Gaite Jansen verfde haar blauw voor film Bo: 'Voortaan denk ik wel twee keer na'

In de film volgen we de wispelturige Bo, die naar Georgië vertrekt om het graf van haar vader – een bekende trompettist – te bezoeken. Daar aangekomen loopt ze zijn vroegere jeugdvriend Levan tegen het lijf. Op zoek naar een beter begrip van haar vader besluit ze met Levan mee te liften en ondanks het grote leeftijdsverschil, geeft het koppel langzaam maar zeker toe aan de liefde die ze voor elkaar voelen. Uiteindelijk wordt het vertrouwen zo groot dat ze zelfs hun donkerste geheimen met elkaar delen. Duidelijk, er zit dus een plottwist aan te komen. De film gaat pas vanavond in première, maar wij willen alvast meer weten. Dat snap je. Gaite, wat voor iemand is Bo eigenlijk? 'Bo is iemand die nog heel veel niet ingeloste vragen heeft. Daardoor heeft ze best wel wat emoties die ze niet goed kan plaatsen, omdat ze niet weet waar ze vandaan komen. Het is een jonge vrouw die met veel opgekropte woede en verdriet rondloopt, en daardoor heel eigenzinnig is. Ze heeft zichzelf groot moeten brengen.' Lees ook: Joy Delima over serie Rampvlucht: 'Opnemen op de plek van het trauma was intens' Herken je jezelf in haar? 'Niet per se. Ik heb niet het gevoel dat we heel erg op elkaar lijken, behalve dat ik haar natuurlijk speel. En ik heb altijd wel het idee dat als je een personage speelt, dat alleen kan omdat er ook iets van jezelf in zit. Er is dan toch iets in het script dat me heel erg aanspreekt. Het gaat er daarbij niet per se om dat ik erop lijk, maar dat ik het wil begrijpen. Ik moet altijd zoiets voelen in een rol.' Bo wordt verliefd op de jeugdvriend van haar vader, met wie ze uiteindelijk haar 'donkerste geheimen' deelt. Waar moeten we dan aan denken? 'Deze twee mensen openen zich steeds meer naar elkaar, dus je leert hen steeds beter kennen. Ze blijken allebei veel meer bagage mee te dragen dan dat je op het eerste gezicht aan ziet komen. En ze hebben dus allebei wel een donkere achtergrond. Meer kan ik er niet echt over zeggen, haha.' Goed dan. Iets anders: je hebt je haar blauw moeten verven voor deze rol. 'Eerst wilden ze eigenlijk zwart haar met een pony, maar dat vond ik zelf niet zo'n goed idee. Bo is al best wel woedend, dus ik dacht dat het juist leuk zou zijn om te gaan tegenkleuren. Dat gekleurde haar komt dus uit mijn eigen koker, en met het make-upteam en de regisseur, Joost, hebben we daarbinnen naar opties gezocht. Ik ben daar dan heel enthousiast over en denk later pas: kut, nu moet het ook. Wat in dit geval ook wel grappig was, is dat op het moment dat ik mijn haar blauw had geverfd en de kapper uitliep, er een volle lockdown aan werd gekondigd. Dat was aan het begin van de pandemie. Vervolgens heb ik die hele eerste lockdown met blauw haar rondgelopen, want alle kappers waren dicht. Na deze film denk ik dus wel even twee keer na voordat ik nog een keer zoiets doe.' Voor de film 170 Hz werkte je ook al met regisseur Joost van Ginkel samen én werd je genomineerd voor een Gouden Kalf. Gaat dat een traditie worden?  'Dat zou leuk zijn, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik het niet verwacht. Ik vind dat er heel goede films uit zijn gekomen dit jaar. En het Kalf is natuurlijk genderneutraal geworden, dus dan heb je al de helft minder nominaties.' Ben je gedurende het jaar eigenlijk bezig met of je zo'n prijs gaat winnen? 'Nee, dat is iets wat er echt bij komt. Het is een heel feestelijke aangelegenheid en een heel mooie prijs om voor genomineerd te worden of te winnen, maar wat ik vooral merk nu ik dit een aantal jaar doe, is dat het heel willekeurig is wat een succes wordt. Daar is echt geen pijl op te trekken. Met die prijzen ben ik dus niet echt bezig. Alles mag gevierd worden.' 

Vorig jaar kwam ook je eerste eigen geregisseerde film uit, Beast. Is dat iets wat je vaker wil gaan doen, regisseren? 'Heel graag. Ik vond dat echt heel leuk om te doen. Ik moet nog even kijken wanneer de tijd juist is en waar ik geld vandaan kan toveren, maar ik ben wel aan het schrijven en bedenken. Of dat in Amerika of Nederland gaat zijn weet ik nog niet zo goed. Meestal schrijf ik sowieso Engels en Nederlands door elkaar. Ben ik in Amerika, praat en denk ik Engels en ben ik in Nederland, denk ik Nederlands. In Nederland zijn dingen wel haalbaarder, denk ik, maar dat moet zich ook nog maar bewijzen. Wat je daar natuurlijk wel weer hebt, is dat de toegankelijkheid beperkt wordt door de taal.'

Wat het ook wordt, een internationale carrière zie je dus wel zitten? 'Ja. Wat mijn doel is, is daar kunnen werken en hier in Nederland enkel de projecten kunnen doen die ik echt vet vind.' Bo gaat vanavond in première op het Nederlands Film Festival en is vanaf 29 september in de bioscopen te zien.