijze te doen verdwijnen.

Ik glimlach. Ik kom deze avond wel door. De wijn smaakt heerlijk en het gezelschap van Erik wordt beter verteerbaar nu ik een vreselijk interessant wezen heb om gade te slaan. Ik recht mijn rug en frunnik aan mijn haren.

'Au.'

Een onverwachte elleboog in mijn zij doet me gillen en ik kijk een vrouw na, die met lange, golvende, donkere manen voorbij paradeert en duidelijk opgefokt tegenover de vreemdeling plaatsneemt. Ik zet me schrap.

'Nou, vertel het maar. Waarom moest je me perse vanavond nog zien?'

Ze is duidelijk not amused en ik zit op het puntje van mijn stoel.

'Moment.'

De goddelijke vreemdeling staat op en stapt resoluut mijn kant op.

De opwinding schiet door mijn lijf en ik zou zweren dat ik niet meer weet hoe te ademen. Ik ruik hem, hij nadert, ik smacht naar hem, en op het moment dat hij tot stilstand komt bij ons tafeltje glijd ik nog net niet van mijn stoel af.

Wordt vervolgd.