Kenneth (35): 'Ik kan me goed voorstellen dat mensen even moeten nadenken of ze mantelzorger willen worden van hun partner. De zorg voor een ander kan veel druk op je relatie leggen. Maar voor mij was het een no-brainer. Ik voelde aan alles dat onze relatie sterk genoeg was om dit aan te kunnen.

Angelique en ik leerden elkaar achttien jaar geleden kennen. We deden dezelfde opleiding. Liefde op het eerste gezicht was het zeker niet. Angelique vond mij irritant. Ik vond haar een beetje saai. Maar toen we op een schoolkamp in gesprek raakten, bleek het toch goed te klikken. Voor ik het wist, sprong de vonk over. Elke ochtend haalde ik haar thuis op om samen naar school te reizen. Dat ik daarvoor twee bussen extra moest pakken, maakte me niets uit.

We gingen samenwonen, kochten een huis en hadden het steeds vaker over onze kinderwens. Maar zes jaar geleden veranderde ons leven drastisch toen Angelique flauwviel en ongelukkig terechtkwam. De hersenschudding die ze daarbij opliep, is nooit helemaal overgegaan. Niet-aangeboren hersenletsel was vanaf dat moment een feit. 

Lees ook: In negen jaar tijd zag Shana haar Indiase vriend maar drie keer in het echt: 'Veel mensen waren sceptisch'

Later kwam daar ook een neurologische stoornis bij, waardoor ze zich niet goed kan bewegen en last heeft van slaapverlammingen. Dit betekent dat ze kracht verliest en dat de verbindingen naar haar hersenen niet goed werken. Ze moest stoppen met werken, loopt achter een rollator en er staat een scootmobiel voor de deur. Veertig uur in de week werk ik als docent en daarnaast zorg ik voor Angelique. Ik doe de was, de boodschappen, maak schoon en kook alle maaltijden. Ook help ik Angelique deels met haar persoonlijke verzorging en ga ik mee naar afspraken. 

Een relatie is geven en nemen, maar wanneer je mantelzorger bent, verdwijnt dat evenwicht. Bij alles wat ik doe, denk ik in eerste instantie aan Angelique. Als ik een avond de deur uit ga, zorg ik dat er iets geregeld is voor het avondeten. En soms lig ik nét lekker in bed als Angelique toch nog een glas water wil. Dat kan best zwaar zijn. Zeker op dagen dat ik moe of gestrest ben, kan dat me aanvliegen. Maar uiteindelijk doe ik het met liefde. Ik zie het niet als een offer, maar als iets vanzelfsprekends. Angelique zou hetzelfde voor mij doen en bovendien geeft zij mij ook heel veel, maar dan op andere vlakken.

In zekere zin heeft de mantelzorg onze liefde nog sterker en dieper gemaakt, omdat de situatie ons dwingt om overal over te praten. Ook over dingen die verdrietig, moeilijk, gênant of pijnlijk zijn. Dat heeft ervoor gezorgd dat we in de afgelopen jaren nog meer naar elkaar zijn toe gegroeid. Als Angelique en ik vroeger aan de toekomst dachten, hoorde daar bijna automatisch een kind bij. Maar inmiddels voelen we allebei heel sterk: het is goed zo, wij samen. Het zorgen is een belangrijk onderdeel van onze relatie, maar ik voel me in de eerste plaats vooral Angeliques geliefde. Als ik thuiskom uit mijn werk, ben ik eerst gewoon blij om háár te zien. Pas daarna kijk ik of ik nog iets kan doen.'

Benieuwd naar de vier andere mensen met een liefdesverhaal dat alle grenzen doorbreekt? Je leest ze in &C's maartnummer 'Liefde zonder grenzen' dat nu in de winkels ligt, of haal 'm hier online: