Charlotte heeft een smashroom: 'Je kunt honderd uur praten over je shit, soms wil je gewoon iets slopen'

Charlotte (42): 'Badkamertegels zijn heerlijk om kapot te maken, omdat je daar ook iets op kunt schrijven. Zoals de naam van je ex, of een gevoel van 'niet goed genoeg'. Verder staat de ruimte vol met borden, glazen, vazen en apparaten zoals printers, tv's, toetsenborden. Net waar ik aan kan komen of wat ik bij het grofvuil tegenkom. Mijn eerste keer in die ruimte heb ik zeker tien minuten met een schoteltje in mijn hand gestaan. 'Oké, nu ga ik écht gooien.' Maar steeds was er een gedachte die me tegenhield. Toch best zonde. Wat sta ik hier nou te doen? Ik moet het straks ook weer allemaal opruimen. Heb je eenmaal dat eerste schoteltje kapotgegooid, dan merk je: zo, dít voelt lekker.

Nadat mijn ex en ik uit elkaar gingen, nu ruim zeven jaar geleden, zat ik ineens alleen thuis met twee kleine kinderen. Soms stond ik met een ontbijtbord in mijn hand en was ik zo gefrustreerd dat ik het wel op de grond kapot wilde smijten. Dat deed ik natuurlijk niet: ik had kinderen om aan te denken. Maar intussen bleven die woede en frustratie wel vastzitten in mijn lijf. 'Probeer eens Krav Maga,' zei een vriend van me, 'een Israëlische verdedigingskunst.' Ik keek een filmpje en dacht in eerste instantie: hell no. Maar na een proefles schreef ik me meteen in, omdat ik merkte dat ik op de mat wel die opgefokte energie kwijt kon.

Ik ben opgeleid als hulpverlener: tot ik Krav Maga ontdekte was alles wat ik deed vooral gericht op praten. Maar we zijn niet alleen ons hoofd, maar ook ons lijf. Je kunt honderd uur praten over je shit, soms wil je gewoon iets slopen. Uiteindelijk ben ik daarom op zoek gegaan naar een ruimte om een eigen smashroom te realiseren. Dat had ik ooit eens op tv gezien en leek me toen al heerlijk. Een plek om dingen te doen die ik in het dagelijks leven nooit zou doen: gooien, smijten, rammen, schreeuwen, en dat allemaal zonder consequenties. Mij heeft het heel veel gebracht.

Vroeger was ik een pleaser. Ik wilde anderen vooral niet tot last zijn en leuk en aardig gevonden worden. 'Word nou eens boos,' zei mijn moeder weleens tegen me, maar ik werd altijd alleen maar verdrietig als ik teleurgesteld was. Zocht het bij mezelf: wat heb ik verkeerd gedaan? Maar soms zijn andere mensen gewoon naar. Daar mag ik nu van mezelf best boos om worden. Niet dat ik vechtend in de supermarkt sta als iemand voordringt, maar ik durf wel voor mezelf op te komen. Mijn grenzen bewaken heb ik geleerd bij Krav Maga. Tegenstanders pakken je vast, grijpen je keel beet of gooien je op de grond. Wat doe ik dan? Bevries ik of vecht ik terug?

In de smashroom draait het meer om ruimte durven innemen, niet bang zijn voor je eigen kracht. Voorheen dacht ik: wat als ik erin blijf hangen als ik woede toelaat? Vooral vrouwen hebben daar last van, merk ik in mijn werk als doorbraakcoach. Alsof ze na zo'n sloopsessie als een kolkende tornado naar buiten gaan en elk bushokje in elkaar willen timmeren. Maar het werkt juist andersom. In een gecontroleerde omgeving alles eruit rammen, zorgt ervoor dat je frustratiespiegel in het dagelijks leven gelijkmatiger blijft. Het heeft m'n leven een stuk aangenamer gemaakt. Dat gun ik iedereen.'