Sandy (44): 'Het was ochtend, de kinderen waren net naar school. Ik zat op de bank in de woonkamer toen ze verscheen: mijn oma, die al in 1997 overleed. Ik voelde haar aanwezigheid om me heen, het was geen visuele verschijning. Ik had nog nooit zoiets meegemaakt, contact met een overledene. Het was niet gek geweest als ik erg was geschrokken of angst had gevoeld, maar dat was niet zo. Omdat het mijn oma was, voelde het gelijk goed. Als het de geest van een wildvreemde was, was ik waarschijnlijk wel geschrokken. Nu voelde ik juist liefde, warmte en rust. 

Ze vertelde me dat ik niet bang hoefde te zijn. Het is niet zo dat haar stem door de kamer galmde, ik zou het omschrijven als vanbinnen voelen dat het je verteld wordt. Plots voelde ik ook verdriet. Het was me duidelijk dat dit niet mijn eigen verdriet was, maar dat van mijn oma. Zij verloor haar man op jonge leeftijd en stond er toen met vijf kinderen alleen voor. Dat wist ik wel, maar ze kwam altijd over als een gesloten vrouw en ik begreep nooit goed waarom ze zo was. Nu snapte ik ineens hoeveel pijn ze in haar leven heeft gehad, omdat ik die pijn nu zelf in mijn lijf voelde.

Ook liet ze me het verdriet van mijn moeder voelen, die nog maar een peuter was toen haar vader overleed. Ze begreep niet waarom hij niet meer thuiskwam. Mijn moeder heeft me nooit verteld hoe dit voor haar was. Het was alsof alle puzzelstukjes op hun plek vielen. Ik zag een generatiepatroon. Na het overlijden van mijn opa kon mijn oma niet meer over hem praten. Ze sloot haar hart en raakte verbitterd. Voor mijn moeder was dit een groot gemis. De onbesproken trauma's uit haar jeugd maakten haar heel beschermend naar mij toe. Ik vond haar claimerig en dat heeft voor veel strijd tussen ons gezorgd. Die strijd was er ook tussen mij en mijn eigen dochter. Er waren altijd spanningen, terwijl ik dat met mijn zoon veel minder heb. 

Lees ook: Een stem vertelde Kelly dat ze kanker had: 'Verder onderzoek vonden de artsen niet nodig'

Nu werd me duidelijk dat die spanningen voortkwamen uit pijn van lang geleden. Pijn die niet van mij is. Hoewel deze ervaring me enorm veel compassie voor mijn oma en moeder liet voelen, voelde ik ook sterk dat het klaar moest zijn met de trauma's uit het verleden. Toen mijn oma afscheid van me nam, voelde het alsof ze me een knuffel gaf. Nadat ze weg was, voelde ik me heel rustig en licht. Alsof er een zwaarte van me af was gevallen.

Een dag later had ik mijn moeder aan de telefoon en dat was voor het eerst in jaren weer eens een goed gesprek. Ik vertelde haar dat ik contact met oma had gehad. Ze vond het mooi, maar ook onwerkelijk en ik merkte dat ze het niet helemaal begreep. Dat maakte niet uit. Ik merkte dat er iets was veranderd in de manier hoe we tegen elkaar spraken. Ik voelde geen wrok meer, ik had haar vergeven. Ook in het contact met mijn dochter voelde ik verandering, de spanningen waren weg. 

Inmiddels zijn beide relaties aanzienlijk verbeterd en ben ik ervan overtuigd dat mijn oma contact met mij heeft gezocht om via mij de vrouwenlijn te helen. De ervaring heeft me ook geleid naar mijn roeping: ik begeleid nu anderen in hun helingsproces.'

Benieuwd naar de vier andere mensen die iets onverklaarbaars meemaakten? Je leest de verhalen in &C's februarinummer 'Niet te geloven' dat nú in de winkels ligt, of bestel 'm vast hier online: