Anna Karolina #314: de meest donkere nacht - deel 1

Hoe heeft het zover kunnen komen? Als ik had geweten dat mijn liefde voor Sebastiaan mij naar deze heldoorgang zou leiden was ik waarschijnlijk linea recta de andere kant op gelopen en nu inmiddels zwanger van Daan.

Hoe eng het hier ook is, ik voel dat het idee aan een leven met Daan me nog onrustiger maakt. Niks in het leven kan worden gestuurd, dat blijkt maar weer. Er zijn geen garanties, geen makkelijke wegen. Als je het universum wil horen lachen moet je overtuigd zijn van het feit dat je het leven zelf in de hand hebt, en je alles naar eigen hand kan zetten. De grootste grap van het leven.

'Je weet wat je te doen staat Anna,' zegt Nadia. 'Alleen jij hebt Alejandro in je greep. Zelfs het grootste wapen kan de man niet tegenhouden, hij lijkt wel negen levens te hebben. Maar de zwakte die hij voor je voelt is zijn Achilleshiel. Ik heb gezien hoe hij transformeerde toen jij bij ons kwam wonen. Onderschat je kracht niet Anna. Je moet ons hier doorheen slepen. Gregor staat aan de kant van de politie, de corrupte politie, dus in feite zijn dat ook niet te vertrouwen gasten.'

'Sebastiaan hoort daar niet bij. Daar steek ik mijn hand voor in het vuur.'

Haar rechtermondhoek krult spottend omhoog.

'Onnozel mens. Hou toch op. Hier is geen plaats voor gevoel. Er is maar één missie, en dat is Alejandro uitschakelen, Gregor samen met hem de afgrond in laten vallen en die fucking rat van een corpschef mag wat mij betreft als kers op de taart deze nacht afronden, en ook van de aardbodem verdwijnen.'

'Maar ik dacht dat jij door hem ingeschakeld bent. Jij werkt toch voor de politie?'

Nadia laat haar ogen dichtvallen en ademt diep in.

'Ik werk voor niemand. Ik maak mijn eigen regels en kies uiteindelijk zelf een kant.'

'En dat betekent?'

'Dat gaat zich allemaal zo ontvouwen. Voor nu moet ik zeggen dat iets aan jou me doet geloven dat je niet tegen me zou liegen. Je bent de enige geweest die bij me is gebleven. Jij, met je naïeve hart, zou me nooit achterlaten, dat is wel duidelijk. Als ik denk aan al die gasten die we straks gaan zien, dan weet ik dat er geeneen tussen zit die er maar aan zal denken om mij te sparen. Voor hen ben ik slechts een pion in dit spel. En dat neem ik ze niet kwalijk, maar ik ben er klaar mee.'

'Je klinkt nu bijna als Sebastiaan. Ik snap jullie niet. Dit is het hele punt. Wie wil dit werk doen, serieus? Je gaat me niet vertellen dat een weldenkend, voelend individu op een dag besluit om mensen uit te schakelen voor geld. Ook al zijn ze de slechterik. Kap er verdomme gewoon mee.'

'Sst.'

Nadia legt een vinger op haar lippen en gebaart dat ik stil moet zijn. Ik spits mijn oren maar hoor niks behalve het oorverdovende kloppen van mijn hart.

'-AAAGH!'

Haar gil veroorzaakt miljarden kortsluitingen in mijn lijf. Ik zie nog net haar benen die over de grond worden gesleept. De maan schijnt, maar waar ik sta is haar bereik niet zichtbaar. Maar hier heb ik geen ogen voor nodig. De haren in mijn nek rijzen omhoog. Ook al zie ik niet wat er achter me gebeurt, ik voel de grote gedaante boven mij verrijzen. Hij staat achter me. Als een duistere nachtvlinder slaat hij zijn vleugels om me heen. Ik voel geen angst. Ik weet dat hij gevoel voor me heeft. Ik weet dat hij me geen pijn zal doen. Tenminste, niet de pijn die zichtbaar is. En ook al wil ik dit niet voelen, toch zucht mijn hart, en ik weet dat ik in veilige handen ben.'

Wordt vervolgd