'Heb je het zelf al gezegd tegen de meester?' 'Dat durf ik niet.' Ik pak mijn telefoon. En aarzel. Ik wil mijn negenjarige dochter helpen. Ik wil de leraar bellen om te vertellen dat ze niet meer naar school wil sinds ze in een nieuwe overblijfgroep zit met alleen maar jongens die niet met haar spelen. Terwijl al haar vriendinnen – zonder haar – in de andere groep geplaatst zijn. Maar ik voel me bezwaard. Hoor je niet altijd dat wij ouders te veel oplossen voor onze kinderen? Dat ze moeten leren zelf een probleem te tackelen? Punt is alleen: mijn dochter durft haar mond niet open te trekken. Zo was ik vroeger trouwens ook en ik verzeker jullie: dat is helemaal goed gekomen. Daarom zit ik er niet zo mee om haar spreekbuis te zijn. Alleen is dat tegenwoordig not done. Wie voor z’n kind praat is een slechte ouder. Ze moeten het zelf doen! Verguisd worden de moeders die hun kind een lift met de auto geven als het regent. 'We' pamperen ons kroost, 'we' verpesten ze. Weet je wat écht goede ouders hun kind gunnen? Teleurstellingen! Wij zijn allemaal helikopterouders die een verwende generatie creëren. Zal ik je eens wat vertellen? Ik geloof er helemaal niets van.

Bewijs één voor de pamperen-is-prima-stelling: kijk hoe goed ik zelf gelukt ben! Mijn moeder deed alles voor mijn broer en mij. We hadden ook een lieve vader hoor, maar die werkte en mijn moeder was thuis, zoals dat toen nog vaak ging. Mijn moeder bracht me nog tot en met groep acht naar school. Vond ik gezellig. Ze liep zelfs vaak nog mee naar de bushalte toen ik naar de middelbare school ging. De bus? hoor ik jullie nu afkeurend denken. Jep, ik ging met de bus. Nu was mijn school twintig kilometer van huis, maar echt goede ouders dwingen hun pubers natuurlijk op de fiets. Door weer en wind, storm, hagel en onweer. Daar leren ze van! Namelijk dat... eh... je kunt fietsen door weer en wind, storm, hagel en onweer.

Nou, mijn moeder kocht met liefde elke maand een busabonnement voor me. Ze kafte mijn boeken, waste mijn kleren en als ik niet tegen een vriendin durfde te zeggen dat ik geen zin had om uit te gaan, loog mijn moeder tegen haar dat ik thuis moest blijven. Kortom: ze loste alles voor me op. Je kunt wel raden hoe dat afliep met mij: totaal verpest en geen enkele weerbaarheid. Nou, niets is minder waar eigenlijk. Ik ging op mijn achttiende het huis uit, vond vrijwel meteen mijn draai en durf wel te zeggen dat ik altijd bijzonder zelfredzaam ben geweest en menig teleurstelling zonder al te veel drama heb doorstaan.

De achterbankgeneratie Ben ik het levende bewijs dat helikopteren geen kwaad kan? Tuurlijk niet. Anekdotisch bewijs is geen bewijs. En allerlei deskundigen beweren toch echt gretig dat wij een verwende generatie opvoeden. Op socialevraagstukken.nl wijt theoretisch pedagoog Lynne Wolbert het deels aan te drukke ouders (ja hoor, de werkende moeders hebben het weer gedaan). Want: 'We hebben geen tijd om ze zelf hun veters te laten strikken. Er is geen tijd voor geklungel.' Het stoom komt uit mijn oren als ik zoiets lees. Omdat het over 'we' gaat, alsof alle ouders hetzelfde zijn. Als je toch ouders anno 2023 over één kam wil scheren: uit onderzoek blijkt dat wij meer qualitytime doorbrengen met onze kinderen dan ooit.

Ik vermoed dat moeders in de jaren vijftig – het tijdperk voor de wasmachine – minder tijd hadden om hun acht kinderen hun eigen veters te laten strikken. Opvoedkundige Marina van der Wal gaat zelfs nog een stapje verder bij RTL Nieuws: 'Alle obstakels op het levenspad van je kind wegvegen, is kindermishandeling.' Denk aan de moeder die haar kind bij regen naar school brengt. 'Zij ontneemt haar kind daarmee een levenservaring. Zo verhinderen we onze kinderen om evenwichtige, gezonde, prettige volwassenen te worden. In plaats daarvan zitten we met studenten die sneller een burn-out hebben.'

Psycholoog Jan Derksen waarschuwt graag en veel voor de 'achterbankgeneratie' zoals hij ‘m noemt in een lezing bij de Radboud Universiteit. 'Ze worden door hun ouders naar muziekles en sporttraining gebracht. Daarnaast zijn ouders ook weinig kritisch op hun kinderen. Hoe lelijk de tekening van je kleuter ook is, de ouder van nu zal continu bevestigen dat-ie trots is op het kind. Sommige jongvolwassenen raken volledig in paniek wanneer ze bij hun eerste baan kritiek krijgen.'

Belachelijke opvoedkeuzes Waarom zijn we toch zo eager om van een gepamperde generatie te spreken? En om ouders daar volledig verantwoordelijk voor te houden? In een column in NRC schreef microbioloog Rosanne Hertzberger naar aanleiding van een artikel over het fenomeen: 'Wij zouden zogenaamde curlingouders zijn. Het resultaat is een generatie mietjes, hopeloos onvoorbereid op de uitdagingen van het bestaan. Onze kinderen zijn straks angstig, somber, depressief en ze branden binnen de kortste keren op. Zal ik het eerlijk zeggen? Mijn bullshit-detector slaat rood uit.' Hear, hear, Rosanne! Ze gaat verder: 'Wat me vooral trof in het artikel, is hoe we telkens weer de maakbaarheid van het bestaan en de invloed van opvoeding overschatten. Onpopulair misschien, maar ik denk werkelijk dat je kunt curlen tot je een ons weegt en dat de kinderen zich daar helemaal niets van aantrekken.'

Ook in mijn ervaring valt het effect van belachelijke opvoedkeuzes echt enorm tegen. Een van mijn extremere curlingactiviteiten als moeder is dat ik als mijn dochter een kinderfeestje had altijd twee dezelfde cadeautjes kocht. Een was voor de jarige, de ander voor mijn dochter. Want die wilde zelf dolgraag ook dat speelgoedje hebben dat ze weg moest geven aan de jarige vriendin. Nu kun je zeggen: belachelijk! En daar ben ik het volledig mee eens. Maar dat je kind daardoor nooit zou leren dat ze niet alles kan hebben? Welnee joh. Mijn dochter is nu elf en ik koop al jaren geen extra cadeau meer voor haar, want ze is nu ouder en wijzer en snapt het prima.

Maar al die burn-outs dan? En is al dat (overmatig) pamperen echt niet hartstikke schadelijk voor je kind? Je leest 't in het hele verhaal in &C's OhBaby! Special.