Hanneke neemt afscheid als columnist: 'Vooral in de eerste jaren was schrijven over het moederschap een noodzaak'

Het begon ermee dat ik in december afgelopen jaar mijn redacteur Steph mailde. Of het niet eens tijd werd voor iets anders dan steeds maar elke week een column over gekke ouderschapsdingen. Al vanaf de eerste dag van &C schrijf ik dus elke week een stukje over hoe het is om een kind te hebben. Vooral in de eerste jaren was dat bijna een noodzaak: ik vond er namelijk de eerste twee jaar helemaal niet zoveel aan: aan dat moederschap. Die roze wolk: ik had ‘m niet. Maar hoe ouder ik werd en hoe ouder de dochter werd, hoe normaler het leven met een kind werd. En ook, hoe leuker het werd. De dochter vond er namelijk wél heel veel aan: aan dat kind zijn. Tijdens de lockdowns veranderde er definitief iets, want door al die weken alleen met z’n tweeën (de echtgenoot werkt in de zorg) merkte ik dat ik er zelfs lol in kreeg om thuis te zitten met een driejarige. Eigenlijk ging het vanaf toen allemaal wel soepel. Weinig ergernissen of hilarische situaties. Maar evengoed bleef ik schrijven over ouderschap, want het bleef me wel verbazen hoeveel mensen bijzondere ideeën hadden over het ouderschap ('we noemen het niet raar, we noemen het bijzonder'). Soms geloofden kennissen niet dat een situatie écht was voorgevallen, omdat de insteek van een column té bizar was. Maar hoewel ik altijd gender, naam of locatie veranderde om herkenbaarheid te voorkomen, was elk verhaal gebaseerd op iets dat echt iemand had horen zeggen: 'Nee, je hoeft helemaal niet slim te zijn, om hoogbegaafd te zijn', of 'nee, wij hebben een bedritueel van een uur voor onze zoon, waarbij we dansen en zingen', of 'nee, ik doe niet aan kinderopvang, want ik wil gewoon het beste voor mijn kind, al krijg ik het idee dat mijn kind helemaal niet zit te wachten op mij, want hij bijt me bijna elke dag'. Nu ja, zulke dingen. Allemaal heel erg, natuurlijk, maar als jaren-tachtig-kind vond ik het altijd de sport om ergens de grap van in te zien. Maar goed, ondertussen ben ik meer dan 300 columns verder, en merk ik dat ik echt álle gekke ouderschapsdingen wel een paar keer heb besproken. Tijd voor iets nieuws dus! Bij dezen neem ik afscheid van jullie wat betreft deze columns elke week. Ik denk dat ik jullie wel ga missen. En wie weet kom ik wel weer terug, als de dochter de puberteit ingaat. (Help!) Tot die tijd: hou vol en stop gewoon met die borstvoeding als je eraan onderdoor gaat. Liefs, ook van de dochter, Hanneke