Dit zegt meer over mijn sneue gevecht tegen ouderdom dan over die welopgevoede jongen

Elke keer als ik word gevousvoyeerd, voel ik een lichte steek. Net wanneer ik denk een leuk gesprek te hebben met een groep hip uitziende twintigers, valt zomaar uit het niets het u-woord. Een goed uitziende jongeman met een pilsje in z'n hand kijkt me vragend aan. Totaal onwetend over de schade die hij zojuist heeft aangericht. Vanbinnen is mijn eigenwaarde verkruimeld als een stukje kalksteen. Doen alsof ik het niet gehoord heb is geen optie. De verontwaardiging druipt al van mijn gezicht. Het is te laat om het nog luchtig weg te wuiven. 

Ergens had ik gehoopt dat het avondlicht mijn gezicht wat jonger deed lijken. En dat terwijl ik vandaag juist zo'n goede dag had. De badkamerspiegel was ontzettend aardig. Ook al liegt die veel vaker dan mijn autospiegel of een winkelruit. Ik was ook erg in mijn nopjes met m'n nieuwe sneakers. Vol zelfvertrouwen fietste ik op mijn bakfiets richting de stad. De avond eindigde op het terras tussen al die twintigers met wie ik nog een laatste biertje dronk. Ik waande me op dat moment weer heel even jong, maar door die ene letter werd ik met zachte hand richting de zijlijn gedirigeerd. Gaat u daar maar staan, mevrouw. Niet dat ik mij niet bewust was van het leeftijdsverschil, maar ergens hoopte ik dat ze me in ieder geval als gelijkwaardig zouden zien. En niet als die vrouw op leeftijd die lekker met haar tijd meegaat.

Het pijnlijkst vind ik dat de jongeman in kwestie ook nog enorm beleefd probeerde te zijn. Hij kan er ook niks aan doen dat hij gewoon goed is opgevoed door zijn ouders. Ik werd vroeger ook gedrild door mijn vader en moeder. Ik moest volwassen mensen altijd vousvoyeren en bij binnenkomst een stevige hand geven als begroeting. Een slap handje was uit den boze. Hij diende ferm te zijn en ik moest mensen recht in de ogen aankijken. Ik nam dit zo serieus dat volwassen mensen altijd licht onder de indruk waren. Als een kind mij vandaag de dag zo zou begroeten zou ik me afvragen of ze wel helemaal goed snik is. 

Het is overigens niet dat ik niet in vousvoyeren geloof. Het is een belangrijke vorm van beleefdheid en een teken van respect. Er zijn tal van situaties te bedenken waar het op z'n plek is. Maar persoonlijk vind ik het ronduit ingewikkeld om met u aangesproken te worden. Het zegt meer over mijn sneue gevecht tegen ouderdom dan over die welopgevoede jongen.

En toch wil ik  een lans breken voor alle veertigers en vijftigers die net als ik heel erg graag getutoyeerd willen worden. Mocht je als jongere twijfelen of je nou wel of niet moet vousvoyeren, dan wil ik je op het hart drukken het vooral niet te doen. Het geeft ons nog een beetje schijn van jeugdigheid. De kans dat je iemand beledigt, is echt verwaarloosbaar. Helemaal bij mensen die zo hun best staan te doen op hippe sneakers.