Het boeken van je zomervakantie als je onderdeel uitmaakt van het traditionele heterogezin zoals ik, kan soms best voor stress zorgen. Waarom ik dat gezin er zo specifiek bij haal? Als alleenstaande vrouw deed ik altijd gewoon waar ik zin in had, wanneer ik er zin in had. Ik dacht niet eens specifiek in termen als zomervakantie of herfstvakantie, maar meer in termen als 'ugh, ik ben al acht weken niet weggeweest, zin in een weekendje comazuipen in de Catalaanse hitte, effe wat boeken'.

Nee, dat is nu wel anders. Sterker nog, een vakantie boeken voor het gezin is opeens een bloedserieuze taak geworden. En als ik ergens vliegensvlug mijn interesse door verlies, is het wel door taakjes. Ik moet rekening houden met het werkschema van mijn vriend. We zijn beiden freelancers, maar dat betekent – als de zaken lekker gaan – niet dat we altijd maar gewoon weg kunnen. Maar ja, als de zaken niet lekker gaan, lonkt er niet veel meer dan een boerencamping in winderig Flevoland. Dus klagen doe ik liever niet bij hem. 

En dan torsen wij tegenwoordig ook nog een tweeënhalfjarige royal mee met een longlist aan eisen en voorkeuren. Mijn dochter is vooralsnog hartstikke enig (kind) en heeft een leeftijd waarop ze supersociaal is en opleeft van spelen met andere kinderen. Ik ben dan ook bang dat ze het wat ongezellig vindt als papa en mama veertien dagen lam worden in een beachclub met pompende Ibiza-house door de speakers terwijl zij eenzaam een zandkasteel probeert te bouwen van zwerfafval. Nee, de checklist die ik moet doorploegen voor ik überhaupt een bestemming kan vastleggen is niet mals.

Gaan we met de auto, de trein of het vliegtuig? Naar een appartement of een camping? En doe je dan kleinschalig of met XXL-kiddieclub? Is er genoeg zon of moeten we zuidelijker? Is het niet goedkoper om in de Benelux te blijven? Zijn er andere kinderen? Moeten we ons opdringen bij vrienden met kinderen? Hoe doen we dat als ze in bed ligt? Is een hotelkamer niet rete-onhandig? Moet ik elke avond fluisteren op een door muggen overgenomen balkon? Kan ik in die safaritent schijten? Staat het een beetje leuk op Instagram? Hoe is het eten? Wat doen we onszelf aan? Maar ook: waar hebben we het over? Weet je wel hoeveel mensen niet of nooit op vakantie gaan? En: kunnen we niet gewoon beter thuisblijven als ik toch zo aan het zeiken ben? 

Eindstand schrijf ik deze column medio april en heb ik nog helemaal niks geboekt. En als je het lef hebt om dát op feesten en partijen te laten vallen, hoor je meteen uit alle hoeken dat 'alles' echt 'overal' al helemaal vol zit. Bedankt jongens, alsof het leven van een gezinsvrouw met zin in vakantie nog niet zwaar genoeg was.