Rosanna (34): 'Ik heb mijn carrière op een lager pitje gezet om bij de kinderen te kunnen zijn, en tóch noem ik mezelf absoluut feminist. Ik wilde in deze levensfase van de kinderen zo veel mogelijk bij ze zijn. Mijn man Milan – ook feminist – dacht hier hetzelfde over. We vinden het fijn dat de jongens veel tijd met een ouder doorbrengen, in plaats van met iemand van de BSO of een oppas. Het ging bij ons niet automatisch, zo van: hij zorgt voor brood op de plank, ik blijf thuis met de kids. We hebben er goed over nagedacht en het was een weloverwogen keuze.

Ik ben in deze fase van mijn leven niet zo ambitieus. Ik vind carrière maken wel leuk, maar niet heel belangrijk. Gelukkig verdien ik met mijn socialmediakanalen geld, waardoor ik niet financieel afhankelijk ben van mijn man. Ik doe alleen samenwerkingen die ik echt leuk vind en die goed bij me passen. Ik besef dat dat een luxepositie is. Verder is moeder-zijn mijn fulltimebaan.

Ik weet dat er veel kritiek is op huismoeders die zich feminist noemen, ik zie het regelmatig bij andere huismoeders op Instagram en ik voel het oordeel vanuit sommige feministen. Vrouwen zouden hun ambities moeten nastreven, hun volledige potentieel moeten ontdekken, zich moeten ontplooien en absoluut niet financieel afhankelijk mogen zijn. Maar er is geen handboek met regels waaraan een feminist moet voldoen. Feminisme staat voor gelijkwaardige behandeling van mannen en vrouwen, niet dat we in het huishouden evenveel taken moeten afvinken. Of evenveel thuis moeten zijn met de kinderen. Zolang het in overleg gaat en een vrouw zelf de keuze maakt, vind ik dat we vrouwen – huismoeder, parttime werkend, fulltime werkend – moeten supporten en ze niet moeten afvallen op hun keuze. Dát vind ik pas feministisch.

In 2021 startte ik een modelabel op, een uit de hand gelopen hobby die opeens potentie had. Maar ik koos ervoor ermee te stoppen omdat de oudste naar de basisschool ging. Ik wilde er voor hem zijn. Mijn omgeving vond dat een gemiste kans, sommigen misschien zelfs niet-feministisch, maar ik vond het een wijs besluit. Lang heb ik een oordeel van de buitenwereld gevoeld. Ik wilde aan iedereen laten zien dat ik heus nog wel werk en niet alleen maar 'thuiszit'. Ik ervoer een interne strijd in de eerste jaren van het moederschap en dacht: kan dit wel? Ik moet laten zien dat ik carrière maak. Inmiddels heb ik voor mezelf geaccepteerd dat ik niet de vrouw ben die alle ballen hoog wil houden.

Ik sta honderd procent achter gelijke kansen, maar niet iedereen wil dat op dezelfde manier. Ik ben niet lui. Ik heb niet gefaald. Ik doe wat goed voelt. En hoef me daar niet voor te schamen. Het maakt me niet minder feminist dat ik niet achter een glansrijke carrière aanga. Het boek Alle moeders werken al heeft me geholpen er zo over te denken. Ik ben geen activist, spreek me er op mijn social media weinig over uit en sta niet op de barricades. Soms bewust, omdat ik bang ben voor de reacties. En omdat ik het belangrijker vind er actief mee bezig te zijn in mijn persoonlijke leven. Door er met vrienden over te praten en mijn twee jongens feministisch op te voeden. Dat is misschien wel onze belangrijkste taak binnen het feminisme: to educate our sons.'